Na de Botanique in oktober vorig jaar was het de beurt aan de AB om drum & bas duo Death From Above 1979 te verwelkomen. Dan hebben we het niet over een dancegenre dat zo rond 2008 kapotgecommercialiseerd werd, maar wel over muziek die de terreurdreiging in onze gehoorgang naar niveau vijf deed schieten. Bring on the para’s, de Canadezen zijn in het land.
-
Death From Above 1979 -
Death From Above 1979 -
Death From Above 1979 -
Death From Above 1979 -
Death From Above 1979 -
Death From Above 1979 -
Death From Above 1979 -
Turbowolf
Op 1 maart 2015 speelden Death From Above 1979 en Turbowolf een snoeiharde set in de Ancienne Belgique te Brussel. Bert Savels nam z’n fototoestel en trok op pad. Het verslag is van Mattias Goossens.
“Zouden ze er zelf de humor van in zien?”, vroegen we ons gisteren af nadat Sebastien Grainger de inhoud van zijn flesje water met veel overgave van zijn cimbalen liet spatten tijdens ‘The physical world’, het titelnummer van hun vorig jaar verschenen tweede album. Death From Above 1979 heeft haar maatschappijkritiek en onvrede met de werking van de muziekindustrie nooit onder stoelen of banken gestoken, en dan lijkt zo’n conventionele rockshow als gisteren in Brussel al gauw een verloochening voor alles waar je als band voor staat.
Akkoord, conventioneel was de setlist niet. We willen de stempel ‘hitjes’ hier niet bovenhalen, maar het moet gezegd dat er opvallend veel publiekslievelingen vooraan in de set waren geplaatst. “We got a lot of fucking songs for you guys”, verzekerde Jesse Keeler ons na twintig minuten, waarna ‘Trainwreck 1979’ werd ingezet en een eerste crowdsurfer enthousiast de lucht werd ingehesen. Die belofte werd zeker ingelost: ondanks dat de lichten een kwartiertje voor de verplichte AB-curfew aangingen, klokte het duo af op achtien nummers. Niet slecht voor een groep die slechts twee platen onder de arm heeft. Het bezitten van een discografie die, beperkt als ze is, toch zoveel muzikale splinterbommen bevat pleit enkel in het voordeel van de Canadezen.
Dat er tussen ‘The physical world’ en voorganger ‘You’re a woman, I’m a machine’ tien jaar zit leidt automatisch tot een soort van cult rond het duo. Er was dan ook een trouwe garde anciens aanwezig die zich verzoenden met een nieuwe generatie die de danspunk evenzeer kunnen smaken. Nummers als ‘Go home, get down’ en ‘Little girl’ hebben duidelijk een invloed gehad op pakweg een Royal Blood. Toch is de mengeling tussen Deep Purple en Daft Punk zo’n unieke combinatie dat een liveshow ondanks de rauwheid aanzet tot iets wat grofweg als dansen beschouwd kan worden.
Van de haat die het duo in 2006 uit elkaar deed gaan was gelukkig niets meer te merken. Beide muzikanten scheerden doorheen de set waarbij zowel Keelers bas als Grangers drumstel het hard te verduren kregen. Ook het podium kreeg het nodige lichaamsvocht over zich heen en het publiek schreeuwde luidkeels mee, iets wat Grainger – “Oh, looks like you’re all hyped up. Good.” – niet ontging. Echte crowdpleasers zullen ze nooit worden. Het is bang afwachten of de intensieve tour die ze sinds hun reünie op Coachella in 2011 houden niet opnieuw zal leiden tot een afkeer van alles waar je anno 2015 als band voor moet staan. Zolang dat niet het geval is blijft DFA 1979 een sensatie die live garant staat voor loeiharde no-nonsense rock. Enjoy it while it lasts.
De AB programmeert binnenkort onder andere Champs (3.03), Ostyn (4.03) en All We Are (5.03). Alle info en tickets vind je op hun website.