Foto’s Caroline De Meyer, verslag Emily Grifiths
Maar liefst 23000 festivalgangers vonden ondanks het slechte weer en het WK Voetbal dit weekend hun weg naar Rock Zottegem. Van de aanhoudende regenval begin deze week viel er op de laatste dag nog weinig te merken. Hoedje af voor de organisatie dus.
Op dag twee mocht Psycho 44 de spits afbijten voor een wel erg beperkte groep nieuwsgierigen. Helemaal lekker loopt het dan ook niet in het begin. De Grobbendonkenaren hebben zichtbaar moeite om een nog slaapdronken Rock Zottegem wakker te schudden, al gaan de eerste gebalde vuisten toch in de lucht bij ‘No metaphor’ en het daverende ‘All my demons have distortion’. Eeuwige sterkhouder ‘Dance Mthrfckr Dance’ doet een inmiddels vollere tent helemaal recht springen om zo alsnog de set met een mooi hoogtepunt af te sluiten.
Dan gaat het Compact Disk Dummies een stuk beter af. Lennert en Janus Coorevits hebben inmiddels heel wat watertjes doorzwommen sinds hun overwinning in Humo’s Rock Rally 2012 en laten Zottegem meteen naar adem happen met driftige synthlijntjes en uitgesmeerde riffs in ‘F.E.E.R.S.’ en ‘What you want’. De broertjes gunnen het toegestroomde publiek geen moment rust en zwiepen de tent om de oren met hun heerlijk smerige elektrorock die uren later nog steeds door je hoofd zindert. Wanneer de eerste tonen van ‘The reeling’ worden aangeslagen, gaat het pas echt stuiven. De frontman dolt vrolijk op het podium en krijgt de enthousiast rondspringende massa steeds meer aan het stampvoeten op de planken.
De omstandigheden vandaag vormen voor SX de ideale setting dankzij het grijze weer, de gezellige tent en een podium dat gemaakt lijkt voor Stefanie Callebauts choreografieën. De veelzijdige frontvrouw lijkt wel te zweven tijdens één van de intiemste sets die dit weekend te zien is en trekt alle aandacht naar zich toe. Het is knap hoe de Kortrijkenaren live hun mystieke droompop weten om te zetten naar een warme, gepolijste show die toch ruw genoeg is om tastbaar te blijven, met ‘Gold’ en ‘Black video’ als absolute uitschieters.
Voor het oudere publiek lijkt het etenstijd bij De Jeugd Van Tegenwoordig, terwijl de jongeren het feest vrolijk voortzetten. Erg spectaculair is de show op zich niet, de reactie van de toehoorders is dat echter wel. Het viertal rijgt hit na hit aan elkaar en wanneer ‘Watskeburt’ al vroeg in de set op de weide wordt afgevuurd, kan de olijke sfeer niet meer stuk. Rasentertainers, dat zijn het.
Het is het eerste concert in het buitenland sinds jaren voor Starsailor, daar zanger James Walsh sinds 2009 voornamelijk zijn solocarrière liet voorgaan. Inmiddels hebben de Britten net hun vierde album ‘All the plans’ uit, hoewel dat nieuwtje nog niet helemaal bekend is geraakt bij de Zottegemnaren. De frontman tracht het festival gedurende de eerste helft van de set tevergeefs mee te trekken met zijn eindeloos trieste stem en meeslepende songs, al lukt dat pas echt wanneer ‘Tell me it’s not over’ wordt ingezet. Samen met een luid meegebruld ‘Four to the floor’ en ‘Silence is easy’ blijkt dit nummer hun noeste basis waar de Britten niet omheen kunnen.
Sinds 2013 gaat Ozark Henry, oftewel Piet Goddaer, niet meer solo door het muzikale leven. Na een intermezzo met Amaryllis Uitterlinden wordt Laura Groes live ingeschakeld en dat blijkt een prima match. De Leuvense ademt de verheven sfeer quasi perfect uit, en heeft zich prima genesteld in haar rol als frontvrouw. Dat zorgt ervoor dat Goddaer de touwtjes wat kan lossen bij ‘Intersexual’ en ‘Godspeed’, hetgeen de stemming enkel ten goede komt. Toch is de show nog niet helemaal af, of is hij minstens niet aangepast aan de zomerfestivals. Het gaat van hoog naar laag om dan na een mooi, maar kurkdroog plateau uit te monden in de uptempohits ‘At sea’ en ‘I’m your sacrifice’. Daar kunnen zelfs de wonderlijke afbeeldingen op het videoscherm weinig aan veranderen.
Dat is wel even anders bij UB40. Heel Rock Zottegem toont zich present voor de reggae-/popgroep uit Birmingham en wordt daar wel erg uitgebreid voor beloond met een ronduit magnifieke show. De bandleden halen hun songs vooral uit de beginjaren van hun carrière. Daarmee laten ze het publiek snel uit hun hand eten. In de tent hangt een heerlijk relaxed sfeertje dat uitmondt in een stomende climax met ‘Red red wine’ en ‘Can’t help falling in love’. UB40 zorgde ongetwijfeld voor kippenvel.
Het is vervolgens aan White Lies om te bevestigen dat ze hun plek als headliner waard zijn. Terwijl de band voor recentste plaat ‘Big TV’ eerder werd gekenmerkt als wisselvallig, is ze de laatste tijd steeds beter geworden. Zo goed zelfs dat er nog maar weinig aan te merken valt op de show van de Britten die in Zottegem gewaagd starten met ‘To lose my life’ en ‘There goes our love again’ . De nummers krijgen de eerste rijen meteen aan het springen en ook achteraan worden de vele hits van het drietal luid meegekeeld. Het blijkt een prima beslissing om tweede album ‘Ritual’ zo veel als mogelijk achterwege te laten nu ‘Streetlights’ het dieptepunt vormt in de set, al trekt frontman Harry McVeigh het uitgelaten publiek meteen weer recht bij eeuwige knaller ‘Farewell to the fairground’. Met ‘Death’, ‘Big TV’ en reuzenballonnen in ‘Bigger than us’ zorgt White Lies uiteindelijk voor een geslaagde en memorabele finale van Rock Zottegem 2014. Het trio lijkt eindelijk de goede lijn te hebben gevonden in hun liveshows, hopelijk kunnen ze dit voortzetten bij het maken van het het aankomende vierde album.
Voor wie dan nog niet moe is, staat Daan op het programma. De nachtraaf neemt het uitgelaten publiek meteen ten dans en laat de zweep klappen met ‘Exes’ en het zwoele ‘Addicted’ dat vannacht nagenoeg perfect klinkt. De frontman is in wel erg goede doen en vuurt de show nog een laatste keer aan met een heerlijk uitgesponnen ‘Swedish Designer Drugs’ en het nerveuze ‘Victory’. De festivalgoden mogen gerust zijn: wie dit weekend op Rock Zottegem was, kan met een wel erg voldaan gevoel huiswaarts keren.
Wie meer herinneringen wil ophalen kan dat op de site van Rock Zottegem.