Foto’s Xavier Marquis, verslag Filip Van Der Elst
Met hun vierde plaat ‘Handwritten’ doet The Gaslight Anthem resoluut een gooi richting stadions en hitparades, zonder daarbij hun typerende New Jersey-rock ‘n rollsound uit het oog te verliezen. Of die aanpak daadwerkelijk zal lonen, is maar zeer de vraag. Om het grote publiek in te pakken maken ze net te weinig compromissen in hun songs en is de punkachtergrond nog teveel hoorbaar. Je moet je echter afvragen of dat allemaal zo’n slechte zaak is. Ten slotte heeft deze aanpak hen een behoorlijk trouwe fanbasis opgeleverd. Hun optreden in de Ancienne Belgique was dan ook in een mum van tijd uitverkocht, en de band slaagde erin om de hoge verwachtingen in te lossen.
De meningen over The Gaslight Anthem lopen nogal uiteen: over het paard getilde Springsteen-adepten voor de ene, anderen durven al snel zwaarwichtige termen als “de toekomst van rock ‘n roll” in de mond te nemen. Voor ondergetekende was dit het achtste Gaslight-concert in drie-en-half jaar, dus je mag dit verslag gerust een beetje bevooroordeeld noemen. Dat wil niet zeggen dat we blind zijn voor de minpunten: de identiteitscrisis van de band, dat schipperen tussen punk-attitude en mainstream succes, is bij momenten ook in de muziek hoorbaar. En het wordt al snel duidelijk dat de band vooral rond zanger Brian Fallon draait. De rest van de groep, ook nu technicus Ian Perkins – en bandmaatje in Fallons bijwijlen zeer geïnspireerde zijproject The Horrible Crowes – zich er definitief bij gevoegd heeft, blinkt vooral uit in het niet opvallen, het eeuwige St. Pauli-vestje van gitarist Alex Rosamilia ten spijt. Getalenteerde muzikanten, dat wel, maar wie er alles aan doet om het publiek vooral niet in de ogen te moeten kijken, zal het altijd moeilijk hebben om een rock ‘n roll-ster te worden.
Gelukkig is die Brian Fallon wel een geboren frontman, die kan entertainen als het kan en heftig rocken als het moet. En eentje met een ontegensprekelijk schrijftalent. Luister maar eens naar ‘Mae’, de riskante maar geslaagde keuze als opener. Bloedmooie intro, zanglijnen die zo fragiel zijn dat het pijn doet en overgoten met een portie melancholie die je bij standaard punkbands niet zo gauw zult tegenkomen. De afwisseling tussen de intensiteit van teksten en melodie enerzijds, en opzwepende punkrock die rechtstreeks voor de strot gaat, is wat The Gaslight Anthem zowel op plaat als op een podium interessant maakt.
Recente singles ‘45’ en ‘Handwritten’ zijn vintage rock ‘n roll, die het publiek zo op hun hand kregen. Maar daartegenover staat de blues-opbouw van ‘Angry Johnny and the Radio’, met een door merg en been snijdende flard van Bon Ivers ‘Blood Bank’ als tussenstuk. Of wat gezegd van het contrast tussen ‘Howl’ – klinkt als The Vaccines die een pak meer naar Springsteen geluisterd hebben – en het ijzige ‘Blue Jeans & White T-shirts’? Gaslight Anthem is nu punk met ballen en een feel-good attitude – veel bands kunnen wat leren van de kracht die van songs als ‘Great Expectations’, ‘American Slang’ en de eeuwige afsluiter ‘The Backseat’ uitgaat -, en dan weer één grote brok emotie die de juiste snaren op het juiste moment weet te raken.
“We sing with our heroes, 33 rounds per minute”, zo zingt Fallon in ‘Blue Jeans & White T-Shirts’. Hij is een van de weinige hedendaagse artiesten die perfect raad weet met het gegeven dat alles al eens eerder is gedaan. Hij verzet zich niet tegen zijn invloeden, maar omarmt ze en maakt er een eigentijds en gepast eerbetoon van. Van de Iggy Pop-gitaarriff in ‘The Diamond Church Street Choir’ over de Johnny Cash-intro van ‘Our Father’s Sons’ tot de overduidelijke Springsteen-referenties – tekstueel én muzikaal – in zowat elke song: de tekst en opbouw van ‘The Queen of Lower Chelsea’ zou zo van The Boss himself kunnen zijn. Een optreden van The Gaslight Anthem is ook nog eens een snelcursus muziekgeschiedenis, samengevat in 90 bruisende minuten.
Terug naar de punkroots of verder borduren op radiovriendelijkheid? De grote uitdaging voor The Gaslight Anthem zal er ongetwijfeld in bestaan om de verzuchtingen van oude fans en nieuw bijgekomen enthousiastelingen met elkaar te verzoenen. Pas dan zal die finale doorbraak, waar Fallon als geen ander op lijkt te hopen, er echt kunnen komen. Tot dan nemen wij moeiteloos genoegen met onversneden rock zoals The Gaslight Anthem ons die gisterenavond serveerde. De negende keer hoeft heus niet lang op zich te laten wachten.