Op zaterdag vertoefden we wederom rond de kerk van Leffingen waar foodtrucks en Zwervers leurden met allerlei lekkers. De line-up werd deze keer gesierd door donkere gitaren en luchtige alternatieve pop..
Bij aanvang stond Mahler op het podium van De Zwerver, als winnaar van muziekconcours Verse Vis. De band bracht elektronisch getinte electro-pop die niet vies was van een Kylie Minogue-cover, maar vooral nog wat werkpuntjes aantoonde. De jongens maken het zichzelf dan ook niet gemakkelijk: hun genre vraagt om perfectie op vlak van songwriterschap en présence; beide kwaliteiten bleken gisteren al te vaak verstopt.
Eenzelfde soort muziek, met weliswaar een betere uitvoering kregen we daarna van Felix Pallas, die eindelijk live debuteerden met nieuw materiaal. De Antwerpenaren sloegen een tijdje terug een hele nieuwe richting in, maar speelden bijvoorbeeld op De Zes nog een set vol oude Air Traffic-achtige songs. Op basis van hun set in Leffinge zou je kunnen vermoeden dat de vier jongens eerst een hele set op punt wilden hebben alvorens ermee naar buiten te komen. Waar eerste singles ‘Curse’ en ‘Rakata’ als een soort mix van Oscar and the Wolf en Warhola meteen vertrouwd klonken, bleek de rest van het materiaal toch een heel eigen smoel te hebben. Felix Pallas blijft toegankelijk, voor het grote publiek en niet superspannend. Wel hanteren ze nu innovatievere synths en invloeden van groepen als Unknown Mortal Orchestra in een soort geluid dat klaar staat om de postpunkrevival en traditionele belpop eindelijk af te lossen op de radiogolven. Dat was alvast indrukwekkend genoeg om De Zwerver helemaal in te pakken, mede dankzij een paar hitjes in wording die met frisse instrumentatie en hemelse vocals voorgesteld werden.
Halverwege het optreden van Föllakzoid tikt een vriendin me op de schouder: “da’s toch precies techno!”. Een betere samenvatting van de show kunnen we zo meteen niet bedenken: de Chilenen maakten er een hypnotiserende, repetitieve en zelfs dansbare krauty rockshow van die op drie kwartier slechts drie nummers liet horen. Zoals ook vaak bij techno-acts lag verveling op de loer bij deze performance, al wisten de heren er meestal nog genoeg spanning in te leggen met luide, opzwepende escapades.
Een van de mooiere namen op de affiche van Leffingeleuren was dit jaar zonder twijfel Nothing. De hard rockende shoegazeband bracht dit voorjaar met ‘Tired of tomorrow’ een sterke opvolger voor ‘Guilty of everything’ uit en stelde die succesvol voor in West-Vlaanderen. Eventjes viel te vrezen dat het viertal er zich makkelijk vanaf wilde maken: als een verveelde lofifolkgroep haspelden de Amerikanen de eerste drie nummers af met de stijl van een hardcore-band. Geen probleem op zich, al bleven emoties en originele ideeën bleven achterwege. Die elementen vervolledigden gelukkig snel de ruwe gitaren, en zo was het genieten blazen tijdens het mooie ‘A.C.D.’ en heel wat oud materiaal, dat voorlopig meer indruk maakte dan het nieuwe. Nothing imponeerde verder vooral met de stevige manier waarop het de erfenis van My Bloody Valentine nieuw leven inblies. Schoenenstarend headbangen was verplicht en het snelle tempo waarmee dan vaak gespeeld werd, stoorde allerminst. Volgende week speelt het kwartet in Antwerpen, wees erbij als dit soort muziek je ding is.
Ik weet niet meteen hoeveel sets van Soldier’s Heart (foto) ik hier al gerecenseerd heb, maar het zijn er ongetwijfeld heel wat. Laatst nog op Pukkelpop, waar de alomtegenwoordige band excelleerde. Zo goed werd het zeker niet op Leffingeleuren, omdat het geluid in De Zwerver eerder dunnetjes klonk. Desondanks gaf de band zelf wel weer een goede performance, met een glansrol voor Sylvie Kreusch die volgens mij nooit beter de rol van frontvrouw op zich nam en stilaan met voorsprong de meest charismatische zangeres van het land is. De setlist van de soldaatjes zag er verder niet verrassend uit, maar dat stoorde niet: ze weten nu waar de zwaartepunten van de set liggen en hebben met een uitgebeend ‘African fire’ en ‘Savage’ een perfecte eindsprint.
Na Imarhan een stukje gezien te hebben (voor niet-kenners niet zo verschillend van de bekende woestijnrockbands) werd het tijd voor de grote terugkeer van Kapitan Korsakov (foto bovenaan artikel). Later dit jaar brengt die andere band van Pieter-Paul Devos een nieuwe plaat uit en deze show gaf een eerste voorsmaakje van dat nieuwe materiaal. Gelukkig bleek Kapitan Korsakov nog steeds de real deal, het serieuze project waarin er geen plek is voor een cover van ‘Befkapoen’ (zoals door de frontman ook streng duidelijk gemaakt). We hoorden heel wat stevige songs die alternatieve rock op een alternatieve manier lieten horen, met donkere riffs die meer gemeend leken dan de rock-’n’-roll-pose tegenwoordig toelaat. Waar je bij de meeste ‘comebacks’ een zekere spanning voelt was die hier niet echt op z’n plek: je wist door de Raketkanon-shows nog niets van z’n energie verloren was, en die zorgde hier ook voor pompende riffs en moshende mensen. Eventjes pauzeren was er tussen al die rechttoe-rechtaan stevige rocknummers niet echt bij, op een ander soort song was het dan ook wachten tot een onweerstaanbaar emotioneel ‘In the shade of the sun’, het postrock-achtig carrièrehoogtepunt van de Gentenaren. Veelbelovende show in ieder geval, voor ons bovendien een mooi einde van een geslaagde veertigste editie van Leffingeleuren.
Foto’s van Karen Vandenberghe