Foto’s Damon De Backer, Verslag Wouter Ollevier
Een stralende facade: alsof ze ongeluk en verdriet gewoon in het gezicht uitlacht. Als Julia Stone in een onbestaande taal zou zingen, geen mens die op basis van haar verschijning geloofde dat haar teksten vol steken met kwellingen en geblutste gevoelens. De grandeur waarmee de 28-jarige Stone immers het podium besteeg liet van het beeld van een gekwetst en getormenteerd meisje geen spaander heel.
Als een hogepriesteres verzorgde ze tijdens ‘Memory Machine’ het beginritueel van een concert dat nooit een inzinking zou kennen. Met haar trompet (altijd fantastisch als een muzikale duizendpoot als Stone zich ook daar aan waagt) ging het nummer geruisloos over in de The National-classic ‘Bloodbuzz Ohio’, dat stukken voller klonk dan de uitgeklede versie van op haar jongste soloplaat ‘By The Horns’. Was ze nog een beetje afstandelijk aan het optreden begonnen, dan verdween dat als sneeuw voor de zon toen ze met een lang uitgesponnen rede (zeker niet de enige van de avond) ‘It’s All Okay’ inzette, een song waarvan de titel de dramatische ironie van het menselijk bestaan perfect omvat.
Stone stortte herhaaldelijk haar hart uit bij een publiek dat bijzonder geboeid en gefascineerd uit haar hand at. Ze noemde zichzelf zelfs heel even een slet toen ze na and the boys go on and on de foute interpretatie van die zin suggereerde. Ze beweerde dat ze broer Angus maar nu en dan even mist en vooral het verhaal waarbij de onbeantwoorde liefde van haar beste vriend centraal stond, was tragisch hilarisch en deed vermoeden dat de Australische niet geheel nuchter op het podium stond. Haar zelfverklaarde depressive version van het van Grease geleende ‘You’re The One That I Want’ illustreerde eens te meer hoe uniek haar stemgeluid wel is. Het wondermooie ‘Somehow’ was daarna zo’n beetje een samenvatting van een avond waarin nummers vol woede en verdriet toch met een glimlach werden gebracht. Het ingetogen eerste deel van de song ging over in een fenomenaal kabaal. Liefde is bij Julia Stone geen stille en sluipende moordenaar, maar een hamer die alles verplettert.
Voor ‘Santa Monica Dream’ riep ze Paul Thomas Saunders – een artiest om naar uit te kijken – terug het podium op. Saunders, een stem die tijdens het voorprogramma aan het beste van de hedendaagse folkscene deed denken, nam Stone bij dit intieme moment met bijzonder veel flair figuurlijk bij de hand. En met het überromantische ‘Wedding Song’, een nummer dat ze voor haar hertrouwde moeder had geschreven, was er een einde gekomen aan het reguliere concert.
De bisronde nam tot slot de laatste twijfels weg: Julia bestaat los van Angus. Niemand die de twee niet binnenkort weer samen op de planken wil zien, maar solo was Julia zo innemend dat haar broer heel even niet leek te bestaan.
De AB zet binnenkort onder meer The Civil wars (13.11), Rufus Wainwright and his Band (27.11) en Yeasayer (08.12) op het programma. Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.