Drie dagen goed weer en Vlaanderen wordt gek. Wie terrasjes overrated vond kon gisteren zijn of haar heil zoeken in Het Depot, waar The Dandy Warhols hun recentste plaat ‘Distortland’ kwamen voorstellen. Jens De Meester nam foto’s, Mattias Goossens schreef een verslag.
Wie heeft er een teletijdmachine nodig wanneer je popmuziek hebt? Happyness putte gretig uit de alternatieve rockscene van de vroege jaren ’90, met een geluid dat zich tussen Dinosaur Jr. en vroege Beck situeerde. Van driftige skatejams langs overstuurde ballads om uiteindelijk uit te monden in een langgerekte shoegazefinale; de Londenaars tapten gretig uit verschillende vaatjes.
Dat The Dandy Warhols al een tijdje niet meer tot de meest relevante groep bands behoren van het afgelopen decennia, zal Courtney Taylors koude kleren niet raken. We hebben onze bedenkingen bij wie er op ‘Distortland’ zat te wachten: een ietwat mak album waar we vrij onverschillig bij blijven. Ze hebben echter enkele anthems uit de vroege noughties op hun conto staan, die live nog altijd werken. Het nieuwe materiaal zat vooraan en werd opgediend als lange trip waarbij het heerlijk meedeinen was. Ondanks de onderlinge inwisselbaarheid bleven we bij de les dankzij de wel erg strakke uitvoeringen, en ‘Get off’ zorgde voor een eerste energie-opstoot.
De hitjes die we voorgeschoteld kregen, verschilden niet sterk van degene die tijdens hun vorige zaalshow het mooie weer maakten. Alleen werd in Het Depot de jongste cd niet stiefmoederlijk behandeld. ‘Pope reverend Jim’ en ‘Styggo’ was net als op plaat een van de betere een-tweetjes. Daarna kabbelde het optreden weer wat verder, waarbij je gerust je ogen kon sluiten om meegevoerd te worden. ‘The last high’ toonde zich een heerlijk hese meezinger en werd door de band met veel overgave tot een goed einde geleid. Enkel gitarist Peter Holström leek tijdens het optreden geregeld last te hebben van effectpaneeltjes die niet deden wat hij wou, wat bij momenten zichtbaar tot frustratie leidde. Tijd dan maar op andere trucjes boven te halen: voor ‘Well they’re gone’ ging hij z’n gitaar met een stijkstok te lijf, terwijl Zia McCabe haar keys inruilde voor een melodica.
‘We used to be friends’ luidde het einde van de roes in, waarna hun grootste hitje ‘Bohemian like you’ luidkeels werd meegezongen. ‘Godless’ en ‘Boys better’ maakten de klus met veel gemak af. Geen bisronde voor de Dandys: na anderhalf uur trippen was het welletjes geweest. Zo gaat dat met verantwoord muziekgebruik: stoppen op je hoogtepunt. En ook al ligt het muzikale hoogtepunt van The Dandy Warhols al even achter ons, zien we ze desondanks nog niet meteen stoppen met toeren.