Met Horst bewaart de vaderlandse festivalzomer een van zijn spannendste worpen traditiegetrouw tot het tweede weekend van september. Het tweedaagse elektronische gebeuren speelt zich af aan het middeleeuwse kasteel in Holsbeek, nabij een oogstrelende vijver en diep verborgen in het groene Hageland. Het festival is niet alleen vooruitstrevend qua locatie, maar levert ook nog eens een originele topaffiche van internationaal niveau af, in combinatie met een reeks boeiende en hedendaagse kunstcreaties. Wij zakten twee dagen af naar het oerhartelijke Holsbeek en brengen daar hieronder verslag over uit, maar eerst halen we – zoals dat hoort voor elk festivalverslag van niveau – onze innerlijke Frank Deboosere naar boven en delen we met alle plezier mee dat de weergoden Horst afgelopen weekend erg gunstig waren. Zo, dat was dat.
Vrijdag 9 september
Dag één. De verplichte kunsttoer rond de kasteelvijver trapten we af met een barricade gemaakt uit versleten boeken. De barricade van Luc Deleu maakt de weg vrij voor de rest van de kunstwandeling, met onder meer een interessante beeldhouwproductie van Adrien Tirtiaux getiteld ‘Endless column’. Dit werk werd geïnspireerd door de flinterdunne betonlagen uit het Braziliaanse stadsbeeld, in de praktijk omgezet door Braziliaanse modernistische architecten als Niemeyer. Voorts vielen er nog enkele constructiewerken op, zoals dat van de Nederlandse Anne Dessing, die met haar ‘Enfilade’ een hedendaagse interpretatie van het kasteel bewerkstelligde in blauwprinten op vijf dunne muren. De beeldende kunst was niet ronduit fascinerend (en dat was ook geen vereiste), maar bracht in ieder geval een erg actuele en oorspronkelijke toets aan Horst.
Op muzikaal gebied vingen we aan met een deeltje uit de set van het Brooklynse duo Mister Saturday Night. Enig experiment of verrassend geluid bleven uit, maar met funk-, soul- en discoplaten gedrenkt in een 80’s-sfeer deden de heren wel precies wat hen was gevraagd: de Courtyard met een zwoele set opwarmen voor de rest van de avond.
Even later was het in de Dumb Drone – van de hand van architect-kunstenaar Pieterjan Ginckels – tijd voor een thuismatch voor Up High Collective. De Tangram Records-mannen brachten nieuw en oud werk, met vlijmscherpe en knikkerende beats als rode draad, evenwichtig opgebouwd met poëtische en melodieuze synthlijnen. De rauwe, ondersteunende en getimede bas was ook aanwezig op kleppers als ‘Clustro phone’, een track die de voorste rijen van de tent deed verschuiven. De ingrediënten voor een geslaagd beatfeest waren er, het recept werd netjes toegepast, maar we bleven zo nu en dan een klein beetje op onze honger zitten wat betreft de variatie in het geluid van het duo. Afsluiten met een negatieve noot doen we echter niet, want de Dumb Drone stoomde bij momenten wel degelijk als groentjes in de stoommand van de betere wokboer.
Omstreeks elf uur ‘s avonds trokken we naar Leon Vynehall, misschien wel een van de meest relevante dj’s die Europa anno 2016 te bieden heeft. De bonzende bas, hypnotiserende en gedetailleerde beats en soulvolle discovibe waren stuk voor stuk van de partij – ware het dat de houseproducer de features van zijn geluid steen per steen opbouwde, met een soort van subtiele gelaagdheid als gevolg. Die gelaagdheid is kenmerkend voor de sound van de jonge Brit, maar een echte climax kregen we evenzeer niet onmiddellijk. Misschien hoefde dat ook helemaal niet, en indien dat het geval was, is Vynehall zonder twijfel in zijn opzet geslaagd.
De verrassing van de avond kregen we na middernacht bij de Londense producer Mala in de Dumb Drone. Meer dan tien jaar geleden was hij samen met Coki het brein achter Digital Mystikz, een van de vroegste pioniers uit het bijna-tragische dubstepgenre. Met Mala fuseert de dj allerhande invloeden – we dansten op dubby grime met een intelligente achtergrond en een ruime selectie solide beats, ondergedompeld in een junglesfeer. Mala tekende voor een compacte set met een laaiend enthousiaste front row, die zo hard tekeerging dat de dj-booth het zwaar te verduren kreeg en de dj zijn plaatjes moest rewinden als gevolg. De bonkende set viel evenzeer nooit stil en voelde aan als een spannende Zuid-Amerikaanse verkenningstocht.
Na Mala was het de beurt aan Machinedrum, die dag één mocht afsluiten in de Drone. De Amerikaan zorgde voor een spetterend spastische set boordevol popsamples en driftige percussie waarvan hij ondertussen zijn handelsmerk heeft gemaakt, vermengd met levendige synths. Hier en daar verwerkte hij ook wat footworkinvloeden in zijn set, en het geheel klonk dan eerder eclectisch dan chaotisch. Hoewel Machinedrum soms iets te veel met dezelfde tricks en gelijkaardige drops wil overtuigen, sloot de producer uit North-Carolina vrijdag euforisch af.
