Dé headliner van de dag speelde tussen 20 en 22 uur op twee gigantische schermen aan weerszijden van het festivalterrein. Tussendoor ondernamen enkele muzikanten een verdienstelijke poging om de massa te begeesteren, al was er eigenlijk maar eentje die daar volledig in slaagde. (Foto’s door Lotte Torsin)
Nostalgische anticipatie alom voor de show van Air Traffic. Met in hun discografie nog steeds datzelfde ene album als wanneer ze in 2008 twee keer speelden op Werchter. De bijzondere band met België blijft eveneens onveranderd sterk. Ze blijven volk op de been brengen richting zalen en festivalweides. Zo kondigden ze tijdens de show de komst naar Crammerock later deze zomer aan. Naast de weemoedige throwback die ze teweeg brachten, stelden we wel vast dat Air Traffic ongeveer de meest basic band is die je je maar kan bedenken. Single ‘Almost human’ beloofde dat er waarschijnlijk meer van hetzelfde komt op het tweede album. Wel goed om gemoedelijk de dag op gang te trekken. (Michelle)
Heel leuk allemaal, zo’n vierde kleinschalig podium. Maar zorg dan alsjeblieft dat ook mensen die geen half uur op voorhand paraat staan iets kunnen zien en horen van de show. Het grasveldje voor The Slope stond namelijk afgeladen vol voor de vroege set van Wolf Alice. Waren het voetbalsupporters die de hele dag voor het grote scherm wilden kamperen? Of heeft Wolf Alice ook zo’n trouwe fanbasis? Het antwoord lag waarschijnlijk ergens in het midden, in tegenstelling tot de stem en gitaar van frontvrouw Ellie Rowsell die scheurt van links naar rechts. Dat deed ze op het nieuwste podium ongetwijfeld ook, alleen hoorden wij het niet weerschallen door het kleinschalige geluidssysteem. We hadden die ergernis net laten varen, of de korte show van amper een half uur zat er al op. (Mattias)
Klara en Johanna Söderberg speelden zich als First Aid Kit in de aandacht met covers van Fleet Foxes op Youtube. Het is dan ook jammer dat ze niet een dag later geprogrammeerd stonden samen met de folkies rond Robin Pecknold – het had sowieso een mooie samenwerking opgeleverd. Niet dat de zussen daar nood aan hadden, want ook eigenhandig weten ze onderhand hoe ze betoverende harmonieën moeten schrijven. Het knisperde in de Barn, en een geslaagde cover van Kate Bush’ ‘Running up that hill’ gooide alleen maar meer olie op het vuur. (Mattias)
Na dat kampvuurmoment hadden wij nood aan een energieke opflakkering. Curtis Harding leek op papier de juiste man op de juiste plaats, al verzandde hij helaas in vrijblijvende bluesrock. Het kabbelde zo wat verder, en zelfs de surfrock-elementen kregen geen deining in deze kalme zee. In tegenstelling tot Wolf Alice had Curtis wel baat gehad bij een kortere show: dat had hem misschien aangespoord om gebalder en vinniger uit de hoek te komen. (Mattias)
Op Rock Werchter was het wel degelijk de tweede helft die beter was. Nog volledig bevangen door de overwinningsroes was Anderson .Paak de publieksmenner die we nodig hadden. Het tricolore scherm met z’n naam op verzilverde die zege nog voor hij een noot had gespeeld. En dan was daar opener ‘Come down’, dat iedereen meteen enthousiast deed opveren. “Do you have something to celebrate?” vroeg hij zich grijnzend vanachter z’n drumstel af nadat hij net de hele Barn had doen verlichten met gsm-lichtjes. Voor ‘Bubblin’ sprong hij wel weer recht, en de hele tent volgde z’n voorbeeld. ‘Put me through’ werd dan weer ingezet met een collectieve knuffel, georkestreerd vanachter z’n trommels. Doorheen de set werden er ook regelmatig plagerig flarden van Dr Dré-beats ingezet – een trucje dat ook Khruangbin in z’n liveshows steekt. We kregen zelfs stukje ‘Niggas in Paris’ van Kanye West en Jay-Z. “You make our dream come true” gaf Anderson .Paak nog mee in de aanloop naar de finale. Hij die van ons ook. (Mattias)
Lees hier onze review van afsluiter The Killers.
