Foto’s + verslag Vestrock Hulst, dag 1, 5 juni

Ah, Vestrock, dat dolle festival met het onmogelijke weer. Waar vorig jaar het onweer nog achterwege bleef tot net na de afsluiter, mag de tweedaagse in Hulst dit jaar aftrappen met wat gedonder. Even ligt het festival zelfs helemaal stil en wordt iedereen gevraagd om te schuilen in de Silent Disco-tent voor het geval de storm werkelijk zou losbarsten boven het terrein. Zo ver komt het gelukkig niet en op wat regendruppels na, kan de vrijdag toch zonder veel gemor van start gaan.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Op 5 juni 2015 barstte Vestrock in alle hevigheid los met optredens van Arsenal, Dotan, Drive Like Maria en veel meer. Andre Joosse nam z’n fototoestel en trok op pad. Het verslag is van Emily Griffiths.

De enige band die wat last heeft van het weer, of vooral van de plots omgegooide programmatie, is het Nederlandse Bombay. Terwijl het overgrote deel van het publiek nog staat te schuilen, wagen enkelingen zich toch richting de Jupiler Stage nu het nog droog is. ‘Goed’, lijkt Bombay te denken, ‘Zo kan het ook’ en de hele set wordt omgetoverd tot een gezellige bedoening met een covertje hier en daar voor de storm aan het einde toch te hevig wordt.

Echotape staat gelukkig in de Living tent, al zijn de Britten naar eigen zeggen best wat regen gewend. Het is nog maar het eerste festival aan deze kant van het Kanaal en zo is het voor Vestrock even afwachten of de band wel even leuk is als ze op plaat ‘Collective’ klinken. Het viertal begint eraan in een bijna lege tent, maar weet die na een kwartier bijna helemaal vol te spelen. Echotape komt nochtans op het eerste gehoor live een beetje rommelig over, misschien zelfs wat dronken chaotisch, maar laat dat net gewoon hun olijke speelstijl zijn. Werken doet het wel, de Britten spelen nummers als ‘We should feel like we’re in love’ en ‘Whisky bar’ alsof ze staan te headlinen op de Jupiler stage en trekken zo de hele tent mee. Zanger Marc Burford is zichtbaar en terecht gelukkig met zijn nieuwe fans, van de man die enthousiast mee loopt te joelen tot de swingende opblaaskip toe.

Wallace Vanborn moest jammer genoeg diezelfde ochtend nog hun optreden annuleren wegens gezondheidsredenen zodat Raglans van een late plek in de tent plots op de Jupiler stage wordt gezet. Of dat de beste keuze is geweest voor de band? Nee, niet echt. Het publiek verwacht zich aan een Wallace Vanborn en luistert geduldig naar de typische riffjes van de Ieren, maar echt vonken doet het niet. Dat ligt nochtans niet helemaal aan de vier heren die lijken te spelen alsof hun leven er van afhangt en er zelfs een mandoline aan te pas laten komen, maar vandaag klikt het gewoon even allemaal niet in elkaar.

Iets gelijkaardig overkomt Maaike Ouboter vooraan in de tent. Nog even voor debuut ‘En hoe het dan ook weer dag wordt’ in de rekken ligt, zodat haar set in de Living van Vestrock wel als geroepen komt. Toch is live spelen op een festival natuurlijk niet hetzelfde als een album maken. Helemaal niet zelfs wanneer je wel erg breekbare liedjes schrijft die zich er nu eenmaal niet toe lenen om er het spannendste gebeuren van de dag van te maken. Mooi zijn ze wel, die poëtische nummers over de liefde en het leven, maar die afterdinnerdip komen we hiermee niet te boven. De engelenstem van Ouboter is net iets te lief om het publiek wakker te schudden en zelfs tijdens ‘Dat ik je mis’ wordt het nooit helemaal stil, al ligt dat vooral – toegegeven – aan het losbarsten van Dotan’s ‘Home’ op de Zeeland stage.

Het is zonder meer tijd om wakker te worden en de uptempo muziek van het Belgisch/Nederlandse Drive Like Maria komt dan ook maar net op tijd. De scheurende gitaren zijn net wat het publiek nodig heeft en nu de avond is gevallen, komt de prachtige lichtshow pas echt tot zijn recht.

Voor het echte werk en gespring is het nochtans wachten tot Arsenal hun plek op de Zeeland stage inneemt. Na een solide vijftien jaar spelen, met concerten binnen en buiten België, uitverkochte arena’s en shows die zo opzwepend zijn dat zelfs je oma van tachtig helemaal losgaat, heeft de groep inmiddels zo’n sterke live reputatie dat dit bijna niet kan misgaan. Niet gek natuurlijk dat heel Vestrock op vrijdagavond verzamelen heeft geblazen wanneer de band rond John Roan en Hendrik Willemyns hun optreden op een reuzegang blaast met ‘Saudade’. Die vijftien jaar leverden een hele hoop hits op, zodat Arsenal hun setlist vandaag beperkt tot de meest bekende songs uit hun repertoire. Toch blijft de catchy mix van dance en wereldmuziek steevast boeien in nummers als ‘Lotuk’, ‘Estupendo’ en ‘Lokemo’. Neem daar dan nog eens een Leonie Gysel in bloedvorm bij en 1 en 1 is al snel 2. Of 35, want de band zwiert hun publiek de aanstekelijke songs zo snel rond de oren en dansbenen dat we soms bijna niet meer kunnen volgen. Afsluiter ‘Melvin’ vat het feestje van de Belgen nog even netjes samen wanneer het bier door de lucht vliegt en werkelijk alle handen in de lucht gaan bij het luide ge-ooh dat ongetwijfeld tot ver buiten Hulst te horen valt. Donder en bliksem kreeg Vestrock vandaag niet op de knieën, maar Arsenal wel.

Vandaag programmeert Vestrock onder meer Anouk, Therapy?, Zornik en Lonely The Brave, wij zijn opnieuw van de partij. Check www.vestrock.be voor tickets en meer info.