Na een dagje van motregen bleken de weergoden de Lokerse Feesten weer gunstig gezind te zijn. Uitgezonderd een paar druppeltjes zijn we niet nat geworden.
Verslag Yanni Ratajczyk, foto’s Xavier Marquis
De dag werd ingezet met het ondertussen alombekende School Is Cool. Deze jonge groep bracht vorig jaar het fantastische ‘Entropology’ uit als debuutplaat en heeft ondertussen al heel wat speelervaring opgedaan. Wie School Is Cool een beetje kent, weet dat de mannen (en vrouw) houden van energieke optredens. Ook in Lokeren was dit het geval, het doet ons nog steeds plezier om te zien hoe Johannes Genard opgaat in zelfgeschreven teksten, Andrew Van Ostade zijn drum molesteert en Nele Paelinck (die binnenkort helaas de groep verlaat) een dansmarathon inzet. Het optreden begon met de hit ‘The World Is Gonna End Tonight’, vervolgens volgden andere bekende nummers (‘In Want Of Something’) en minder bekende parels (bv. ‘The Beach Of Hanalei’). Wanneer het publiek werd aangespoord tot een oerkreet op de New-Wave klank van ‘Warpaint’ zagen we dat School Is Cool erin geslaagd was de massa te verleiden tot een hoogtepunt. Wanneer de band het podium aftrad was er nog tijd voor één nummertje. ‘The Road To Nowhere’ van Talking Heads werd door School Is Cool in een spetterende versie opgevoerd zoals alleen zij het zouden doen.
School Is Cool mag zich rekenen bij de beste Belgische live-acts, maar er is nog een band die ook in dat rijtje thuishoort en dat is Black Box Revelation. Na weer een periode in Amerika te touren besliste de groep om nog een paar optredens te doen in het thuisland, één ervan op de Lokerse feesten. Duidelijk was dat veel volk onder andere voor deze band was opgedaagd. Het plein stond goed vol toen Jan Paternoster en Dries Van Dijck de set aftrapten met ‘I Think I Like You’ en ‘Do I Know You’. De sfeer zat direct goed en algauw lieten ze ‘My Perception’ en ‘Rattle My Heart’ uit de laatste plaat horen aan het hongerige publiek. Hierna volgde meer nummers uit de laatste plaat zoals het gevoelige ’2 Young Boys’ en het uitgesponnen ‘Sealed With Thorns’. Paternoster beloofde ook één oude koe uit de gracht te halen en ‘Kill For Peace’ werd gespeeld: een nummer uit hun eerste EP’tje, lang voor de heren het grote succes kenden. Volgens de zanger was het vijf jaar geleden dat deze song live te horen was, spek voor de bek van de fans dus. Het concept van Black Box Revelation is onveranderd gebleven: één gitaar, één drumstel, de volumeknop goed naar rechts en knallen. Voor ons werkt deze formule nog altijd.
Tijdens de twee Belgische acts zagen we al fans van het Britse Suede. Aangezien het al zo’n tien jaar geleden is dat de band op de proppen kwam met nieuw materiaal verwachtte het volk een Best of–set met misschien wat nieuw materiaal. De groep vertrok als een stoomtrein: hits zoals ‘Animal Nitrate’ en ‘Trash’ volgden elkaar op in een snel tempo. De groep leek zich echt te amuseren: zanger Brett Anderson werkte zich goed in het zweet op het geluid van schelle britpopgitaar. Niet dat er iets aan te merken was op de inzet van de groep, maar na een tiental nummers werd de set minder interessant en te herkenbaar. Op sommige momenten klonk de stem van Anderson net iets te schel, maar gelukkig nam dit niet de bovenhand. Ook was het publiek niet altijd helemaal mee. (het plein bleek ook al half leeg te zijn). Tenslotte speelde de groep ‘Saturday Night’, waarbij de zanger door de frontstage liep om de fans te begroeten. Al bij al was het een degelijk concert van Suede, we hopen dat ze in de toekomst wat meer variatie brengen met nieuw werk, want uitgedoofd zijn ze zeker nog niet.
Als afsluiter zorgde de organisatie voor een festivalprimeur in België: Gorillaz Soundsystem kwam de dag ten einde brengen. Het publiek wist niet wat het ging worden, want op zich is Gorillaz zelf als virtuele band al speciaal. Gorillaz Soundsystem bleek een beetje volgens dezelfde formule te werken: Een gigantisch projectiescherm met animaties van Jamie Hewlett stond de muziek bij. Voor het scherm stond een DJ-tafel, ook was er een percussionist, een gewone drummer en af en toe kwam een zangeres meedoen in het gezelschap. In het begin van de set gaf dit echt een mooi effect: de verbluffende animaties vloeiden mooi samen met de muziek. In de set waren natuurlijk alle Gorillaz-hits verwerkt. ‘Feel Good Inc’, ‘On Melancholy Hill’ en ‘Stylo’ werden o.a. gespeeld. Naarmate de set vorderde werden de animaties steeds drukker en moeilijker te volgen, ook leek het of de volumeknop verder werd opengedraaid zodat we ons wat verder naar achter moesten begeven. De set begon veelbelovend, maar eindigde te chaotisch, soms is less inderdaad more.
De Lokerse Feesten zetten de komende dagen nog onder meer P.I.L., New Order, en Echo And The Bunnymen op de affiche. Klik hier voor tickets, het volledige programma en verdere info.