Verslag en foto’s Instant Karma dag 2 op 19.04

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Een dag voor Pasen lokte Instant Karma ons helemaal naar het centrum van Oostende met een fantastische affiche. Vooral de Amerikaanse helft van de line-up liet een onuitwisbare indruk achter. In een tot cultureel centrum omgebouwd voormalig postkantoor zette het trio White Mystery, Sleepy Sun en La Luz, elk op eigen wijze, een imposante prestatie neer.

Afgetrapt wordt echter met een beloftevolle groep van eigen bodem. We weten niet of het hier om een pose gaat of dat de frontvrouw toevallig wat slechtgemutst was, maar Marieke Hutsebaut van The Spectors wekt een geweldig apathische en lusteloze indruk. Terwijl de uitstekende drumster met man en macht een dynamiek tracht te creëren, hebben we het gevoel dat de rest van de band te veel met het verstand en te weinig met het hart speelt om hier volledig in mee te gaan. Daardoor blijft de gestroomlijnde mix van new wave en shoegaze wat aan de oppervlakte en mist ze wat daadkracht en beleving. Ook een cover van The Brian Jonestown Massacre en single ‘Nico’ kunnen het tij op dat vlak niet keren. Volgens ons zit er meer in The Spectors moesten ze vaker buiten de lijntjes durven kleuren en minder op veilig spelen.

Aan energie dan weer geen gebrek bij White Mystery. Het broer-zusduo uit Chicago is uitstekend op elkaar ingespeeld en krijgt met hun uiterst vinnige garagepunk het publiek al snel in beweging. Met zichtbaar spelplezier lokt het tweetal zelfs een voorzichtige poging tot crowdsurfen uit. Terwijl ze op deze Record Store Day enorm overtuigend een nieuw dubbelalbum presenteren dat pas volgende week in de rekken ligt, onthouden we van de oudere nummers onder andere het catchy ‘Secret Garden’ en het geflipte ‘Buttheads from Mars’. Bij de afsluitende spoken word neemt drummer Francis White de micro ter hand en kruipt hij zowaar al declamerend onder het podium, wat het spektakelstuk meteen een gepast slot meegeeft.

Voor het eerst worden we vervolgens geconfronteerd met het euvel van de licht overlappende optredens in beide zalen van De Grote Post. Gebrand als we zijn om Sleepy Sun vanaf de start aan het werk te zien, zijn we genoodzaakt geregeld al eens te gaan piepen aan het andere podium voor een stand van zaken. Het zorgt ervoor dat de climax van Whiste Mystery’s performance wat gebroken wordt. Als de Amerikaanse psychrockers dan ook nog met enige vertraging aan hun set beginnen beseffen we dat ons heen en weer geloop niet enkel nutteloos was, maar dat we daarenboven slechts een beperkt stuk van hun show zullen kunnen meepikken willen we La Luz integraal meemaken.

Daar komt verder nog bij dat de overgang van hyperkinetische punk naar loomgroovende stoner nu wel erg bruusk is. Gelukkig weet Sleepy Sun als geen ander hoe een concert op te bouwen waardoor we al snel helemaal in de juiste sfeer zitten. In hun gekende slepend broeierige stijl nemen ze zonder overhaasting een aanvang met ouder materiaal. Geregeld last de band korte a capella momenten in, afgewisseld met mokerslagen van drums en gitaaraanslagen. Wie voorheen nog niet merkte hoe zanger Bret Constantino dwars door de wall of sound snijdt, kan tijdens deze intermezzo’s niet anders dan concluderen dat hij een immens soulvolle stem heeft. Ergens halverwege de set barst het optreden helemaal los met kleppers uit hun laatste twee albums zoals ‘Martyr’s mantra’, ’11:32′ en ‘Galaxy punk’ om dan een uitermate bezwerende finale in te zetten met lang uitgesponnen versies van ‘Still breathing’ en ‘Maui tears’. Helaas kunnen we die laatste niet helemaal uitzitten, want in de andere zaal staat ons nog meer fraais te wachten dat we voor geen geld van de wereld willen missen.

Een quasi uitverkochte merchandisestand bewijst dat La Luz‘ eerste Europese tour een voltreffer was. Als laatste stop houden ze halt in Oostende waar ze dan ook uitgelaten voor de dag komen en een wervelende set op de planken brengen. Ze slagen er zelfs in om na de reguliere tijd onder luid gejuich terug te keren voor een bisnummer wat op festivals niet zo vanzelfsprekend is. Aangevuld met onder andere het popgevoelige ‘Clear night sky’ komt het volledige debuutalbum ‘It’s alive’ aan bod. Aanvangend met een instrumental brengt het hieropvolgende opzwepende ‘Pink slime’ al snel een intense vaart in de performance die tot het eind wordt volgehouden. Naast de twee singles zorgen ook het titelnummer en ‘You can never know’ bij ons telkens weer voor kippenvel. De vier dames zijn prima bij stem waardoor hun perfect uitgevoerde vocale harmonieën erg goed uit de verf komen, toetseniste Alice Sandahl herinnert meerdere malen aan Ray Manzarek, de gitaar en bas swingen frivool en dansbaar, en drumster Marian Li Pino houdt er ten allen tijde de schwung in. Meer hoeft dat voor ons niet te zijn om volledig weggeblazen te worden.

Met hun gedegen bluesrock weten The Sore Losers hierna het talrijk opgekomen publiek helemaal naar de zin te maken. Wat het viertal door hun genrekeuze vastzet in een aantal stereotypes, maken ze goed met treffelijke songs, vakbekwaamheid en niet in het minst de vlammende solo’s van Cedric Maes. Uiteraard wordt ruim aandacht besteed aan het kakelverse ‘Roslyn’.

Hierna lijkt het voor de meeste festivalgangers lang genoeg geduurd te hebben waardoor de opkomst voor de Little Trouble Kids aan de matige kant is. Niettemin brengt het trio, netjes op een rij geposteerd vooraan op het podium, waarvoor het gekomen is. Hun mix van noise en op artrock gestoelde minimalistische indie, komt door de directe twee akkoordenriffs dikwijls erg catchy over, ook al waren ze dus niet echt gediend van de omstandigheden.

In zijn geheel maakten we op Instant Karma een muzikaal heel hoogstaande avond mee met een aantal uiterst interessante bands die allerminst teleur stelden. Op naar een volgende editie, zouden we zo zeggen.

Vzw De Zwerver programmeert binnenkort onder andere Dead Ghosts (25.04), The Subs (03.05) en Golden Animals (23.05). Een volledige concertkalender, info & tickets vind je hier.