Foto’s + verslag Godspeed You! Black Emperor + Xylouris White, Les Nuits Botanique, 29 april 2015

Griekse luitspeler George Xylouris en Australische drummer Jim White vormen samen het duo Xylouris White – een vergezochte bandnaam kan je dit alvast niet noemen – en verzorgen het voorprogramma van de avond. De Griekse, exotische klanken van de luit gaan in hun muziek het gevecht aan met het opzwepend getrommel van White, om zo in een verwarrend geheel in elkaar verstrengeld te geraken. Wanneer George zijn zang in het spel vermengt voegt hij een bezwerende laag aan de muziek toe die we daarvoor nog misten. Later in de show wordt er zelfs een contrabas aan het geheel bijgevoegd die een soort zware voetstap aan de compositie meegeeft, maar helaas ook deels de magie van het experiment en de desoriënterende vervlechting van luit en drum weghaalt.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Op 29 april 2015 speelden Godspeed You! Black Emperor en Xylouris White een bloedmooie set in het kader van Les Nuits Botanique. Bert Savels nam z’n fototoestel en trok op pad. Het verslag is van Iris Wyckmans

Eén voor één nemen de leden van Godspeed You! Black Emperor plaats op het podium en creëren ze ijle tonen die samenvloeien als windvlagen. Elk instrument waait steeds harder op het podium tot er langzaam opgebouwd wordt naar een wervelwind die raast en tolt. Godspeed neemt met ‘Hope drone’ zijn tijd om alle geluiden te laten evolueren en wij laten geduldig alle trillingen in onze oren blazen. De band lijkt controle te hebben over elke natuurkracht in het Koninklijk Circus, en laat zo alle moleculen op hun tempo bewegen.

De muziek bundelt zich dichter bij elkaar, verhardt en wordt vervolgens door de drums als kanonskogels afgeschoten in de zaal. Het optreden geraakt vervolgens in een stroomversnelling terecht en sleurt ons verder weg naar klanken die uit de diepe kern van de aarde gehaald lijken te worden.

Het gedreun van oerkrachten maakt plaats voor zachte en sussende geluiden die zich boven de zaal ophopen tot een dikke mist die langzaam neerdaalt en je volledig bevangt. Wanneer je dreigt in te dommelen door de nevel die de hele zaal vult, wordt de mist opengereten door ijzige gitaartonen. Uit de barst marcheren nieuwe klanken naar buiten die, ondanks alle zwarte noten, opbouwen naar een gevoel van euforie dankzij de hoge vioolpartij en een sterk ondersteunende gitaarblok.

Na ‘Mladic’ lijken we een schild opgebouwd te hebben, waardoor het zware gebrom dat het gebouw al de hele avond vult zijn effect op ons dreigt te verliezen. De timing kon dan ook niet meer perfect zijn om de eerste drumslagen van ‘Peasantry or ‘light! Inside of light’ in te zetten; deze luide trommelslagen doorbreken de waas die rond onze hoofden is gaan hangen. De brommende gitaren duwen je terug naar het hier en nu en zetten je midden op een weidse vlakte waar de viool rond je heen fladdert en de gitaren ons optillen en laten zweven.

Daarna worden we de ruimte ingekatapulteerd met het vervolgnummer van hun nieuwe plaat, ‘Lambs breath’. Je tuimelt in een oneindige leegheid waarin lichtstralen van de zon en het draaien van de massieve planeten muziek worden. Sluit je ogen en je kan als het ware de hemellichamen de tijdsdimensie horen vervormen.

We worden terug naar de aarde getrokken, eerst traag maar steeds meer krijgt de zwaartekracht invloed op ons en stevenen we als een projectiel recht op ons doel af. Stilaan zien we de landschappen van onze planeet vorm krijgen. De bloedmooie viool uit ‘Piss crowns are trebled’ reikt recht naar ons hart terwijl de muzikanten als een storm boven een woeste zee aan ons sleuren en duwen.

Afzonderlijk verlaten de leden van Godspeed You! Black Emperor ook één voor één het podium, waar ze hun instrumenten nog laten nazinderen. Begeesterd verlaten we de zaal, onder de indruk van een band die erin slaagt om zowel een gat in je hart op te vullen als er genadeloos terug één te slaan.