Met The Body, It It Anita en Iceage programmeerde Les Nuits Botanique een wel heel opvallende triple bill.
Foto’s door Mich Segers
De Amerikanen van The Body brachten zowaar doom-metal naar de Botanique. Voor trouwe fans gold het duo als headliner van de avond, voor veel Iceage-fans was het een reden om buiten van de zon te blijven genieten. Ja, The Body jaagde mensen weg uit de zaal. De luide en hypnotiserende gitaar was eentonig maar zo hoort het nu eenmaal volgens de kunst. Doom is geen genre dat je begrijpt, het is een genre dat je diep vanbinnen voélt. De onverstaanbare, schreeuwerige vocals en lawaaierige overgangen sneden diep – als je je ervoor durfde openstellen. Sterk optreden.
It It Anita was weer in bloedvorm. De Luikse noiserockers lijken er altijd een gezellig onderonsje van te maken op het podium. Dicht bij elkaar, zodat ze elkaar aanvoelen. En dat merk je: weinig bands spelen zo’n rauwe sets die toch perfect op elkaar afgestemd zijn en vooral bijzonder dynamisch klinken. Flirten de gitaren en intense vocals met de hardcore-punk, dan kan je een minuut later voor je het weet zomaar in een postrocktrip of noisy lap ambient belanden. Zelfs minder goede nieuwe single ‘Another canceled mission’ kwam live als een mokerslag over. It It Anita: altijd een belevenis.
Na een tweede soloplaat met Marching Church, richt Elias Bender Rønnenfelt zich weer op Iceage. Nochtans voelt ook die band – zeker live – meer dan ooit aan als een one-man-show. Met blazers en een viool werden op het vorige week verschenen ‘Beyondless’ bovendien instrumenten bovengehaald die perfect stroken met Rønnenfelts muzikale ambitie; het doet alles rond hem simpelweg schitteren en grootser lijken. Vaarwel postpunk.
Uiteindelijk kan je hem geen ongelijk geven, want wát een fantastische frontman is de Deen. Zwalpend en nonchalant maar immer innemend trok hij heel de show naar zich toe. Hij predikte, spuwde woorden vol passie en frustratie het publiek in, terwijl zijn begeleidingsband slaafs volgde. De splinternieuwe saxofonist leek hij weggeplukt te hebben uit z’n plechtige communie, en wanneer Rønnenfelts bier op was dronk hij ongegeneerd dat van die arme jongen op. Het symboliseerde de vibe van de avond een beetje.
De viool had een knappe toevoeging kunnen zijn aan het muzikale, al verdronk ze te vaak in de nu en dan nogal rommelige sound van de snaarinstrumenten. En ja, een saxofoon binnenhalen is gewoon om overdaad smeken. De dikke koperblazer-sound deed niet in het minst tijdens ‘Pain killer’ denken aan de midlifecrisis van The Rolling Stones – of erger: de Samson & Gert kerstshow. En toch kwam Rønnenfelt er op een of andere manier mee weg; het bombastische paste bij zijn arrogante présence en zijn fantastische stem hield de songs levendig en eigenwijs.
Iceage leek in Botanique volledig komaf te willen maken met z’n postpunk-verleden. Nieuwe plaat ‘Beyondless’ werd bijna volledig gespeeld, van ‘Plowing in the field of love’ hoorden we drie publiekslievelingen en wat ‘You’re nothing’ betreft moesten we ons tevreden stellen met ‘Ecstasy’ en ‘Morals’. De Denen hebben volledig het recht om een nieuwe weg in te slaan, maar voor de liveset had wat meer diversiteit absoluut geen kwaad gekund. Het voelde af en toe een beetje alsof de bombast in je strot werd geramd. Maar ja, Iceage zou Iceage niet zijn zonder die eigenzinnigheid.
In de Botanique kan je binnenkort nog naar Superorganism (09.05), BØRNS (22.05) en Snail Mail (23.05). Een volledig overzicht vind je op de website van de zaal.