Foto’s + verslag Big Next Festival, Gent, 12 september 2015

Big Next is het fijne eendagsfestival te Gent waarmee Democrazy en Disco Naïveté het seizoen zowel sluiten als een klein beetje openen. Op het druilerige DOK kregen de sterren van morgen de taak om wat zon in het leven van de bezoekers te brengen, of toch tenminste een stevige tik te verkopen die hen het weer deed vergeten.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Op 12 september 2015 trokken onder meer Vuurwerk, Baio en Témé Tan naar het Big Next Festival in Gent. Tiffany Devos verzorgde bovenstaande fotoreeks. Het verslag is eveneens van Tiffany Devos, met hulp van Jens Van Lathem.

Omdat een motregentje ons vergezelde op weg naar DOK werden alle bands die in de openluchtarena geprogrammeerd stonden verplaatst naar een redelijke ruime tent. Hero Fisher, een popfolkmuzikante opende er het podium ver weg van zon of regen. De blonde zangeres uit Londen werd bijgestaan door een gitarist op elektrische gitaar, zelf nam ze er een akoestische bij. Je zou niet zeggen dat de vrouw al ooit voor The Rolling Stones opende in Hyde Park, maar met haar zachte, aangename stem wist ze wel op een rustige manier en met opwindende uithalen de slaapresten die bij sommigen zo vroeg op zaterdagnamiddag wel erg doorwegen los te weken. Van op hun stoel gebracht, kregen we achteraan de set ook een song in het Frans (want Hero groeide op in Frankrijk), al wogen de vele lalalala’s en oehoehoeh’s wel door op kwaliteitsniveau van de teksten. (TD)

Grace Lightman gaf daarna in de Box een kleine les in hoe sfeerzetting absoluut niet moet. De overijverige rookmachine zal misschien niet helemaal aan het duo hebben gelegen, maar de manier waarop de zangeres quasi elke lied inleidde met mysterieuze geluiden uit een platenspeler zette ons helemaal op het verkeerde spoor. Wij verwachtten zo namelijk songs die met de focus op de vrouwelijke vocalen zouden balanceren tussen bevreemdende en catchy melodieën, maar kregen dat maar één keer echt te horen. Op ‘Black is the colour‘ kreeg de muzikante alle ruimte om haar stem enigszins wars van wat haar begeleider ons voorschotelde te etaleren, maar daarna was het uit met de pret. Verschillende duetten haalden het tempo zo mogelijk nog meer naar beneden, de meer vrolijke nummers klonken nooit interessanter dan te simpel en te rechtlijnig uitgebeende discosongs en wij hoorden ook al eens een potentiële kersthit de revue passeren. (JVL)

Het mocht dus wat meer upbeat na Grace Lightman, en zo snelden we terug naar de tent voor Témé Tan, het alias van Brusselaar Tanguy Haesevoets. Na heel wat treinverkeer stonden hij en zijn kersverse band – het was hun tweede show samen – fris en monter op het podium. We telden vier stralende gezichten en werden getrakteerd op vrolijke, dansbare en funky deuntjes voorzien van Afrikaanse invloeden, percussie en expressie. De keytar, drumpads en het superkleine elektrische gitaartje voorspelden veel goeds, evenals de expressieve houding van de frontman en de kleurige kleding van de band, en even werden we ook echt geëntertaind. Toch betrapten we ons halverwege de set op een veelzeggend wegdromen. (TD)

Het was vooral het sprekend gemak waarmee Seekae zaterdagavond musiceerde dat ons zal bijblijven. Naadloos schakelde het trio over van de electropopbasissen in hun songs naar meer donkere en industriële lappen muziek, als outro of evengoed plat in het midden van hun nummers. Daarmee was de pot diversiteit van de Australiërs nog niet helemaal op, ook de derde electro-variant, verkapte, iet of wat experimentele geluiden werden ingezet om het publiek gek genoeg aan het dansen te krijgen. Want bovenal overheerste bij de groep de frivoliteit, hetgeen nog benadrukt werd door het eerder stille volume dat geen eigenlijk plaats liet voor zwaarwegende industriële of verkapte tonen. De hevige focus op percussie benadrukte nog eens die beweeglijkheid. Spijtig genoeg zorgen frivole en luchtige liedjes niet steeds voor adembenemende momenten, waardoor wij na drie kwartier jammen en een resem andere bands nog maar enkele vluchtige herinneringen aan Seekae kunnen ophalen. (JVL)

