Foto’s + verslag Rock Werchter dag 1, 25 juni 2015

Werchter biedt voor elke wat wils: van Rise Against over Eagles of Death Metal tot Years & Years, én morgen ook de Thuisfinale die de natie in spanning houdt. Onze reporter trok op de eerste dag met frisse oren naar de festivalwei.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Op 25 juni 2015 opende Rock Werchter opnieuw zijn deuren met op de affiche kleppers als Faith No More, Florence + The Machine en Eagles of Death Metal. Jan Van den Bulck trok op pad om foto’s te nemen voor Indiestyle en Enola.be. Het verslag is van onze eigenste Beau Janssens.

BBC Sound Of 2015 Years And Years mochten ons weekend op gang trappen met hun kleurrijke popdeuntjes. Er werd veelbelovend afgetrapt met de reggaeton-beat van ‘Take shelter’, gevolgd door die andere hit ‘Desire’. Zanger Olly Alexander bleek bovendien ook nog eens de perfecte posterboy, getuige de talrijke bakvissen op de eerste rijen. Spijtig genoeg viel de set daarna in elkaar bij gebrek aan echt sterk materiaal. Zelfs een cover van Sean Paul, op papier een smakelijk idee, bleek totaal overbodig te zijn en zorgde zelfs voor een dieptepunt. Het was wachten op afsluiter ‘King’ voor de tent terug los ging.

De easy way was niet aan Chet Faker besteed. Hij besloot om af te trappen met twee instrumentale nummers waardoor het optreden pas echt op gang kwam na crowdpleasers ‘No diggity’ en ‘Drop the game’. Daarbij deed de rosse Australiër heel hard zijn best om er zo cool mogelijk uit te zien, alhoewel hij eerder afstandelijk en lauw overkwam. Opvallend was ook dat de artiest, ondanks het feit dat hij een band mee had, meer dan de helft van de tijd alleen op het podium stond. Dat gaf je de indruk kreeg dat er heel wat mee op tape liep. Gelukkig trok het talrijk opgedaagde publiek daar zich niet veel van aan en de indrukwekkende zangstonde tijdens de gestripte versie van ‘Talk is cheap’ zorgde ervoor dat de saaie prestatie toch nog op een positieve noot werd afgesloten.

Wat bij Chet Faker ietsje ontbrak, was bij Jungle in overvloed aanwezig. Het enthousiasme en speelplezier droop een uur lang van het podium af en dat werkte aanstekelijk. Waar ze ons op plaat nog net niet konden overtuigen, deden ze dat vandaag ruimschoots door een groove in de KluB C neer te planten die je bij de keel greep en pas een uur later met kapotgedanste benen terug in het gras smeet. De heren en dame wisten de spanning telkens tot net over het kookpunt op te bouwen om daarna heerlijk uit te barsten. Tegen het einde van de set was de hele tent mee en voor de eerste maal dit weekend voelden we de bodemplanken mee vibreren. ‘J & T’ verlieten ons met een glimlach van oor tot oor en dat gevoel was wederzijds.

Het was de ‘legendarische’ status van Patti Smith die ons deed besluiten om richting Barn te trekken. Mevrouw Smith betrad het podium zonder franjes, maar wel onder het luidste applaus dat we in lange tijd hoorden. Het feit dat de gemiddelde leeftijd in de tent ongeveer 20 jaar hoger lag dan bij een doorsnee Werchter-optreden zal daar ook wel mee te maken hebben gehad. Leeftijd bleek voor Smith echter geen probleem. Met toch al 69 jaren op de teller beet ze en spuwde ze (letterlijk; ze vuurde meerdere rochels richting de vloer) haar teksten over de pure en rauwe muziek van haar band. Ze zat zo vol vuur dat elke preek over vrijheid, vrede en liefde snoeihard binnenkwam. Nadat ze het album ‘Horses’ integraal had gebracht, volgde minutenlang een stormachtig applaus waar ze zelf even stil van werd. Als beloning kregen we nog een cover van ‘My generation’ waarin ze een gitaar vakkundig molesteerde door de snaren een voor een met haar blote handen kapot te trekken. Patti Smith was meer punk dan de rest van de affiche samen en een openbaring voor een boel jonge snaken.

De mannen van Hot Chip zullen nooit podiumbeesten zijn en dat zorgde in het verleden al eens voor saaie bedoeningen. Vandaag werd dat echter ruimschoots gecompenseerd door een all killer, no filler set. Op 1 nummer na (een disco-cover van ‘Dancing in the dark’) bestond die volledig uit singles waardoor het toch fijn vertoeven was bij de elektro-nerds. Wat een verademing trouwens om een elektronica-band te zien zonder laptops op het podium en enkel analoog materiaal. Wat hippe producers je ook willen wijsmaken, echte synths vormen live altijd een meerwaarde.

SBTRKT mikte vervolgens vooral op je middenrif met harde bassen die weinig plaats overlieten voor subtiliteit. Dit bleek echter net wat het publiek nodig had en daarbovenop werd elke song gerekt met een lang four-to-the-floor einde. De volle tent vond het allemaal wel lekker en ging meermaals helemaal los. Enige minpunt was dan weer het ontbreken van Sampha, waardoor duidelijk werd hoe hard zijn stem nummers als ‘Hold on’ draagt. De gemaskerde Brit bleek uiteindelijk vooral de juiste man op het juiste moment en zorgde voor een stomend feest.

Caribou mocht de eerste dag voor gesloten verklaren en deed dat met verve. Dan Snaith sleurde je een uur lang mee in zijn kleurrijke wereld door telkens weer laag na laag op te bouwen tot heerlijke climaxen. Op een klein dipje tijdens ‘Silver’ na, was zijn set één langgerekt hoogtepunt met als uitschieter ‘Can’t do without you’, een “dikke schijf” zoals men dat in de volksmond al eens durft noemen. Na een extatische versie van ‘Sun’ liet hij de KluB C met een gelukzalig gevoel achter. Caribou was het perfecte einde van een geslaagde eerste festivaldag

Rock Werchter loopt nog tot zondag met onder andere Alt-J, FKA Twigs en The War On Drugs op het programma. Meer info vind je hier