Nu het opgewaaide stof van Sonic City terug volledig neergedwarreld is, blikken we graag nog eens liefdevol terug naar afgelopen editie. Elke muziekliefhebber uit Kortrijk – en soms ver daarbuiten – weet dat je begin november in concerthal Depart moet zijn voor een gevarieerde line-up vol ontdekkingen. Ook dit jaar was dat niet anders. Veel gitaren op de affiche dit jaar, uiteraard. Ook verrassende elektronica zoals die van Actress of Clark en de vliegensvlugge raps van MC Yallah op de beats van Debmaster kleurden de affiche. We zouden praktisch alles kunnen opnoemen, maar we pikken hieronder zeven artiesten eruit die ons het meest zijn bijgebleven.
Honeyglaze
‘Honeyglaze’ was de ‘Real deal’ op Sonic City. De jonge Britse band toonde dat ze veel in hun mars hadden, en dat we er nog van zullen horen. Ze combineerden frisse gitaarindie met gevatte teksten die frontvrouw Anouska Sokolow met veel charme bracht. Zo hoorden we ‘Cold caller’, dat gaat over telefoonverkopers aan de praat houden. Het lichtjes tegendraadse ‘Hide’ zocht dan weer heel goed de afwisseling tussen uitbarstingen en zachte passages op. Iedereen die de vrijdagavond links liet liggen miste hier meteen een erg veelbelovende band.
Steve Gunn
De gitaargod – dat kunnen we nu met zekerheid zeggen – Steve Gunn stak solo de grote plas helemaal over om op Sonic City 2024 te spelen. De New Yorker zorgde meteen voor één van de hoogtepunten van Sonic City in de gezellig Club-zaal. Hij maakte er niet veel bindteksten aan vuil en concentreerde zich op zijn afgemeten gitaargetokkel en mooie zangstem. Het werd een set om duimen en vingers bij af te likken. Daarbij smaakten ze nog zoeter dan de Honeyglaze net ervoor ervoor. De opener klokte af op zo’n veertiental minuten en afsluiter ‘Way out weather’ werd ook heel lang uitgesponnen. Middenin creëerde Gunn met behulp van zijn effectpedalen een uitwaaierende laag geluid op zijn gitaarspel. Steve Gunn was ronduit indrukwekkend solo. We vonden het spijtig dat niet híj maar Crows – met een matige set – de afsluiter was van dag één.
Nusantara Beat
De Amsterdams-Indonesische band Nusantara Beat heeft nog niet eens een langspeler uit. Toch stond het zestal er als een huis op de main stage van Sonic City zaterdag. De Indonesisch geïnspireerde indiefolk die Nusantara Beat ten berde bracht, combineerde traditionele sounds en mixte ze met hedendaagse invloeden. Het resultaat was een dansbare cocktail met een voldragen sound door de fijne instrumentatie. Qua vibe past Nusantara Beat uitstekend bij een band zoals de Nederlanders van Yin Yin. Heel erg jammer dat we die laatste door afzegging niet aan het werk zagen.
Tucker Zimmerman
Tucker Zimmerman is niet meer van de jongste. Wie doet het hem na om op 83-jarige met zoveel flair en levenswijsheid op een podium te staan? Fysiek is de sleet er wel – hij werd op en van het podium geholpen – maar met zijn gitaar in de hand glinsteren zijn ogen als twee felle sterren. In augustus stond hij nog samen met Adrianne Lenker op het podium van het OLT Rivierenhof. Midden in zijn set besloot Zimmerman om wat poëzie voor te dragen, en toen viel de band prompt in met virtuoze achtergrondimprovisatie. Het toonde ook dat Tucker muzikaal goed omringd is, zoals het een sterke muzikant betaamt. Het was een voorrecht om zoveel klasse en kunde aan het werk te zien. Grijp je kans om deze man nog aan het werk te zien.
The Messthetics & James Brandon Lewis
The Messthetics zijn een trio afkomstig uit Washington D.C. bestaande uit bassist Joe Lally en drummer Brendan Canty (beide uit Fugazi) en gitarist Anthony Pirog. Ze brengen punky jazz fusion die aanvoelt als een heel lange jam tussen vrienden. Op Sonic City brachten ze nog een extra bandlid mee: jazzsaxofonist James Brandon Lewis. Het tempo zat vanaf het begin in de set. Doordat James Brandon Lewis de band vervoegde, lag de nadruk meer op jazz fusion en iets minder op punk. Al deerde dat niemand. ‘That thang’ was een heerlijk dansbare funk-fusion track die nog dagenlang in je hoofd blijft plakken. Overal wiegden hoofden en tikten voeten mee op de grond.
Lambrini Girls
Door het afzeggen van Yin Yin werd Lambrini Girls omhoog geduwd op de affiche naar een headlinerpositie. En daar treurde achteraf geen ziel over. Deze atoombom aan energie won de harten van de Depart met hun rechttoe rechtaan punk. Phoebe Lunny (gitaar en vocals), Lilly Macieira-Bosgelmez (bas en vocals) en Sid Nichols (drums) schopten iedereen serieus een geweten aan met hun activistische punk die voortkomt uit de geluidsmuur die ze neerpoten. In ware punkstijl moest de monarchie eraan geloven en mocht je de zaal uitflikkeren als je hun politieke boodschappen niet wou horen. Lunny verkende de volledige zaal en werd op handen gedragen in Kortrijk. Letterlijk en figuurlijk.
Tramhaus
Dat de curatoren van Sonic City 2024 een heel mooie editie samenpuzzelden mag ondertussen wel duidelijk zijn. Het geslaagde weekend vol kwalitatieve shows werd met een knaloptreden afgesloten. De Rotterdammers bouwden een stevig feestje op de main stage van de Depart. Net als Lambrini Girls brachten ze een explosie aan energie die aanstekelijk van het podium donderde tot ver in het publiek. Zanger Lukas Jansen, gitarist Nadya van Osnabrugge, drummer Jim Luijten, bassist Julia Vroegh en gitarist Micha Zaat gaven het beste van zichzelf en hebben een post-punk live-geluid om ‘u’ tegen te zeggen. Iets in mij zegt me dat het niet de laatste keer is dat we dit aanstormende vijftal op Sonic City zullen zien.