De vrouwen op het podium van Big Next Festival hielden het vaak eenvoudig. Anna B Savage had alleen haar gitaar en mooie hese stem bij om een poging te doen ons te begeesteren. Het enige wat je van haar kan aanschaffen is een vier nummers tellende ep en toch staat ze dit najaar al in het voorprogramma van Father John Misty. Wij waren om die reden alleen al heel erg benieuwd, maar werden toch wat ontgoocheld door het niveau van het songmateriaal. De Londense meanderde wat boven basisakkoorden en slaagde er nooit in om ons helemaal mee te te krijgen in haar songschrijven. (TD)

Of Rats On Rafts in de toekomst een rol van betekenis zullen gaan spelen in de muziekwereld, is een dubbeltje op zijn kant. De nederlanders presenteerden zich als een klassieke postpunkgroep die zin voor groove hadden, maar je evengoed met een bles voor de ogen de les spellen over gevoelens of grotere thema’s. Bovendien bewezen ze niet bang te zijn om te rammen, eindeloos te rammen en daarna nog wat te rammen. Extra spijtig was het daarom dat de band nergens de juiste formule leek te pakken te krijgen om ons pakweg zeven minuten lang even enthousiast de spasmen uit het lijf te laten slaan. Dat besef leken ze ook zelf te hebben, waardoor de groep op zoek ging naar hoe het binnen hun songs anders kon. De oplossing vond het viertal in krijsende intermezzo’s, spokende slowcore-melodieën en een paar aanzetten tot meezingrefreinen. Die combinaties kunnen op zich voor leuke resultaten zorgen, ware het niet dat we regelmatig de vergelijking met Viet Cong maakten en tot het besef kwamen dat die met een pak meer souplesse de spreidstand maken. (JVL)

Rond etenstijd stond grappig genoeg Dinner geprogrammeerd. De man onder dit alias is een Deense producer en zanger en kwam helemaal solo naar Gent. Anders Rhedin stond in zijn blazertje moederziel alleen op het podium, voorzien van een micro en een bakje waar hij met een druk op de knop beats uit toverde. En wat voor beats. We kunnen het nog best beschrijven als één grote eurodanceparty, zelf noemde hij het op een gegeven moment bad Kylie Minogue. Wat nog meer de show stal, waren echter zijn dansmoves. Van gracieuze charmezanger sloeg de Deen over in een halve gek die met een sjaaltje over z’n hoofd uitvoerig stond te headbangen en de meest crazy danspassen bovenhaalde. Hij sprak het publiek ook steeds vriendelijk en overtuigend aan als “my new friends from Ghent” en wist zelfs een sociaal experiment waarbij iedereen handjes vasthield niet klef te laten worden, maar als een deel van de experience te doen aanvoelen. Dinner zorgde voor een bevreemdende ervaring waar ook Mac DeMarco-fans zullen kunnen van genieten wanneer de man zijn voorprogramma verzorgt. (TD)

Chris Baio, bassist van Vampire Weekend, en zijn gitarist speelden op Big Next Festival hun vijfde show ooit als Baio. Onder die naam produceert de man iets elektronischere muziek dan we van hem gewoon zijn. Lange, opbouwende intro’s werden ons deel, maar het was al donker, dus daar kon lustig op gedanst worden. Wie had trouwens ooit gedacht dat deze muzikant zich zou ontpoppen als de tweede frontman met charmezangerkwaliteiten die avond. Chris straalde zelfs wat Brandon Flowers-charisma uit en sloeg ook muzikaal een beetje diezelfde richting in. Met de Eurythmics-cover ‘Here comes the rain again’ bevestigde de verse liveband dat een festivaltent omtoveren naar een discoparty zeker tot hun offensief behoort. (TD)

We sloten de avond af in de Kantine, waar het heerlijk vertoeven was bij Blue Daisy en waarvan je ons verslag hier kan lezen. Daarna was het tijd voor NAH. Daarvoor verwijzen we je naar het filmpje hieronder en willen we je enkel nog meegeven dat de man speelde tot hij “physically could not do it anymore”. (JVL)