Zelden zagen we zo veel mensen die wanhopig nog een kaartje probeerden te bemachtigen aan de ingang van de Ancienne Belgique. Gelukkig konden wij ons bij de lucky few rekenen die wel een ticket hadden voor het optreden van The War On Drugs. Wat hebben de ongelukkigen buiten de muren van de AB gemist?
Op 2 november 2014 speelden The War on Drugs en Steve Gunn een uitverkochte show in de Ancienne Belgique te Brussel. Bert Savels nam zijn fototoestel en trok naar de AB. Het verslag is van Iris Wyckmans.
Hij is nog gitarist geweest bij de band van Kurt Vile, The Violators, en is goede vriendjes met de mannen van The War On Drugs zelf; echt toevallig was het dus niet dat we Steve Gunn als voorprogramma mochten begroeten. Bijgestaan door een bassist en drummer bracht hij americana met bluesinvloeden, waarbij we het ons niet konden verhelpen enkele rollende hooibollen uit westernfilms mee op het podium te fantaseren. Af en toe werden we verrast door psychedelische spinsels à la The Doors, of door de lichte drumpartijen die een jazzinvloed verraadden. Met een korte blik op zijn horloge kondigde Gunn het einde van de set aan, waarna de hoopvolle spanning in de zaal steeg tot ver boven het tweede balkon.
Opgebouwd in een halve cirkel rond frontman Adam Granduciel stelde The War On Drugs zich op voor de avond. De hoge verwachtingen werden vanaf de eerste seconde ingelost. De band blijkt over een soort toverspreuk te bezitten, waardoor een paar keer op een gitaar strijken genoeg is om iedereen in de ban te krijgen van alles wat hun oren binnenwaait. Als Granduciel dan nog eens zijn mond opendeed, werden we weer herinnerd aan die hese, ruwe, maar o zo warme stem die het geheel compleet maakt. Al vanaf het eerste nummer creëerden de Amerikanen een monumentale sfeer die als een nevel op ons neerdaalde, en die ons wederom deed beseffen hoe sterk deze muzikanten live uit de hoek kunnen komen.
Telkens werkte een nummer naar een hoogtepunt toe, waarbij de mannen erin slaagden alle klanken tot één geheel te smeden en waardoor we opgehitst door een heerlijke bezwering zelfs op het puntje stonden om meegevoerd te worden in een trance. Ondanks de gitaren, die centraal staan in de bezetting, trokken ook enkele andere instrumenten onze aandacht. De piano die af en toe doorsijpelde gaf de songs een prachtige, te vaak verborgen kwetsbare toets. Ook wanneer één van de blaasinstrumenten werd bovengehaald, slaakten we een zucht van ontroering en verwondering. Het overweldigende dat deze blazers opwekten, zorgde voor een gevoel van euforie dat mooi opging in de rest van de atmosfeer en de gehele zaal in de ban hield.
Helaas kwamen technische problemen als spelbreker fungeren. Rond het midden van de set bleek er zich een soort kortsluiting voor te doen in de micro van Granduciel, waardoor het geruis de muziek overheerste. Wanneer ook nog eens stroomstoten door de microfoon raasden, wierp de zanger uit frustratie zijn gitaar neer en stormde weg. Gelukkig stond de man al snel terug op het podium, en terwijl er koortsachtig naar het probleem werd gezocht doodde Adam de tijd met het spelen van Sinterklaas. Zo goed als alle plectrums die gisteravond aanwezig waren moesten in de handen van het publiek terecht komen. Na enkele minuten werd het euvel verholpen en nam The War On Drugs de draad terug op. Helaas slaagden ze er niet in ons opnieuw volledig te benevelen met hun kunnen. De ongelukkige stop zorgde ervoor dat we bruusk uit onze vervoering werden gerukt, en na ‘Red eyes’ bleven we op het einde van de set met een dubbel gevoel achter.
Ondanks de grote pech die het optreden teisterde, kunnen we toch stellen dat The War On Drugs één van de sterkste groepen van het moment is. Live brengen ze iets unieks tot stand dat weinig muzikanten uit hun trukendoos kunnen toveren.
De Ancienne Belgique programmeert binnenkort nog bands zoals Eagulls (11.11), Glass Animals (12.11), Sam Amidon (18.11) en nog veel meer. De volledige concertkalender en tickets vind je hier.