Zaterdag 10 september
De tweede en (jammer genoeg) laatste dag van Horst 2016. De kans op een derde dag in de toekomst van het festival is reëel, zeker en vast als het succes blijft toenemen – Horst verkocht gisteren dan ook uit. Maar aan de andere kant staat de organisatie erom bekend om te willen uitblinken in kwaliteit, niet in kwantiteit. Een opzet waarin ze slagen, maar een beetje meer variatie in de programmatie van het hoofdpodium kan misschien gerealiseerd worden door de toevoeging van een extra festivaldag. Bon, dat is werk voor de komende jaren. Wij openden de dag met het laatste halfuur uit de set van Brusselaar Haring, die vorige week nog een split-ep uitbracht met Julien Marchal. Haring dropte explosieve beats, die heerlijk congrueerden met zijn zachte en soms fonkelende synthintermezzo’s. Met Haring lijken we een Belg te hebben gevonden die kan meedraaien met het innovatieve geluid van een Nicolas Jaar of Chrome Sparks. De chillwave-elementen die hij gebruikt zijn vaak geïncorporeerd in een groter organisch geheel, waardoor ze zelden platvloers klinken. Met niet meer dan een dertigtal zielen rond de klok van vier in de open lucht dansen op de tracks van Haring met een Vedett in de hand en een kasteel aan onze rechterkant (onze excuses hiervoor): onze zaterdagnamiddag startte niet slecht.
Met Awesome Tapes from Africa haalde Horst een prominente naam uit de scene van de wereldmuziek-dj’s naar Holsbeek. Brian Shimkovitz nam zijn cassettes mee en zorgde voor de ideale soundtrack met exotisch Afrikaanse disco, leftfield soul, tropische beats en ongetwijfeld het beste uit de Afrikaanse popscene, die voor ons toch nog steeds erg obscuur blijft. Shimkovitz slaagde erin om – ondanks technische moeilijkheden in de eerste dertig minuten – de muzikale rijkdom van het warmste continent te laten weerklinken in het even zonnige Vlaams-Brabant tijdens een twee-uur durende safaritrip met het beste wat Afrika te bieden heeft. De Dumb Drone kende een eerste absolute hoogtepunt van de dag, waarvoor we Brian en zijn tapes erg warm bedanken.
Onze noorderbuur Jameszoo bracht op Horst geen eigen werk, maar leverde wel een bijzonder smakelijke dj-set af. Van jazzy psychdrums tot zwoele trapbeats met een tussenstop bij Kendrick, Busta Rhymes of Tupac? Jameszoo weet het in zijn clubby set allemaal aan elkaar te rijgen. Als je daar dan ook nog eens botbrekers als ‘MSMSMSM’ van SOPHIE of andere zinderende electronicasnoepjes aan toevoegt, dan begin je al snel te hunkeren naar wat extra zakgeld om Jameszoo te boeken op je volgende verjaardagsfeest, als je wilt dat die nu eens niet op een muzikale flop uitdraait.
Even later mocht de eenenvijftigjarige knuffelbeer Soichi Terada de Courtyard volledig naar zijn hand zetten, en hij slaagde daar met verve in. De man begon ooit in de oosterse underground, maar is intussen gekroond tot keizer van de Japanse housewereld en voert al enkele jaren wereldwijd zijn ‘Sounds from the Far East’ live uit. Zaterdag stond hij voor de eerste keer in ons land, en de keuze om hem na zonsondergang te programmeren op het hoofdpodium en niet pakweg om 17.30 u. op het tweede podium was een hele goede. De erg dankbare Terada bracht het binnenhof in extase met zijn spontane housemelodieën, energieke beats en krachtige liveperformance. Met Soichi Terada sloeg Horst een must-have voor elk relevant elektronisch festival aan de haak, en Terada antwoordde gratieus met zijn infectieuze house.
Hierna pikten we nog een halfuurtje uit de set van Lapalux mee, die wat eenzaam leek te dwalen op zijn lofi-beatswolk. De Brit wist wel doordachte crunchy grooves boven te halen, maar bleef steken met zijn ietwat hectische beats, waardoor hij geen samenhang kon vinden. Hij kapte er dan ook een halfuur te vroeg mee, zodat onze droge vriend Lone meer speelruimte kreeg om zijn ding te doen. De Brit verbaasde met zijn consistente set vol sappige ravebeats, glinsterende synths (zoals die te horen zijn op zijn uitstekende plaat ‘Reality testing’), krokante basstampers en blinkende 90’s house. De protégé van R&S Records bewees op Horst waarom zijn stekje bij het vermaarde label meer dan verdiend is.
Wanneer Lefto het podium beklimt weet je twee dingen zeker: het festival loopt op zijn einde en het festival gaat besluiten met een verschroeiende oorveeg. Lefto leverde nog maar eens de set van zijn leven af, zoals hij bijna elke keer doet. Zijn global sounds namen het publiek op sleeptouw, de hiphopanthems lieten de fragiele Dumb Drone ei zo na instorten (Skepta en Kendrick passeerden beide drie keer de revue, met de gekende gevolgen) en funky soul tongzoende onbeschaamd met het acrobatische en groovy werk van namen als Thundercat of Flying Lotus. Als een van de peetvaders van het festival stopte Lefto zijn jongste telg met erg veel liefde in bed.
En op die manier kwam onze route op Horst ten einde. Met cultnamen, vernieuwers uit binnen- en buitenland en de meest opwindende namen uit het elektronicalandschap kwamen we alvast aan onze trekken in Holsbeek. Met al het mooie geweld dat ons werd aangeboden op de festivalsite werd de derde editie van Horst er eentje om in te kaderen. Tot volgend jaar.
Foto’s van Jonas Ruebens