Foto’s Bart Vander Sanden (voor Indiestyle en Enola), verslg Emily Griffiths
Het is zover. Het vierdaagse moment waarop meer dan 80.000 muziekliefhebbers uit binnen- en buitenland maandenlang hebben gewacht, is eindelijk aangebroken. Nadat de weide al een keer werd opgewarmd door de Rolling Stones belooft het opnieuw een stikgoede én warme editie van Rock Werchter te worden. Dag één is alvast een succes.
Geen band die ’s lands grootste festival beter kan aftrappen dan The Wombats. Met het grandioze ‘Jump in The Fog’ knettert het al vroeg in de set en wie de Britten kent, weet dat het vanaf dan zweterig zal blijven in The Barn. Ongetwijfeld heeft de broeierige zon er ook wel ergens haar zegje in, maar toch. ‘Let’s Dance To Joy Division’ is en blijft die ene gouwe ouwe die het trio naar ongekende hoogten weet te katapulteren, Werchter is een eerste keer wakker geschud.
De zwoele sfeer in the Barn wordt moeiteloos overgenomen door een grandioos Bombay Bicycle Club. Nochtans aarzelt het publiek telkens wanneer er wat onbekendere nummers uit nieuwste ‘So Long, See You Tomorrow’ voorbijkomen. Te zien aan de reactie op ‘What If’, ‘Carry Me’ en ‘Shuffle’ kan het ook best zijn dat Werchter zijn energie bewaart voor de grote klappers. Een beetje spreiden kan geen kwaad, het festival duurt immers nog lang.
Aan de Main Stage is inmiddels het Miles Kane-feestje al losgebarsten. Gehuld in een nauwaansluitend luipaardhemd maakt de Brit nog maar eens duidelijk waarom hij als het perfecte voorbeeld van “podiumbeest” zou kunnen dienen in de Dikke Van Dale. In het publiek mogen dan inmiddels de temperaturen hoog oplopen bij ‘Kingcrawler’ en ‘Don’t Forget Who You Are’, bij de zanger valt daar hoegenaamd niets van te merken wanneer hij ‘Come Closer’ nog even een stevige outro meegeeft.
Bij White Lies is het steevast erop of eronder en vandaag zit het nog eens een keertje mee. Nochtans begint het drietal een tiental minuutjes te laat aan hun set door geluidsproblemen, maar dat maken ze dubbel en dik goed met een gevarieerde setlist en triomfantelijke blikken. Zanger Harry McVeigh krijgt overigens ook de hoogste score van de dag voor zijn uitspraak van “Rock Werchter”. Het is weinig Engelsen gegeven, maar nu ze hier voor de derde keer staan, heeft hij genoeg oefentijd gehad.
Met al die comebacks zou een mens bijna gaan hopen op een concert van Led Zeppelin. Tot het zover is, stelt Werchter zich al meer dan tevreden met Robert Plant and The Sensational Space Shifters. Plant krijgt een stampvolle Barn op de knieën met de meest schitterende jams en versies van hits uit het gouden rocktijdperk en licht ook al meteen een tipje op van de sluier uit de aankomende plaat. Sensationeel is de rocker nog steeds, of om iemand uit het publiek te citeren: “Hij laat al die jonkies hier wel een poepie ruiken”.
Eén van de sets waar misschien wel het meeste naar werd uitgekeken, is die van Damon Albarn. Terecht, zo blijkt. Achttien songs krijgt Klub C voor de kiezen, waarbij de Brit een stuk ruimer gaat dan solodebuut ‘Everyday Robots’ met een setlist van Blur tot Gorillaz. Als er een hoogtepunt moet worden gekozen van deze dag, laat het dan ‘Clint Eastwood’ zijn waarbij de hele tent, en ver daarbuiten, aan het dansen gaat.
Heel wat minder geïnteresseerden zijn er vervolgens te vinden bij de vier dames van Warpaint. Is er dan toch zoveel volk gaan kijken naar Metallica of is dit allemaal iets te obscuur voor Werchter? Het begint nochtans goed met het psychedelische ‘Keep It Healthy’. Al snel wordt het The Barn echter wat te donker door het zware tegenlicht, zodat het vooral de echte fans zijn die overblijven voor pareltjes als ‘Drive’, ‘Disco Very’ en een heerlijk uitgesponnen ‘Elephant’.
Rock Werchter programmeert de komende dagen nog onder meer Arctic Monkeys, The Black Keys, Pearl Jam, Pixies en Kings Of Leon. Op onze Facebook-pagina vind je een aantal sfeerfoto’s. Misschien sta je er zelf wel op?