Foto’s Bart Vander Sanden, verslag Filip Van Der Elst
Wat is het antwoord op al je levensvragen? The Hives. Dat is wat wij geleerd hebben van onze huisfilosoof Howlin’ Pelle Almqvist, aka frontman van diezelfde The Hives. Hun recept is al een kleine tien jaar hetzelfde: anderhalf uur lang megalomane egotripperij, afgewisseld met de ene gitaarkopstoot na de andere. Voorspelbaar? Zeker, wij hadden dit verslag evengoed vooraf kunnen schrijven, want de set verschilde nauwelijks van de festivals die ze de afgelopen jaren meermaals hebben bezocht. Maar was het entertainend? Een knettergekke avond met dampende lichamen en boordevol rock ‘n roll? Reken maar van yes. En waarom? Because THE HIVES!
Voorprogramma The Bronx was op z’n zachtst gezegd een ervaring apart. Hun hardcore punk heeft maar weinig gelijkenissen met de garagerock van The Hives, buiten het gegeven dat ze beiden maar weinig adempauzes laten. Not everyone’s cup of tea, maar The Bronx fungeerde wel als uitstekende opwarmer. Zelden zagen we de AB bij een voorprogramma al zo volgepakt staan, en dan stond heel die meute ook nog eens extra opgefokt door de overvloed aan potige punkriffs. Het was hun laatste show met The Hives, en dus werden ze na het laatste nummer door hun hoofdact getrakteerd op champagne.
Wat waren we graag een vlieg geweest bij de inspiratiesessies voor de laatste plaat van The Hives. “Wat denk je van een nummer van een minuutje als opener, waarin ik alleen met mijn grauwe stem zo’n vijftig keer ‘Come On’ schreeuw?”, zo moet Pelle Almqvist gezegd hebben. En zo geschiedde. Alsof het publiek nog niet strak genoeg stond. Het duurde niet lang alvorens de eerste twintig rijen van de volgepakte AB werden herschapen in een kolkende massa. We wisten waar we ons aan konden verwachten: de vorige passage van The Hives in zaal dateerde alweer van 2007, eveneens in de Ancienne Belgique. Het sprak voor zich dat ze er zin in hadden, en de fans ook.
De recentste plaat ‘Lex Hives’ dient vooral als excuus om opnieuw op tour te kunnen trekken, maar de nieuwe songs gingen er vlot in. De zaal zong vlijtig het refrein van ‘Wait A Minute’ mee of liet zich vlot meevoeren door een prekende Almqvist tijdens ‘I Want More’. Over egotripperij gesproken: “More cars! More jewels! More women! More men! More fans! More lawyers! So come on and give me more!”, zo zingt Almqvist daar. Alleen een man met de tongue-in-cheek arrogantie van Almqvist geraakt daarmee weg. ”I got my finger on the trigger and it’s time to play”, klinkt het in het heerlijke ‘Patrolling Days’. Spelen deed hij, en of het publiek lustig meespeelde.
Maar wij verkozen dan toch de puntigheid van oude knallers als ‘Walk, Idiot, Walk’, ‘Main Offender’ en zeker ‘Hate To Say I Told You So’, meermaals met een glansrol voor bassist Dr. Matt Destruction. Het zijn songs die bewijzen dat The Hives wel degelijk meer zijn dan een publiekstrucje. Kijk daarvoor ook naar het als bis gebrachte ‘Insane’, bonusnummer van de laatste plaat én geproducet door Josh Homme.
Het totaalplaatje van de band wordt gevormd door de uitstraling. Heel het imago is overdacht en is even grappig als arrogant: denk maar aan de als ninja’s verklede roadies. Aan de hilarisch deftige kostuums. Aan gitarist Nicholas Aurson, die zijn gitaar klaar houdt alsof hij op het punt staat een Jimi Hendrix-solo uit zijn pols te schudden. Aan die andere gitarist, Vigilante Carlstroem, die plectrums naar het publiek gooit als was hij een verzorger in de zoo die een hongerige dolfijn een verse vis cadeau geeft. Aan drummer Chris Dangerous, die zijn drumsticks tien meter de hoogte ingooit en ze feilloos weer opvangt met de zelfvoldane blik van een goochelaar die net de verdwijntruc van z’n leven achter de rug heeft.
Afsluiter ‘Tick Tick Boom’ is voor ons alles waar The Hives voor staan. Een rock ’n roll plaat die zijn gelijke niet kent en waar heel wat bands heel hun carrière vruchteloos naar op zoek zullen zijn. Maar eveneens het nummer waarin al de publieksopzwepertjes van The Hives samenkomen en een hoogtepunt bereiken. Halverwege stoppen en als standbeelden blijven staan tot het applaus hun bevalt. Almqvist die de band met veel bravoure voorstelt, en uiteraard zichzelf voor het laatste bewaart. Heel de zaal aanmanen om neer te zitten en wie niet gehoorzaamt persoonlijk aan te spreken. Zeer cliché en je kan je afvragen hoe rock ’n roll dat allemaal nog wel is. Maar wanneer de climax bereikt wordt, springt die hele AB wel recht en bereikt de zaal ook effectief een laatste keer een collectief kookpunt.
Onze conclusie: we want more! Als het van ons afhangt, moeten The Hives geen vijf jaar wachten om een nieuwe plaat en zaalshow op ons af te vuren. Het is een band die garant staat voor anderhalf uur entertainment, plezier, en bovenal een behoorlijke heftige dosis rock ’n roll. Waarom? Because THE HIVES!
De AB programmeert binnenkort onder meer The Jon Spencer Blues Explosion + The Sha-La-Lee’s (11.12), Paul Banks (25.01) en The Computers (10.02). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.