Er klinkt meer in Gent dan luide gitaren, bewees Ivy Falls gisteren in Trefpunt. Fien Deman won twee jaar geleden De Nieuw Lichting met I Will, I Swear, het project van Jonathan Van Landeghem. Stond ze toen gewoon achter de microfoon, staat ze bij Ivy Falls ook in de schoenen van de frontvrouw, bijgestaan door Trui Amerlinck (Tsar B), Simon Raman (Steiger) en Xavier De Clercq (Sleepers’ Reign). Met Ivy Falls distantieert Deman zich stilistisch van de orkestrale pop die I Will, I Swears ‘Strings of gold’ typeerde en brengt ze iets waar vrijwel unaniem de stempel ‘pastelpop’ op werd geplakt. Die stempel covert het plaatje echter niet helemaal. Gisteren stelde de groep in Trefpunt debuut-ep ‘Mean girls’ voor en toonde ook met een resem fellere kleuren overweg te kunnen.
Foto’s door Sandrine Janssens
Ivy Falls demonstreerde in opener ‘Mean girls’ en nummers als ‘Gold’, ‘Silver’ en ‘Twelve’ dat de groep maar al te goed weet hoe een uitgebalanceerde popsong in elkaar zit. Subtiele vocale kleurschakeringen, leidende percussie en hippe vocale samples stonden op het recept, zonder door overmatige hipheid aan eigen karakter te moeten inboeten. Alleen Fiens fluwelen stem bejubelen zou het debuterende viertal echter onrecht aandoen, want het waren eveneens de synths en de strakke percussie die meer dan eens het verschil maakten. Waar op het album de elektronica niet direct een prominente rol kreeg, was dat live wel het geval. Dat betekende hier zeker een meerwaarde.
Desondanks recycleerde Ivy Falls die succesformule niet constant. Zo werd in ‘Bottles’ (een nummer dat niet op de nieuwe ep staat) een kleurpotlodendoos met een groter neon-gehalte geopend. Het resultaat was assertief, minder lief en zwevend dan bijvoorbeeld ‘Mean girls’. En zo verhuisden we van een pittoresk landschap naar een neonverlichtte nachtclub.
Nieuw materiaal passeerde de revue onder de werktitel ‘Dream’. Volgens het bindtekstje zou het nummer realistische dromen beschrijven, en laat dat nu net zijn waar Ivy Falls ons naartoe leidde. De band liet je nooit ver genoeg met je voeten van de grond stijgen om de weg helemaal kwijt te raken. Er werd een suikerrandje over de realiteit gegoten, maar niet te zoet om ongeloofwaardig te worden. De nummers zweefden zonder zich aan de zon te branden, waren zoet zonder risico op suikerziekte. Met andere woorden: Ivy Falls speelde gisteren doordacht met een volwassen balans tussen dromen, weemoed en huppelpop.