Eerste weekend van april, dat betekent naast eens in de zoveel tijden paaseieren rapen en voor muziekliefhebbers eveneens BRDCST Festival. Het indoor ontdekkingsfestival in en rond de zalen van de Ancienne Belgique beslaat weer drie dagen vol alternatieve muziek. Gisterenavond werd het gebeuren op gang getrapt. Foto’s door Ismaël Iken.
Afgelopen editie stonden Ferre ‘Sergeant’ Marnef en co al eens op BRDCST, toen ook met een herwerking van een iconische Can-plaat. Het in 1970 uitgebrachte ‘Tago mago’ werd toen gebracht. Ditmaal opteerde het, nu, zevental chronologisch, een album later voor ‘Ege bamyasi’. Marnef liet zich namelijk opnieuw omringen door Oï les OX, L. Jacobs en Milan W., al schakelde hij voor deze herwerking de hulp in van saxofoniste Shoko Igarashi. Noem het gerust een supergroep in wording, want gisterenavond speelde het septet als een bijzonder geoliede machine.
-
Sergeant -
DEADLETTER -
Waltur -
Joe Rainey -
Ambassade -
James Holden
Meer gehurkt, knielend zelfs dan een bewierokend frontman normaal zou behoeven, gaf Marnef alles wat in z’n kast zat. Het meest ontvlambare nummer was waarschijnlijk ‘Vitamine C’ waarbij Marnef het refrein bij momenten bijna leek uit te schreeuwen en heel theatraal op het podium voortbewoog. Z’n band hijgde (‘One more night’) en bedwelmde (‘Sing swan song’) wanneer hij dat toeliet. Marnef dirigeerde z’n band bij momenten als een waar orkestmeester hoewel het niet altijd duidelijk was of het per se richting z’n bandleden was of de persoon die het geluid afstelde aan de zijkant. Aan overgave alleszins geen gebrek.
In de Club was Joe Rainey al even bezig. De Amerikaans is een ‘pow wow’-zanger. De term stamt af van ‘powwow’ en is muziek die gemaakt en gezongen worden door Native Americans gedurende rituele samenkomsten. Rainey gebruikt die als basis en voegt er industrial en andere kolkende elektronica, bijgestaan door Andrew Broder, aan toe. Hoewel enkele concertgangers meeknikkend, dan wel bijna in trance leken door de sacrale gezangen van Rainey, kon het mij niet deren. De overweldigende post-club beats sloegen als een tang op een varken. Desalniettemin waren er ook stukken die beter aan elkaar hingen zoals ‘bezhigo’ waarbij strijkers z’n stem heerlijk bij stonden.
Ambassade
In de grote zaal ging het van de krautrock van Can richting de coldwave van Ambassade. Tijdens BRDCST presenteert de Nederlandse band hun gloednieuwe plaat ‘The fool’, zo’n dikke week geleden uitgebracht. Daarin kleurt de band nog verder buiten de lijntjes van de scene, en dat was gisterenavond eveneens het geval. Op de experimentele geluidsfragmenten van ‘Vlees bloed’ werd wat bevreemdend gereageerd, andere nummers kregen veel meer bijklank. De AB ging even enkele decennia terug in de tijd met nummers als ‘Hé Romy’, ‘De elitetheorie’, ‘Zo hoog als de bogen’ of ‘Verloren’ die langs de koele synths en drumcomputer hun weg via de boxen hun weg de zaal in baanden.
In de veel te kleine Bonnefooi schopten Kleine Crack & Slagter keet. Hoewel aanvankelijk wat ongemakkelijk, met de lichten van het café nog steeds aan en concertgangers die binnen druppelden, werd het al snel bijzonder warm in het zaaltje. Alhoewel dat voornamelijk kwam door de hoeveelheid volk in het benepen zaaltje, dan je zweet van de muren kon zien druipen. “En wie er niet bij is, die heeft dikke pech“, smaalde Crack na enkele nummers. Hoewel Slagter de ene kanonskogel van een beat na de andere afvuurde op het publiek, bleef de respons te karig en gereserveerd. Misschien had de show beter gewerkt in een andere setting, de Club bijvoorbeeld. Want hier zat meer in, en ik vermoed dat Crack, Slagter en ROI (van hun collectief VHS) – die het tweetal hadden meegenomen, ergens ook wel op ‘meer’ hadden gehoopt.
James Holden
Afsluiter in de grote zaal was James Holden. De immer goedlachse Brit koos wederom BRDCST uit om nieuwe muziek voor te stellen. Vorige keer, bij de editie van 2018, stond de man er nog met ‘The animal spirits‘. Vorige vrijdag, evenals Ambassade, bracht ie namelijk een nieuw album uit. ‘Imagine this is a high dimensional space of all possibilities’, een hele mond vol barstend van de intrigerende, psychedelische trance en ambient techno met hier en daar een streepje jazz en idm. Echter viel er in de setlist gisterenavond weinig op te merken van de nieuwe plaat. Holden serveerde namelijk vooral ouder werk waarbij house meer op het voorplan lag – in hoeverre je de muziek van Holden behalve de kloppende beat zo kunt omschrijven.
Bovendien werd Holden omringd door twee andere muzikanten die van hun kant, zij het via een blaasinstrumenten dan wel via enkele metalen slaginstrumenten zoals triangel of enkele bellen, ook hun deel toevoegden aan de show. Alsmede de indrukwekkende visuals die werden gemaakt door Chris Innerstrings. De man projecteerde psychedelische vormen en figuren die de muziek van Holden alleen maar versterkten en om je zo helemaal te verliezen in de psychedelica.
BRDCST vindt nog het hele weekend plaats. Vandaag staan onder meer Kode9, Tim Hecker, Tom Skinner en Sarathy Korwar op het programma. Deze is echter volledig uitverkocht. Voor morgen zijn er wel nog tickets beschikbaar. Meer informatie en tickets vind je hier.