Deze dag van de Lokerse feesten was de dag van de internationale fans: Fransen voor Echo And The Bunnymen, Spanjaarden voor The Specials en véél Engelsen voor PiL kwamen langs in Lokeren.
Verslag Yanni Ratajczyk, foto’s Pieter Verhaeghe
Wanneer we om kwart voor 7 het plein kwamen opwandelen bleek de eerste act juist te beginnen (een kwartier te vroeg dus). Vanuit de verte zagen we een zeeman op het podium staan. Neen beste kinderen, het was niet Kapitein Winokkio, niet Captain Haddock, maar Luc Van Acker. Van Acker was gekomen om zijn bekende belpop-plaat ‘The Ship’ te vieren. Hiervoor was hij niet alleen gekomen. Het gezelschap bestond uit twaalf man, één nummer met dertien omdat Geike Arnaert het podium kwam opwandelen om de vrouwelijke stem van ‘Zanna’ op zich te nemen. Ook in deze uitvoering was dit nummer nog altijd een topsong. In de band bevond zich ook Johannes Verschaeve, zanger van The Van Jets. Naast ‘Zanna’ was ‘The Wild Life’, gezongen door Van Acker en Verschaeve een echt hoogtepunt. Luc Van Acker toonde zich bijzonder levendig op het podium, wild heen en weer lopend gooide hij een liter water over het publiek, zong met volle kracht en genoot duidelijk (ook al was het publiek niet zo talrijk). Misschien was dit wel dé verrassing van de Lokerse feesten?
Na Luc Van Acker was het tijd voor een andere groep. Echo & The Bunnymen, de Britse New Wave-groep kwamen tonen aan het publiek wat ze nog waard waren. De echte glorietijd van de band is misschien voorbij en dat zag je ook wel aan het oudere publiek, maar menig hedendaags artiest is wel degelijk beïnvloed door deze band. In het begin van de set merkten we duidelijk dat de tand des tijd wel degelijk invloed heeft gehad op de heren. Dit is vooral te merken aan Ian McCulloch: hij staat als frontman ietwat statig aan de micro en heeft na elk nummer een pauze nodig om een slok te drinken of een sigaret op te steken. Muzikaal gezien waren er weinig problemen. De set kwam misschien een beetje traag op gang, maar de New Wavers toonden dat ze nog muzikaal genoeg waren om voor een degelijk concert te zorgen. Het nummer ‘Seven Seas’ deed het nog altijd, en de uitvoering van ‘Nothing Lasts Forever’ (aangevuld met ‘Take A Walk On The Wild Side’ van Lou Reed) was bijzonder goed. Het hoogtepunt van de set was duidelijk ‘The Killing Moon’, dat gevolgd werd door ‘The Cutter’, waar Mculloch zijn verloren enthousiasme terugvond. Mocht deze groep in het donker spelen (wat ze gewoon zijn) was hun houding misschien minder opgevallen, toch genoot het publiek van de gespeelde hits.
Hierna was het tijd voor de act waar misschien wel het meest naar uitgekeken werd. Public Image Ltd. (Pil), de postpunkgroep rond John Lydon (nog altijd bekender als Johnny Rotten). De voorste rijen stonden vol punks (waaronder veel Engelse) die er duidelijk van overtuigd waren dat dit concert onvergetelijk zou worden. Vanaf het eerste nummer was het ons meteen duidelijk: PiL is nog steeds alive. Johnny Rotten schreeuwde het publiek al zijn frustraties, blijdschap en andere gevoelens toe. Wat een adrenaline, wat een energie. De groep genoot ook duidelijk van de aandacht en participatie van het publiek, de zanger liet dit blijken door het publiek veel liefs te wensen. ‘Kisses from Johnny and the boys’, sneerde hij in de microfoon. Bij het steengoede ‘Rise’ zong iedereen uit volle borst ‘Anger Is An Energy!’ en bij ‘Warrior’ veroverde Lydon heel het publiek. Ook toppers als ‘Death Disco’ en ‘(This Is Not A) Lovesong’ werden succesvol uit de kast gehaald, maar ook nieuwe nummers uit de plaat deden het goed bij het publiek, dat duidelijk op de hoogte was van het meest recente materiaal. Besluit: PIL was geweldig en uncle Johnny mogelijk nog geweldiger.
Als headliner stonden The Specials klaar. Deze Britse skaband is sinds een paar jaar terug aan het touren en streek na Werchter een paar jaar geleden nu ook neer in Lokeren. Het gezelschap is ondertussen al wat ouder maar bewees wel degelijk dat ze nog in staat zijn te swingen. Ook het publiek (dat bestond uit twintigers tot en met vijftigers) lustte er wel pap van. Er werd gedanst, gezongen en gefeest op de tonen van ‘Ghost Town’ en ‘Monkey Man’. Een hoogtepunt in de set was uiteraard ‘A Message To You Rudy’, dat opgedragen werd aan hun goede vriend en voorganger John Lydon. Met ‘Enjoy Yourself’ bracht de groep een boodschap die door het publiek al lang begrepen was. Wanneer het optreden ten einde liep wachtte iedereen duidelijk op een bisronde, maar deze kwam er niet. Waren ze te uitgeput? Maakt niet uit, we hebben een heel concert gehad om ons uit te leven.
Tot slot mocht Trash Radio het dansgrage publiek nog voorzien van muziek. De twee heren van het voormalige Mish Mash Soundsystem gaven het publiek een mix van Trash en andere elektronische muziek, waarbij de voetbaltoeter regelmatig werd bovengehaald.
De Lokerse Feesten zetten de komende dagen nog onder meer dEUS en The Subs op de affiche. Klik hier voor tickets, het volledige programma en verdere info.