Nick Hornby schreef het al in ‘High fidelity’: terwijl iedereen moord en brand schreeuwt over kinderen die met speelgoedgeweren spelen en gewelddadige films kijken, zit niemand in met de duizenden liedjes over pijn en gebroken harten waaraan we als tiener worden blootgesteld. Dat muziek diep kan snijden weet Daughter als geen ander, en anderhalf uur lang werd er op onze ziel ingebeukt als ware het een weerloze boksbal.
Op 10 februari 2016 speelden Daughter en John Joseph Brill in de Ancienne Belgique in Brussel. Caroline Vandekerckhove was erbij en maakte foto’s, Mattias Goossens schreef een verslag.
John Joseph Brill had als voorprogramma de lastige taak om op te boksen tegen het geroezemoes in de zaal. Dat leek enkel te verstommen wanneer hij in zijn bindteksten een geestige opmerking maakte. Het was bijgevolg lastig om ‘s mans ingetogen nummers aandachtig te volgen. Ze misten de nodige slagkracht om de aandacht van de zaal te vangen, al toonde hij zich met enkele Eddie Vedder-uithalen in afsluiter ‘Muscle & bone’ als meer dan een doorsnee singer-songwriter.
Zo uitvoerig er tijdens het voorprogramma gekeuveld werd, zo muisstil kreeg Elena Tonra het publiek anderhalf uur lang. In Daughter koketteert ze met ijzig melodrama zonder daarbij in radiovriendelijke meligheid te verzanden. Tonra’s teksten mochten bij momenten wel heel kil en zwartgallig overkomen, dat we af en toe een glimlach konden ontwaren deed alvast geloven dat het ooit allemaal wel goed komt. Dat was nodig, want de nummers van ‘Not to disappear’ waren zo mogelijk nog grimmiger dan die van debuutplaat ‘If you leave’. Rijker ook: de aanwinst van een bassiste/toetseniste gaf de band live een voller geluid, dat voor het eerst tot zijn recht kwam in het naar electronica neigende ‘Numbers’ en het langzaam aanzwellende ‘Alone / with you’. Aangezien gitarist Igor Haefeli zich doorheen het optreden vaak opwierp als bindtekstverzorger creëerde hij het gevoel dat Daughter anno 2016 een echte groep is geworden, eerder dan een veredeld soloproject van Tonra.
Wanneer je hele oeuvre van porselein is, bestaat de kans dat er hier en daar barstjes opduiken. ‘Amsterdam’ en ‘Human’ misten bijvoorbeeld de urgentie die nodig is om ook buiten de relatief intieme context van een clubzaal te overleven. Er zijn slechts enkele verdwaalde festivalgangers met een te korte aandachtspanne nodig om het fragiele kaartenhuisje onderuit te halen, weggeblazen door een zuchtje wind in een veel te warme zweettent. In de AB voelde Daughter zich echter helemaal thuis, en hun dankbaarheid en de herinneringen aan hun vorige passage deden uitschijnen dat ze zelf eigenlijk niet veel grootser willen worden. ‘Doing the right thing’ toonde zich nochtans potiger dan op het album en herwon de collectieve aandacht met enkele snedige uithalen. Ook ‘Home’, opgediept uit ‘The wild youth ep’, kwam stevig binnen. Alle lof voor Remi Aguilella, die vanuit de schaduw van z’n drumstel de band strak samenhield. Zo strak dat de band doorheen het optreden zelden afweek van hoe ze op plaat klinkt, en daardoor het avontuur deels uit het optreden weerde.
Bijgevolg was het achteraf moeilijk om echte hoogtepunten te onderscheiden. De tandem van ‘Winter’ en ‘Smother’ werkte live even goed als op het debuut van de groep, maar onze verwachtingen werden niet echt overtroffen. Hetzelfde gold voor het massaal meegefluisterde ‘Youth’ en ‘Fossa’, het meesterwerkje vanop de nieuwe plaat dat alle tijd nam om zijn koers te volbrengen en enkele goedgemikte uppercuts uit te delen. Allebei ebbenhouten pareltjes, maar we misten hier en daar een prikkende splinter. Eigenlijk mocht Daughter daar stoppen, want toegift ‘Made of stone’ deed niet veel meer dan wat gedurende de rest van het optreden geëtaleerd werd. De groep deed wat ze moest doen, niet meer en zeker niet minder dan dat. Uiteindelijk blijft het wel knap hoe Tonra haar muziek als catharsis liet werken, een loutering die je na zoveel duisternis toch met een warm gevoel de nacht in stuurt. Die groepsknuffel met de eerste rijen van het publiek zal ongetwijfeld deugd gedaan hebben.
Lees hier onze review van ‘Not to disappear’
De AB programmeert binnenkort o.a. Half Moon Run (15.02), Hurts (17.02) en Oh Wonder (25.02). Alle info en tickets vind je op de site van de zaal.