In het kader van Autumn Falls zette de AB gisterenavond vier namen na elkaar op het grote podium. Wie dat wilde kon ook de tweede en derde band inruilen voor de Club-shows van Chantal Acda en Lyenn, maar wij bleven netjes op post voor de lange concertavond beneden.
-
Kurt Vile -
Kurt Vile -
Kurt Vile -
Kurt Vile -
Kurt Vile -
Lower Dens -
Lower Dens -
Lower Dens -
Lower Dens -
Lushes -
Lushes -
Lushes -
Lushes -
Stadt -
Stadt -
Stadt -
Stadt
Op 1 november trokken Kurt Vile, Lower Dens, Lushes en Stadt Autumn Falls in gang in de Ancienne Belgique. Bert Savels nam tussen het vallen van de blaadjes door enkele foto’s, Tiffany Devos schreef een verslag.
Het Gentse Stadt maakte het recensenten meteen al lastig door niet zomaar in een hokje te passen. Een goede beschrijving van hun livesound bleek jazzy Tame Impala te zijn. Alhoewel, hoorden we nu echt zoveel jazzinvloeden? Het psychedelische van de vergelijking zat er dan wel weer serieus in. Het viertal liet al bij al een uitstekende, eclectische indruk na zonder ons helemaal mee te krijgen van begin tot eind.
Het duo Lushes sprong in de bres voor Waxahatchee, die eerder deze week haar volledige tournee met Kurt Vile annuleerde. De twee jongens uit New York kwamen met hun gitaar/drums en elektronische touches bij aanvang redelijk hard en dreigend binnen. Even later maten ze zich een slackertempo aan. En nog later ging de zanger in een herhalende roes waarbij zijn zangstijl door de luiheid en frasering wat aan Girl Band deed denken. We maakten hoogtes en laagtes mee, maar de set was uiteindelijk globaal gezien toch eerder goed.
Lower Dens kon al voor ze goed en wel begonnen waren rekenen op commentaar en Jana Hunter zag zich na de eerste song genoodzaakt tot een verklaring. Het bleek dat hun gitarist het enkele dagen voor de tour had laten afweten en dat al zijn partijen nu op band stonden. Zelf gaf ze toe niet zodanig virtuoos te zijn dat ze een dubbele portie aankon. Jammer, maar na deze uitleg lieten we het niet aan ons hart komen en schepte Lower Dens ook zelf meer plezier in hun performance, die overigens vooral uit nummers van de nieuwste worp bestond. Tijdens het derde nummer ‘To die in L.A.’ zette Jana de gitaar aan de kant om Future Islands-gewijs enkel gewapend met een microfoon de volledige oppervlakte van het podium te benutten. We zagen een band die, zelfs met het wegvallen van de vierde man, voldoening haalde uit het concerteren. De drummer leefde zich zo hard in tijdens het laatste nummer dat hij een stokje verloor en dan maar het drumstel met zijn vuist bewerkte. De groep uit Baltimore dwong hiermee een bisnummer af. Dat moet je maar doen als subheadliner.
Na het geschoren hoofd van Jana Hunter, kregen we een haardos die al jaren geen kapper meer had gezien. Kurt Vile en zijn driekoppige band kwamen hun laatste nieuwe plaat voorstellen in een op het nippertje uitverkochte AB. De frontman stond aan de ene kant vreemd genoeg nog steeds wat onwennig op het podium en gedroeg zich maar awkward terwijl hij ons kleine kreetjes en how are you‘s toegooide. Aan de andere kant leek de man ook wel een rocksterdiva. Na elke song kreeg hij een verse of vers gestemde gitaar (of banjo in het geval van ‘I’m an outlaw’) omgesnoerd door een overijverig hulpje dat ook op vernietigende blikken kon rekenen als het instrument niet helemaal juist gestemd was of wanneer hij toch liever een andere gitaar had gehad. Vile leek soms een alleenheerser op het podium die zijn kompanen angst inboezemde. Een heleboel miniprobleempjes haalden de vaart uit de set en na exact een uur gaf hij er de brui aan, terwijl we bij zijn vroegere optredens ongeduldig op ons uurwerk moesten kijken om de laatste trein niet te missen. Een roadie moest het publiek opjutten om ons van een bisronde te kunnen verzekeren. In die bis vroeg de Amerikaanse singer-songwriter dan om requests, om daarna droogweg het nieuwe ‘All in a daze work’ in te zetten. Ondanks het bizarre optreden dat hij ons gaf, waren er natuurlijk ook prachtige momenten: ‘Pretty pimpin”en ‘Jesus fever’ vormden vroege hoogtepunten in de set en gelukkig volgde in de encore toch nog dat verzoekje in de vorm van het prachtige ‘Baby’s arms’. Ondanks alles kochten we toch een t-shirt na de set. Zo’n slechte indruk laat Kurt Vile nu ook weer niet na.
In de AB kan je binnenkort o.a. Beach House (3.11) en Father John Misty (10.11) aan het werk zien in het kader van Autumn Falls. Alle info en tickets vind je op de site van Autumn Falls