Vrijdagavonden kunnen leiden tot berusting of beschonken chaos. In het geval van Hiatus Kaiyote en hun laatste worp, ‘Mood variant’, met jazz-geschoolde topmuzikanten en Palm’s neosoul-stem, voorspelde we een mentale massage: iets goed voor de hersenen en licht verteerbaar voor de voeten. Hiatus Kaiyote koos het Borgerhoutse de Roma voor hun Belgische passage van de ‘And we go gentle’-Tour .
Silentjay, het voorprogramma, hoort ook tot de Kaiyote clan. Ondergetekende dacht even dat hij de dj van dienst was (sorry Rik de Bruykere). Het feit dat hij vooral gefocust was op het controleren van het bedieningspaneel en meezong (yes, meezong op een vooraf opgenomen bandje) hielp niet. Pas tijdens de cover van zijn favoriete band Earth, Wind & Fire, zich uithalend met zijn falsettostem, begon zijn set te leven. Voor zijn laatste nummer mocht het publiek suggesties geven. Hij lachte wanneer iemand Radiohead riep en de producer sloot af met een hiphoplied. “You catch me later with Hiatus,” zei hij twee keer tijdens zijn set.
Het Australische kwartet met drie backing singers, waaronder Silentjay, kwam een kwartier te laat op. Met ‘Rose water’ (die verwrongen percussie!), ‘And we go gentle’ (die “can I get a light?” in je oor blijft steken) en ‘All the words we don’t say’ (die ritmeveranderingen!) toonden ze hun finesse en stijl, met zanger/gitarist Nai Palm als glitterzeemeermin on acid.
De Aussies zijn meer dan een goed geöliede band. Het viertal, Palm, bassist Paul Bender, toetsenist Simon Naven en drummer Perrin Moss improviseerden tussen de liedjes tot het vonken gaf, heel veel tergend snel, één keer eens traag (“How slow can you go?” knipoogde Palm). Niet veel later zette Silentjay de beats (en violen aan), de toestenist zong mee en de song ontknoopte zich tot een filmisch apotheose. “Someone said it used to be a cinema, so I’m the movie,” zei Palm niet veel later. En zo voelde het ook.
Palm’s brede stemrange kreeg een glansrol tijdens ‘Red room’. daar startte ze laag, haar stem trillend op het niveau van de bas, en ging ze steeds hoger. Je zou kunnen verwachten dat na Kaiyote’s bekendste hit de set bijna ten einde zou zijn of de energielevels wat zouden tanen. Dat laatste gebeurde niet. De gitaren werden harder, de toetsenist speelde positief rommeliger en het enige wat je kon ontwaren, waren flikkerende lichtjes en drumstokken.
En de set was helemaal nog niét gedaan. Na dik anderhalf uur begonnen ze aan de bisronde, wat bestond uit het rustige ‘The lungs’ en het groovy ‘Borderline with my atoms’. De ruimte in de zaal vanachter werd zich toegeëigend door een dansend koppeltje, en ook op het balkon kreeg je een vibe van een zeer amusant huisfeest. Nu hielp de setting van de zaal waar pinten nog in echte glazen geschonken worden en je je rank wijnglas kan uitsteken richting het podium daar ook wel bij. Geen mentale massage dus, maar een neo-soul thrilleravondje met sterallures. Kaiyote’s laatste worp, ‘Mood variant’, kreeg hier terecht een glansrol. Eentje waarmee je met een voldaan gevoel naar huis gaat, of die toch nog kan ontaarden in beschonken chaos.
Binnenkort meer funky en jazzy bizz in de Roma met Takuya Kuroda (15.10), Dans Dans (21.10) en MNDSGN (15.11).