Het gezellige Cactusfestival ging op zaterdag zijn tweede dag in en wederom werd er naar goeie traditie een uitstekende mix gemaakt die het podium in vuur en vlam zou zetten. Jonge honden als Whispering Sons, oude wijn in nieuwe zakken in het geval van Dead Man Ray en internationale sterren als Cat Power, Joe Jackson en Bloc Party sierden de affiche, en dat zullen we geweten hebben.
Cat Power leek een match made in heaven voor het Brugse Minnewaterpark. Als een ware nimf verscheen ze in het prachtige, groene park. Het zullen alvast niet de simpelste weken geweest zijn voor Chan Marshall, die onlangs het verlies van Philippe Zdar van Cassius te verwerken kreeg. Die nam de productie van het gelauwerde ‘Sun’ voor zijn rekening. Helaas haalde geen enkel nummer van dat album de set – best begrijpelijk, maar toch jammer. Wel op de setlist: heel wat van haar nieuwe worp ‘Wanderer‘.
Beginnen deed ze sober met ‘He turns down’ en ondanks hier en daar een uithaal koos Marshall voor een opvallend moeilijke en intieme set. Een risico op een festival, maar hier pakte het goed uit. Het Brugse publiek mag dan wel notoir moeilijk in beweging te krijgen zijn, stil en beleefd luisteren kunnen ze als de beste. Halverwege haar set begon het te regenen, wat tot vrij aandoenlijke excuses leidde van Cat Power. Ze mag dan wel de godin van het park geweest zijn voor een stevig uur, ze is ook niet oppermachtig. Iets wat we evenzeer zagen in de ruimte tussen de nummers, waar ze verrassend onzeker en zoekend leek, zelfs in haar bindteksten. Maar ach, dat is praat voor de vaak want we zullen vooral parels als ‘Metal heart’, ‘Wanderer’, ‘Great waves’, ‘Great woman’ en ‘Ma voy’ herinneren en haar innemende, overweldigende persoonlijkheid.
Dit bericht bekijken op Instagram
CATPOWER berührt #catpower #catpowerofficial #cactusfestival #cactusfestival2019
Van persoonlijkheden gesproken… Na Cat Power was het de beurt aan levende legende Joe Jackson en zijn driekoppige band. Een icoon in de geschiedenis van de popmuziek en eentje die op later leeftijd nog altijd moeiteloos zijn publiek plat speelt, als we de geruchten van zijn doortocht in de AB mogen geloven. In Brugge speelde hij er alleszins evenmin naast. Beginnen deed hij met het duo ‘One more time’ en ‘Is she really going out with him?’ en het park at meteen uit zijn hand. Vele fans waren duidelijk speciaal voor hem naar Brugge afgezakt en die zouden niet ontgoocheld worden. In een gevarieerde set, waarbij hij zijn nieuwe album ‘Fool’ ook nadrukkelijk aan bod liet komen, won hij enkel maar hartjes in het park.
Wat vooral opviel was hoe tijdloos sommige van zijn klassiekers nog steeds klinken. ‘Sunday papers’ werd overal op gesmoord gejuich onthaald, en ‘Different for girls’ en toegift ‘Stepping out’ blijven evergreens van jewelste. Het meest imponerende was misschien wel het gemak waarmee Jackson zijn publiek plat speelde. Een goeie liveband, die hem sporadisch eventjes uit de spotlight haalde en een held op leeftijd die een even strakke set speelde als zijn voorhoofd strak stond van de botox, alles zorgde samen voor een gedenkwaardig hoogtepunt op zaterdag.
Dé headliner van de avond was echter Bloc Party. De Engelse band brak een goeie vijftien jaar geleden door met zijn debuutalbum ‘Silent alarm’, een instant klassieker. Een hele generatie is opgegroeid met dat album dicht tegen de borst gedrukt en hoewel de band ondertussen al eventjes het spoor van de relevantie bijster lijkt te zijn, waren we wel dolenthousiast voor de ‘Silent alarm’-tour – in het mooiste park van Brugge dan nog wel.
Het blijft wel altijd een lastig verhaal, legendarische albums zo veel later weer op het podium brengen. Te vaak verzeilen bands in een tijdscapsule die je pijnlijk duidelijk maakt dat je oud geworden bent. En niet alleen jij, maar ook je helden van toen. Eventjes waren we bang dat we wederom in zo’n wrange positie gewurmd zouden worden. ‘Compliments’ en ‘Plans’, het openingssalvo, ging net onder de lat door. Muzikaal stonden die weergaloze nummers nog altijd als een huis, het was vooral de stem van Kele Okereke die het soms ietwat liet afweten. Nou ja, afweten. Moeten we het hem echt kwalijk nemen dat hij daar, na al die jaren, niet meer hetzelfde sentiment in weet te leggen? Waarschijnlijk niet.
Want ‘Luno’ en ‘So here we are’, die daarop volgden, bewezen meteen weer waarom Bloc Party zo’n goeie studioband was en waarom ze nog steeds een lekkere liveband zijn. Scherp, snedig, strak. En zo gingen we het gehele optreden heen en weer. ‘Blue light’ was een toppertje, ‘This modern love’ is nog slechts weinig van zijn glans verloren en ‘She’s hearing voices’ is nog altijd een uppercut, om van een generatie-definiërende song als ‘Banquet’ nog maar te zwijgen – wát een feest was dat. Voor ieder hoogtepunt was er echter weer een nummer als ‘Positive tension’ of ‘Helicopter’, waar naar ons gevoel meer mee te doen viel. Dat Kele zich duidelijk af en toe irriteerde aan het makke publiek hielp uiteraard niet.
Veel andere opmerkingen hebben we echter niet bij Bloc Party. Een heel optreden lang werden we vergast op favorietjes en nummers waarvan we direct dachten ”Juist ja, dat stond ook op dat album”. In de bisronde werden we dan nog eens getrakteerd op klassiekers als ‘Two more years’, ‘Flux’ en het verwoestende, bijna mythische ‘The prayer’. Enig minpuntje: ‘Ratchet’. Wat ons betreft niet echt de bands beste werk en al helemaal niet om een knappe set mee af te sluiten. “A raw song”, waarschuwde Kele ons, al vinden wij pakweg ‘Hunting for witches’, ‘Mercury’ of ‘Talons’ toch nog een stuk ruwer. Een gemiste kans. Wel hadden ze betere confetti dan Oscar and the Wolf, en nu moeten we eerlijk zijn: dat hadden we niet zien aankomen. Puik optreden, helaas niet legendarisch.