Foto’s Bart Vander Sanden, verslag Anke Verbeke
Terwijl de lente zich van haar meest mistroostige kant laat zien, zoeken wij onze toevlucht in de muziektempel Botanique, waar ditmaal de veelbelovende Brit Deptford Goth geprogrammeerd staat. Zijn onlangs verschenen debuut ‘Life After Defo’ werd door de pers in zijn thuisland met groot jolijt onthaald en ook wij zien in ‘s mans middernachtsmuziek een mogelijke kanshebber voor knus-voor-het-haardvuurplaat van 2013. De dichter-zanger giet zijn kwintessens in zachte melodieën, gestoeld op dramatisch donkere beats, aangevuld met uitermate fragiele vocalen, een succesformule die nu al enkele maanden doorheen onze huiskamer galmt.
De Italiaan Dente kreeg de eer en het genoegen de avond in te mogen zetten. Hij probeerde het publiek, gewapend met enkel een gitaar, te overtuigen van zijn ongetwijfeld erg romantische la-vita-e-bella-muziek. Zeemzoet kan al eens leuk zijn, maar van te veel snoep krijg je buikpijn, zegt mama en vanavond leek zelfs een diabetes-aanval niet ver weg. Kortom: wij zijn geen fan van Dentes herkauwde singersongwriterdeuntjes. Zijn Engels, dat je volgens ons even goed in één of andere louche tapijtenhandel in het midden van een Afrikaanse woestijn kan plaatsen, haalde hij amper boven, waardoor wij van zijn Italiaanse songteksten en anekdotes tussendoor bitter weinig verstonden. Aan het geschater van het Italiaans sprekende en overwegend vrouwelijke deel van het publiek af te leiden, moet de knaap een behoorlijk goed gevoel voor humor hebben. Jammer dat wij nooit een cursus ‘Italiaans voor dummies’ op ons bord gekregen hebben op school. Misschien moet de jongeheer in de toekomst toch maar overwegen het haar van zijn Engelse woordenschat te schrapen, wil hij een internationaal publiek bereiken dat niet volledig bestaat uit italofielen.
‘Doompop’, dat is de noemer waaronder Daniel Woolhouse, aka Deptford Goth, zijn berouwvolle, in duisternis gehulde fluisterpoëzie, waarbij invloeden als Jamie xx en Burial zijn nooit ver weg zijn, klasseert. Een beter passende soundtrack voor slapeloze nachten had zelfs Rollo van Faithless niet kunnen schrijven. Woolhouse opent krachtig met ‘Guts No Glory’. Meteen weten we waarvoor we gekomen zijn: diep door de buik zinderende bassen, eerlijke keys en melancholische uithalen van de celliste die Woolhouse voor de gelegenheid mee op sleeptouw had genomen. Vanaf de eerste seconde neemt Deptford Goth zijn publiek mee in vervoering en ook met ‘Objects Objects’ bouwt hij verder aan zijn zorgvuldig opgebouwde vierde dimensie vol wispelturige ritmes en die bezwerend breekbare stem als enige leidraad. De sluier van magie die hij zachtjes over alle aanwezigen gedrapeerd had, bleef een constante aanwezige gedurende zijn hele performance. “I’m a believer/I’m a believer/I’m a believer” echoot het bij ‘Time’ doorheen de Grand Salon. De Brit ontpopt zich meer en meer als de elektronische goochelaar die hij is en toont zich verrassend veelzijdig, terwijl hij schippert tussen licht verteerbare ritmes en diep meewarige beats.
Het is pas bij ‘Life After Defo’ dat we even vrezen dat het kwetsbare minimalistische stemgeluid van Woolhouse niet boven de zorgvuldig opgebouwde soundscapes zal geraken. Niet erg, denken wij dan, elke artiest heeft ruimte nodig om te groeien. Gelukkig herpakt de bebaarde einzelgänger zich al snel en klimt hij gauw verder naar het eerste hoogtepunt, namelijk de majestueuze uitvoering van ‘Union’, waarin hij al zijn troeven handig uitspeelt: subtiele beats, eenzame lyrics en een trieste snik in de stem strelen de trommelvliezen live nog meer dan op plaat. Met ‘Lions’ wordt het eerlijke pianogeluid opgediept en vervlechten stem en pure pianoklanken zich tot een bezield geheel van overdonderende emoties. Ook ‘Years’ is nog zo’n prachtexemplaar dat uitblinkt in intimiteit. Subtiel sijpelt de bezwerende gelaagdheid van Deptfords melodieën onze geest binnen, maar blijft ingetogen genoeg om de teksten tot hun recht te laten komen. Als een dichter pur sang kondigt Woolhouse met “Forever meant nothing when we had nothing” van ‘Feel Real’ het nakende einde van de set aan. Na nog een laatste nummer mee te geven, klokt Deptford Goth af op een kleine drie kwartier, 45 minuten waarbij onze oren het even van de andere zintuigen overnamen.
Les Nuits programmeren de komende dagen onder meer Dominique A (19.05), CocoRosie (26.05) en Beach Fossils (26.05). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.