Genderstereotypes, xenofobie, Brexit, homofoben… Allemaal moeten ze eraan geloven in de met maatschappijkritiek beladen punk van IDLES. Noem het politiek correct in het huidige klimaat of noem het gezond verstand, en je hebt twee keer gelijk. Maar zelfs wie zich in de moshpit stortte en het te druk had met zweterige ellebogen ontwijken om naar de teksten te luisteren, vermaakte zich dinsdagavond uitstekend in Trix.
-
Idles -
Idles -
Idles -
-
Idles -
Idles -
Idles -
Idles -
Idles -
Idles -
Idles -
Idles -
-
Idles -
Idles -
Idles
Foto’s door Lotte Torsin
IDLES debuteerde in 2017 met het rauwe ‘Brutalism’, waarin humor en sociologie op gitaarriffs werden gezet. Vorig jaar was er dan De Grote Doorbraak met ‘Joy as an act of resistance’, die dankzij unanieme lof ook een breder publiek bereikte. Daarmee wou de groep naar eigen zeggen “een perspectief bieden dat desillusie, angst en woede kan vervangen door mededogen en liefde.” Op het podium is dat niet anders: de ‘danku’s’ met Britse tongval en nederigheid doken haast in elke bindtekst van frontman Joe Talbot op. Die bindteksten werden aanvankelijk nog gefluisterd “om het gemiddelde aantal decibels van de show onder de 100 te houden – ‘t is jullie wet”. Iedereen die naar de band riep om nog luider te spelen, werd zo verantwoordelijk gesteld de set met een half uur in te korten. “I’m joking: you should be proud of your attitude towards live music.”
Er was ook plaats voor moshpitetiquette, al kwam die halverwege de set schromelijk te laat. “If you’re in the front, be nice to each other. Don’t throw in elbows or push people. And don’t throw bottles or beer. If you do that, you’re a coward and a bully.” Dat laatste was de enige keer dat het publiek het duidelijk niet unaniem eens was met de band – na het valse einde van opener ‘Colossus’ vlogen er immers heel wat halfgevulde bekers bier richting plafond. Cameo van de avond was dan ook een flesje Cécémel dat in de eerste rijen opdook. “In name of the human race: dankuwel. This is the best ever” klonk Talbot oprecht, waarna het publiek het flesje met een passend anthem eerde alvorens opnieuw tegen elkaar te vliegen in een bruut ‘Divide & conquer’.
Niks te verdeel en heers in Trix: unity was hier de strijdkreet. Het enige punt van kritiek – en iets waar de band zelf niet aan kan doen – is dat ze voorlopig vooral voor eigen kerk lijkt te preken. Of zoals twee dames bij het binnenkomen opmerkten: “Het zijn hier precies allemaal mannen.” Voorlopig lijkt de brute sound de aandacht van de buitenwereld nog te veel af te leiden van de zachtere ondertoon, al is dat natuurlijk ook het opzet van deze IDLES. Neem nu het rauwe ‘Mother’ (over loonkloven, seksueel geweld en meer), ingeleid met de schreeuw “I am a feminist“. Het is helaas twijfelachtig of de mensen aan wie de nummers gericht zijn ze ooit te horen zullen krijgen. Een andere opmerking van diezelfde dames, afgaande op de vele bandshirts: “Het zijn hier precies allemaal grote fans”. Wederom correct: de vuistjes gingen op precies de juiste momenten in de lucht, geen enkele moshpit werd met een verkeerde start ingezet en de teksten werden haast vlekkeloos meegezongen – in ‘Television’ zelfs al tijdens de intro.
IDLES versterkte in Trix z’n al sterke livereputatie en bewees nog niets aan kracht, humor en vooral relevantie ingeboet te hebben. Zelfs een schreeuwerig ‘All I want for christmas is you’ en een gitaar die het begaf na een rondje doorheen het publiek konden daar geen afbreuk aan doen. Een ziedende instrumentale finale van ‘Rottweiler’ stuurde ons gelouterd naar huis, terwijl gitarist en fulltime snorremans Mark Bowen z’n beste Dick Dale-riffs uit z’n snaren trok. Well done.
In Trix kan je binnenkort Cocaine Piss (17/04), Drenge (18/04) en William Tyler (24/04) aan het werk zien. Een volledig overzicht van alle concerten en tickets vind je op de website van de zaal.