Foto’s Nick De Baerdemaeker, verslag Yanni Ratajczyk
Dat de weergoden de Lokerse feesten goedgezind waren gisteren. Overdag miezerde, regende en goot het, maar eens we op de Grote Kaai waren aangekomen begon het zonnetje te schijnen.
Ideaal voor een band als The Happy, die als handelsmerk luchtige popsongs hebben met een knipoog naar de sixties. Gedragen door vier vrouwen en Reinhard Vanbergen begonnen ze hun set voor niet zo’n groot publiek. Dat niet iedereen naar voren durfde schuiven was jammer, al zorgde de groep onder leiding van drumster Isolde Lasoen ervoor dat er interactie met het publiek plaatsvond door fijne meezingmomentjes.
De nummers van The Happy worden voornamelijk rechtgehouden door de drums en de strakke gitaar van Vanbergen. Tijdens ‘Miracles and Wonders’ kon er gedroomd worden, bij ‘218’ was er plaats voor een beetje heupwiegen en met ‘No A&R’ kon er al echt gedanst worden, nogmaals jammer van het kleinschalige publiek. Tijdens ‘Walkman’ kwamen de verschillende zanglijnen minder goed tot uiting dan op plaat, maar dat is zo ongeveer het enige wat we kunnen aanmerken op een voor de rest zeer fijn optreden. ‘Vier goede stemmen en een baard’, hoorden we nog iemand samenvatten.
Als er één artiest is die tijdens de vorige jaren een enorme transformatie heeft ondergaan is het wel Ozark Henry, die zijn rol van melancholische ziel achter het klavier inruilde voor een beter plekje op de radio en het podium. Bovendien maakte Piet Goddaer niet zo lang geleden bekend dat Ozark Henry er een frontvrouw bijkreeg: Amaryllis Uitterlinden zou de band versterken als vrouwelijke stem. De groep kwam op in witte gewaden waarvan we dat van de zanger het best kunnen omschrijven als de kruising van iets prinselijks en een schoonmaakstersoutfit; aandacht gevestigd in ieder geval.
Tijdens zijn vorige tour viel ons de afstand op die live tussen de zanger en de rest van de band werd gecreëerd, al kregen we toen enkel zijn stemgeluid te horen. Begrijp ons niet verkeerd: Uitterlinden kan goed zingen, vooral in de hogere regionen. Het neveneffect hiervan is echter dat de subtiliteit van oude songs ‘These Days’ verdwijnt in deze hoge noten, om nog niets te zeggen over het normaal gezien erg knappe ‘Indian Summer’, waarvan werkelijk niets meer overbleef. Dat was even slikken. ‘Godspeed’ was misschien wel het hoogtepunt in de set, waar Goddaer enkel het refrein van één woord uit handen gaf.
Laten we wel stellen dat er een goed geoliede band op het podium stond. ‘I’m Your Sacrifice’ en ‘This One’s For You’ werden door de meeste festivalgangers meegezongen, maar we zagen toch ook enkele oudere fans een beetje verdwaasd richting het podium kijken, naar de nieuwe weg die de muzikant heeft ingeslagen.
Plots was het tijd voor het allerlaatste optreden van 10 dagen muziek en pret in Lokeren, de festivalorganisatie had hiervoor plaats gegeven aan Texas. Deze Schotse band liet onmiskenbaar haar sporen achter tijdens de jaren negentig met diverse successen. In Lokeren werd er meteen afgetrapt met één van hun eerste hits: ‘I Don’t Want A Lover’. Later tijdens de set volgden er nummers zoals ‘Summer Son’ en ‘Once In A Lifetime, waarbij we iedereen op het plein, tot helemaal vanachter zagen meedansen, —zingen of iets dergelijks. Zo’n moment hadden we deze editie nog niet echt meegemaakt en deze zijn eerlijk gezegd eerder een zeldzaamheid dan een gewoonte te Lokeren, waar de aanwezigen zich dikwijls in twee groepen lijken te verdelen. Tijdens Texas was dit dus niet het geval, ook nieuw materiaal zoals ‘The Conversation’ werd blij onthaald door een publiek dat hun helden van dit jaar gekozen leek te hebben.