De doortocht van Years & Years in België kon je op zijn minst interessant noemen. Het was namelijk de eerste headlineshow van het breed opgepikte trio in ons land, het optreden verkocht in enkele uren uit en het nieuwe materiaal kon nog alle richtingen uit gaan. Gingen de Britten voor mainstream pop of net voor een edgy geluid? Een stel tieners was alvast nog meer benieuwd dan wij en wachtte al van ’s ochtends voor de deuren van de Ancienne Belgique.
Eerst mocht Warhola de avond openen. Dat deden de jongens met een podiumprésence die sterk gegroeid is sinds hun overwinning in de Rock Rally. Vooral de manier waarop Oliver Symons zich outte als een echte frontman viel op; met zijn bewegingen en charisma kreeg hij de bakvissen net niet een eerste keer aan het gillen. Qua sound kwam de band al net zo zelfzeker over. Met dank aan de drummers werd het geluid verder voorzien van de juiste grootte en piekte het met een erg vol gevoel. Minder gewaagd waren dan weer de eigen songs. Al te vaak klonken die als doorslagjes van James Blake of SOHN en kwamen ze dankzij autotune apathisch over. Hoewel die stemeffecten broodnodig schenen om zich te profileren met een eigen gezicht, moet de groep er wel voor zorgen dat ze geen overbodig element worden. Verder miste nog de durf die de jongens wel aan de dag legden in een cover van Ushers ‘Climax’; dat nummer kreeg een verlengde, vertraagde en vervormde interpretatie waarin alle meters heerlijk richting rood gingen. Eigenlijk zou Warhola vaker gek mogen doen, we zouden aangenaam verrast worden van het resultaat.
-
Years & Years -
Years & Years -
Years & Years -
Years & Years -
Years & Years -
Years & Years -
Years &Years -
Warhola
Op 21 april 2015 maakten Years & Years en Warhola de Ancienne Belgique onveilig. Bert Savels trok op pad en nam foto’s, Thomas Konings schreef een verslag.
Hoe je het ook draait of keert: eigenlijk staat Years & Years voor de Grote Olly Alexander Show. Dat werd in de AB vanaf de eerste seconde duidelijk wanneer de frontman met de aandacht, interesse en sympathie van de verzamelde bakvissen, popsletten en cutesters ging lopen. De één ging daardoor gillen bij elk dansje of woord van de krullenbol, de ander glimlachte goedkeurend bij een zoveelste dramatische uithaal. In ieder geval toonde de zanger zich een verfrissende en charmerende verschijning die de beleving van een optreden naar een hoger niveau kon tillen met zijn energieke performance en op maat gesneden bindteksten.
In een interview vooraf viel een zekere spanning op tussen de DIY-aanpak die de band nastreeft en het gebrek aan de artistieke vrijheid die Beyoncé bijvoorbeeld veroverde aan de top van de poppiramide. Bij de nieuwe nummers leek de balans tussen die twee al te vaak naar de tweede kant te hellen. Zo bleek een nieuwe ballad nog net wat pathetischer dan ‘Memo’ of klonk een nieuwe banger een tikje platter dan ‘King’. Nu toonde die laatste song zich ook wel een oorwurm die onweerstaanbaarheid boven originaliteit deed uitstijgen en zijn voorbarige conclusies misschien niet aan de orde.
Wat betreft de singles die wel al kenden, bleven we eveneens eerder op onze honger zitten. Het leek wel alsof het trio nog niet echt de juiste livesound gevonden had. Waar liedjes als ‘Worship’ of ‘Real’ op plaat sprankelend, aanstekelijk en okselfris overkomen, schiepen ze in Brussel een te fletse indruk met een mix die niet echt de juiste springerige dynamiek reflecteerde. Enkel het mindere ‘Desire’ wist volledig te overtuigen, omdat een simpele beat daarbij voor een verrassend levendige uitvoering zorgde. Nochtans viel gisterenavond wel het potentieel van de groep haar hitjes op. De opbouw van de meeste songs schenen de Londenaars de kans te geven om het publiek met een één-tweetje suf te tikken en zowel tekst als instrumentatie maakte de meest simpele volksmennerij mogelijk.
Hoewel groepsleider Olly Alexander zijn product perfect weet te verkopen, lijken Years & Years nog niet klaar voor de volgende stap. Het geluid van de groep kan voorlopig niet recht evenredig groeien met het publiek en het nieuwe materiaal overtuigt niet meteen. Is dit de keerzijde van het Sound of 2015-succes?