De programmatie van Les Nuits laat zich niet zomaar in hokjes plaatsen en geeft veel ruimte aan het experiment. Twee behoorlijk verschillende bands op dezelfde bill zetten, komt dan ook niet als een verrassing. U.S. Girls – het langlopende project van Meg Remy – mocht dus gisteren een avond Rotonde delen met Wye Oak, het indieproject van zangeres en multi-instrumentaliste Jenn Wasner en drummer Andy Stack. Geen misse combo, al was het op het einde van de avond toch duidelijk waarom U.S. Girls de hoofdmoot van de te verdelen tijd toegewezen kreeg.
Foto’s door Charlotte Bidée
Wye Oak is lang geen mis project. Wasner en Stack gaan al een tijdlang mee en kwamen op Les Nuits hun nieuwste – en alweer zesde – langspeler voorstellen. Live werden ze bijgestaan door een bassist zodat Stack zich ten volle kon concentreren op het drummen. Het leeuwendeel van hun setlist bestond uit nieuwe nummers en dat viel vooral op wanneer er een oud nummer passeerde. ‘The shriek’ – laat het ons hun hit noemen – was beduidend luider en meer gericht op gitaar dan pakweg ‘The instrument’ of ‘Say hello’. Het is niet dat gitaar gebannen is uit de groep – Wasner nam regelmatig een van haar twee kenmerkende sixstrings vast – maar het geluid dat er mee geproduceerd wordt, is veranderd. Het nieuwe werk is veelal dromeriger en afstandelijker terwijl oudere nummers (‘Glory’ en ‘Spiral’) echt wel meer cachet hadden. Is dat jammer? Eigenlijk wel een beetje. Wye Oak kon ons gisteren niet meteen boeien en halverwege het nochtans niet zo lange optreden was de spanning er voor ons wat af. Misschien hebben we de nieuwe plaat ‘The louder I call, the faster it runs’ gewoon nog niet genoeg beluisterd. We willen het in de toekomst gerust nog een kans geven.
Tijd om lang stil te staan bij wat er nu net fout liep bij Wye Oak kregen we niet want voor we goed en wel een frisse pint in onze handen hadden, begon U.S. Girls al aan zijn set. De band rond Meg Remy sloeg met zijn laatste album, ‘In a poem unlimited’, ook een andere weg in en koos vol voor funky, hoekige ritmes die ons meteen aan de sixties en eighties deden denken. Live was dat zeker ook het geval. Remy werd bijgestaan door een zevenkoppige band waarvan elk lid ook uit die gouden decennia teruggehaald leek te zijn. Een drummer met een jeanssalopette, bassist met een high waist jogging, een karikaturale sopraansaxofoonspeler of een gitarist met haar dat in zijn snaren vast kwam te zitten… Allemaal aanwezig. Een bonte bende die zeker wel van aanpakken wist. Net zoals Remy trouwens, die het concert op gang trapte met het hoekige ‘Velvet 4 sale’. Net als op het album volgden ‘Rage of plastics’ – met een glansrol voor de fantastische sopraansaxofonist – en het ironische ‘M.A.H’. Die laatste is een interessante song, want de licht springerige instrumentatie roept gevoelens van blijdschap op terwijl de tekst een snijdende aanklacht is tegen de niet behaalde beloftes van de Obama-administratie en de huidige toestand van Amerika. Mad as hell gaat schuil achter het acroniem in de titel. Was daarmee de kous af? Allesbehalve. Remy raasde gewoon vrolijk door.
Tegen het patriarchaat bijvoorbeeld. Doorheen de set trokken mannen veelal aan het kortste eind in de teksten van feministe Remy. Jammer dat de enige andere vrouw op het podium haar achtergrondzangeres was. Heel mooi hoe ze die gewoon naast zich liet staan als een co-frontvrouw, een job die de vrouw trouwens passioneel en degelijk vervulde. De man die zich het meest liet gelden tijdens het optreden was haar toetsenist – qua look een soort van goedkope versie van Freddie Mercury – die vooral op het einde van het optreden als derde stem de vrouwen bij viel. Tijdens het tweede deel van de set kregen oudere nummers een plaats maar het waren toch vooral de zeer sterke nieuwe nummers – en die verdomde sexy funkvibe – die het publiek in de Rotonde wisten te overtuigen. Waar er in het begin hier en daar voorzichtig werd meegedanst – behalve up front waar wij mee aan de kar trokken – gingen tijdens de fenomenale afsluiter ‘Time’ de heupen overal aan het wiegen. En meer dan dat. Op het podium werd een soort van apocalyptische versie van het sowieso al intense nummer opgebouwd die alles en iedereen verzwolg in net geen blinde noisefunk. Het geluidssysteem van de Rotonde werd op de proef gesteld (en overleefde, zoals altijd).
Zo wandelden we meer dan verwacht doorheen geschud richting trein. U.S. Girls was een optreden dat ons dieper meetrok doorheen de set. We twijfelen er niet aan dat echte fans meteen mee waren in het verhaal maar eigenlijk is niets zo mooi als de evolutie van betrokkenheid van een publiek. Hoe afwachtende mensen tegen het einde extatisch aan het applaudisseren waren wanneer de bezwete band het podium verliet, wetende dat zij vanavond ‘echt iets nieuws’ hebben ontdekt, de komende weken die plaat sowieso meerdere keren zullen beluisteren en aanraden aan vrienden en vriendinnen. Het is de kracht van muziek in zijn puurste vorm. Als we even mogen dromen, luisteren de nieuwgewonnen zieltjes ook nog eens naar de boodschap achter de muziek. Op die manier zijn we weer een stap dichter bij de ideale wereld.
In de Botanique kan je binnenkort Cocaine Piss (03.05), Haring (04.05) en Iceage (06.05) aan het werk zien. Een volledig overzicht en tickets vind je op de website van de zaal.