James Blake breekt zieltjes én de dansvloer op Pukkelpop

Ik vermoed dat James Blake een abonnement heeft op dit festival – ongelijk kan ik hem niet geven. Gisteravond was het de zesde keer dat de Britse singer-songwriter in Kiewit stond. Bij Blake valt het altijd een beetje af te wachten welke kant hij van zichzelf laat zien; de tedere ziel die hoge tonen niet onaangeraakt laat en via alternatieve r&b en avant-pop je kippenvel tracht te bezorgen met beklijvende nummers. Anderzijds bestaat de kans dat hij zijn inner losbandige zelve los laat en je doet verdwalen in een waas van elektronica en uk club. Gisterenavond liet de man een beetje van beide werelden zien. Foto’s door Jan Van den Bulck.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Openen deed de Brit nochtans met een oudje; ‘Life around here’ met die heerlijk lispelende synths. Daarna schakelde Blake echter een tandje hoger en opteerde hij voor ‘Before‘ – de titeltrack van het met house beladen beats eptje die hij tijdens het begin van de coronapandemie uit zijn vingers schudde. Op plaat komen de beats en de acid ondertonen minder goed tot zijn recht. Live lieten de beats je echter heerlijk het trillen van de bassen. Ook de alieneske samples die doorheen het nummer zijn gesprenkeld, geven het nummer een bijna macaber gevoel.

De bassen waren nog niet gestild of de oh-zo karakteristieke sub-bassen, na een fraai stukje pianospel, van ‘Limit to your love’ deden je longen tegen je rug trillen. Luidkeels meegezongen, hoewel de keuze om het nummer reeds zo vroeg in de show te brengen onze wenkbrauwen enigszins deed fronsen. Op ‘Say what you will’ trachtte het publiek evenwel een poging tot de hoge noten van het refrein. Het publiek gaf zich zonder verpinken over aan de Brit die het hele deel orkestreerde. De Marquee zong mee dat hij er even van leek aangedaan te zijn.

Daarna schakelde hij echter weer over op onvermoeibare elektronica, vingerspelend met genres alsof het niets was. Zo hoorden we hem eerst 2-step aanhalen om daarna trap uit de kast te halen op ‘Mile high’ waarbij Travis Scott en Metro Boomin’ autotune heerlijk door de boxen schalde. Vervolgens zagen we zijn drummer weer uitvoerig achter z’n stel live uk garage nabootsen, impressionant zonder meer. Toen ‘s mans oudje ‘Retrogade’ uit de kast haalde om wéér maar eens het tempo een halt toe te roepen, leek dat het moment waarbij vele mensen andere oorden begonnen op te zoeken ondanks dat de hemelsluizen voor een eerste keer dit weekend open gingen.

Onterecht natuurlijk, Blake trakteerde nadien op een riant einde. Het altijd bezwerende ‘CYMK’ passeerde de revue. Als klap op de vuurpijl kwam Slowthai langs om een nummertje te brengen met Blake die voor even los werd gekoppeld van zijn keyboards. Ten slotte deed Blake met zijn engelengezang nog een voortreffelijke cover van Frank Ocean’s ‘Godspeed’ waarna hij als een priester zijn publiek bedankte en afdroop. Ondanks een bij momenten moeilijk te volgen lijn in zijn setlist, liet Blake je geest als je heupen niet onberoerd achter.