Foto’s door Andre Joosse, verslag door Pieter Malliet
The Lemonheads programmeren houdt toch altijd een zeker risico in. Hun prestaties staan of vallen immers bij de gratie (lees : in welke mate is hij onder invloed?) van de uiterst grillige frontman Evan Dando. De organisatie van de Lokerse Feesten kan ervan meespreken dat ze soms zelfs ferm op hun bek durven gaan. Terwijl ze even ervoor wel een puike set neerzetten in de AB, brachten ze daar een jaar of 5 geleden een ongeïnspireerde, chaotische, lichtelijk gefrustreerd agressieve en bij momenten ronduit beschamende vertoning op de planken, waar de aanwezigen nu nog over spreken. Het viel dus af te wachten welke kant de balans deze keer zou uitslaan.
Het voorprogramma wordt verzorgd door Marco Z. Met een eerste full cd in de pijplijn stelt de voormalige inspirator van onder andere Superbox en Berriegordies zijn nieuwste project voor. Het optreden valt uiteen in twee delen, te beginnen met resem semi-akoestische countrypop nummers. Dat ze met ‘I’m a Bird’ momenteel een behoorlijke radiohit te pakken hebben, is duidelijk te merken aan de reactie van het publiek. Het full electric gedeelte bestaat uit een handvol naar het rommelige neigende indierocksongs met popaspiraties. Hoewel de deuntjes stuk voor stuk goed in het oor liggen mist de set in zijn geheel een tikkeltje vaart. Wat verder nog opvalt is dat Marco Zanetton het hele gebeuren opvat als een soloproject. Terwijl ze toch met 4 op het podium staan, spreekt de zanger-gitarist tussen de songs door het publiek opmerkelijk toe in de eerste persoon enkelvoud. “Ik ga nog een nummer spelen,” komt tamelijk bizar over als je geruggesteund wordt door drums, bas en toetsen. Pas bij het laatste nummer lijkt hij te erkennen dat hij niet alleen speelt. Al bij al brengen ze het er goed vanaf, en passen ze zeker stijlsgewijs bij de hoofdact, waar ze ook een nummer aan opdragen.
The Lemonheads zijn gekomen om ‘It’s a Shame about Ray’ integraal te brengen. In het zog van de grunge betekende dit album in 1992 de definitieve doorbraak van het countryfolkrock ensemble. Door het flower power imago van Dando en zijn lichtvoetige, beweeglijk melodieuze manier van zingen namen ze destijds in het milieu een wat aparte, meer popgeoriënteerde plaats in. Als ze ‘Rocking Stroll’ inzetten blijkt al snel dat Dando in goede doen is. Zijn gitaarspel is energiek en toch gecontroleerd, hij leunt voldoende dicht tegen toonvastvastheid aan, en belangrijker nog, zijn stemtimbre heeft nog steeds de levendige twinkeling van weleer. Hoewel hij zich voor zijn doen verrassend gedisciplineerd gedraagt, bewijst het (voormalige) enfant terrible na enkele nummers dat hij nog niet al zijn streken verleerd is, door halsoverkop het publiek in te duiken om even op de foto te gaan met een jongedame. De nummers vloeien vlot in elkaar over, ook deze kleine escapade neemt niet veel tijd in beslag, en in nauwelijks een half uur tijd hebben ze er het hele album doorgejaagd, uitgezonderd ‘Mrs. Robinson’ weliswaar. Ze zijn het nummer ondertussen wat beu gespeeld, en op zich staat het enkel op de heruitgave van ‘It’s a Shame about Ray.’ Het album sluit dus af met ‘Frank Mills’, dat voor de gelegenheid helemaal a capella wordt gebracht door Dando.
Terwijl je van ieder ander zou zeggen dat hij zich breekbaar opstelt, is dit nu eigenlijk niet het geval. Evan Dando straalt tot op de dag van vandaag nog een natuurlijke flair en zelfvertrouwen uit, waardoor je op geen enkel moment vreest dat hij door het ijs zou kunnen zakken. Nog steeds alleen, zichzelf begeleidend op elektrische gitaar zet hij met ‘The Outdoor Type’ een soort van best of in. Na een aantal solo nummers valt de rest van de groep in, en passeren onder andere ‘The Great Big No’, ‘Being Around’, ‘Hospital’, ‘Style’ en ‘Down About It’ de revue. Het spel met de afwisseling tussen hard en zacht, de combinatie van distortion, volle akkoorden en Marshall versterkers en de nonchalante soepelheid van de ritmes roepen de sfeer van hun gloriedagen op. Een volgelopen TRIX lust duidelijk nog pap van de hippiegrunge van The Lemonheads. Als ze er na een dik uur de brui aan geven, worden ze resoluut weer het podium opgeroepen, en na een tweede en finale bisronde, waar Dando wederom solo ‘Into Your Arms’ en ‘It’s about Time’ brengt, zit het optreden er definitief op.
The Lemonheads brachten wat van hen verwacht werd, ze namen ons mee op een nostalgische trip naar het begin van de jaren ’90, deden voor even de grunge herleven, en zorgden ervoor dat aan het eind van de avond zowat iedereen zijn persoonlijke favorieten wel te horen had gekregen. Missie geslaagd.
TRIX zet binnenkort onder meer A Place To Bury Strangers (04.05), Great Mountain Fire (17.05) en Howler (24.05) op het podium. Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.