‘Anemoia’ is nostalgie naar een tijd die je nooit hebt meegemaakt. Tijdens het optreden van Beirut gisteren vroegen we ons af wat het equivalent is voor heimwee naar plaatsen waar je nooit bent geweest. ‘Santa Fe’, ‘Gallipoli’, de show van Beirut in het OLT Rivierenhof negen jaar geleden… In het meer dan behoorlijk Frans dat je van iemand wiens grootste hit ‘Nantes’ heet mag verwachten, merkte Zach ook op dat Vorst toch wat groter is dan de AB’s waar hij de laatste jaren speelde. “Qu’est-ce qui s’est passé?” vroeg hij zich luidop af.
Voor we daar een antwoord op bieden moeten we even voorprogramma Helado Negro aanhalen. We zouden echt liever een half uur naar een zwart doek kijken dan in de toekomst meer van dit soort voorprogramma’s te moeten ondergaan in Vorst. We zijn vergeten wanneer we het laatst zoiets onmemorabel moesten aanhoren. Even kwalitatief als de dürüm voor de show: we bestelden er eentje met andalouse zonder frieten en kregen een deegrol met sla, vlees, looksaus en frieten. En dat voor tien euro. Het ligt nog op onze maag.
Foto’s door Michelle Geerardyn
Gelukkig was er een half uur later trompetgeschal en ontwaakten we uit onze vegatieve staat. ‘When I die’ diende net als op recentste plaat ‘Gallipoli’ als opener, zij het in een potigere versie. Frontman Zach Condon – een mans wiens neutrale gezichtsuitdrukking weemoed uitstraalt – behielp zich met ukulele en trompet, geflankeerd door nog twee blazers en een hele hoop gloeilampen die hij mogelijks had overgekocht van Justin Vernon na diens ‘Bon Iver, Bon Iver-tournee’. Op zijn recentste platen is Beirut die warmte steeds meer gaan aanlengen met elektronica, en ook op het podium werd er gretig gebruik gemaakt van drumcomputers en synthesizers. In een mooi ontluikend ‘Family curse’ bijvoorbeeld, of de synthesizer-solo op het einde van ‘Santa Fe’. In ‘Fener’ kwamen die twee elementen harmonieus samen in het plots omslaande slot, waarin Zach je haast aanmaande om een walsje doorheen the bunker te trekken. En nee, dat nummer vanop debuutplaat ‘Gulag orkestar’ stond niet op de setlist. ‘Postcards from Italy’ (de ultieme ode aan vakantieliefjes, door Condon solo ingezet op ukulele) en het titelnummer in de bisronde gelukkig wel.
We kregen vooral veel nieuwe nummers, en die vertoonden in het groter geheel van de show helaas net dezelfde gebreken als op plaat. Zeker een uur ver in de set miste Beirut pit om ons aan boord te houden. Recente single ‘Landslide’ klonk wat afgehaspeld, en in het instrumentale ‘Corfu’ leek het alsof Condon voor het eerst de loop-knop van zijn eerste speelgoedkeyboard had ontdekt. Tijdens ‘Light in the atoll’ en ‘Gauze für Zah’ moesten we ons inhouden om geen reisjes naar andere oorden te beginnen plannen. Extra dankbaar dus dat oudjes ‘Scenic world’ en ‘Elephant gun’ (vanop ep ‘Lon gisland’) een plekje in de setlist hadden veroverd, al kregen we daardoor ook wat heimwee naar de Beirut van tien jaar geleden.
Geleidelijk aan slopen er wat meer Balkaninvloeden in de set en ging het tempo wat omhoog, om uit te monden in een nog altijd innemend ‘Nantes’. Het had een prima einde geweest voor de set, al deed Beirut natuurlijk niks verkeerd door ons in de bis naar huis te sturen met ‘Un dernier verre (pour la route)’, het eerder vernoemde ‘Gulag orkestar’ en het daarna overbodig klinkende ‘We never lived here’ dat nergens naartoe bouwde. Het toonde nogmaals aan dat Beirut meer dan genoeg prachtige muziek heeft om minstens anderhalf uur te boeien, maar dat de nood om gezapige en minder betoverende nieuwe nummers in de show te verwerken de intensiteit wat wegneemt. En zo kregen we weer heimwee naar andere plaatsen.
Beirut speelt zaterdag 29 juni op Rock Werchter (info & tickets).
In Vorst Nationaal kan je binnenkort George Ezra (10/05), Angèle (25/05) en Jamiroquai (30/05) aan het werk zien. Een overzicht van alle optredens vind je op de website van de zaal.