Foto’s Pieter Verhaeghe, verslag Yanni Ratajczyk
Ken je Anne Clark nog? De mysterieuze en intrigerende zangeres drukte in de jaren 80 een forse stempel op de New Wave. Wie denkt dat deze artieste het hierna voor bekeken hield is goed mis: ze brengt nog steeds materiaal uit met daaropvolgende tours. Gisterenavond passeerde Anne Clark in de Gentse Vooruit. Natuurlijk vonden wij en vele andere rasechte New Wave-fans dat we erbij moesten zijn.
Wanneer de band stipt op het afgesproken uur uit de coulissen kwam, kregen we direct de indruk dat we niet enkel het oude en wellicht ook meest bekende werk van Clark moesten verwachten. Op het podium stond zes man, we verwachtten ons dus aan een uitgebreid repertoire met meer dan een korte reeks hits. De groep zette het concert meteen sterk in, de leden bleken zeer sterk op elkaar ingespeeld en het aanwezige publiek had dit duidelijk door.
Er werd een mix gespeeld van ouder en recenter materiaal. Wellicht kende niet iedereen in de zaal de nieuwe songs, maar nummers als ‘The Hardest Heart’ kwamen live zeer goed tot hun recht en werden duidelijk door de aanwezige fans geapprecieerd.
Terwijl de eerste noten van het bekendere ‘Killing Time’ weerklonken, werd het publiek enthousiaster, deze song die al jaren meegaat klonk goed en fris, en werd nog steeds met zeer veel overgave gespeeld. Een van de hoogtepunten in de set was ongetwijfeld het nog altijd steengoede ‘Echoes Remain Forever’, dat door de aanwezige elektrische cello nog een extra boost kreeg.
Even verliet een groot deel van de band het podium, enkel Anne Clark en haar pianist bleven over en wat volgde waren een paar zeer rakende liedjes puur steunend op de stemmen van de twee artiesten en de piano. Op deze manier kregen ‘Be Drunk’ en ‘So Quiet Here’ te horen, waarvan zeker het laatste ons echt kippenvel gaf.
Clarks muziek steunt natuurlijk zeer hard op de teksten, tijdens momenten als ‘So Quiet Here’ werd er dus zeer goed en aandachtig geluisterd naar het prediken van de frontvrouw. Praten tijdens rustige stukjes werd dan ook dikwijls afgestraft door een gescandeerde sjjjt door een gedeelte van het publiek. Wat we al aanhaalden, maar nog eens willen benadrukken, is de goede liveband die achter de zangeres stond. Om deze heren te bedanken liet Anne Clark hen even alleen voor het instrumentale ‘Ajde Jano’.
Plots weerklonk de dreigende elektronica van ‘Sleeper In Metropolis’, het overgrote deel van de zaal kwam hierbij ook in beweging. Veertigers en vijftigers transformeerden zich even terug tot twintigers en dansten als bezeten, hoe kon het ook anders op deze klassieker? Na één van de beste New Wave-songs aller tijden stapte het gezelschap van de planken, luid applaus vroeg om een bisronde. Hierin kregen we onder meer het eveneens dansbare ‘Abuse’ te horen.
Weer verdween de groep, definitief? Nee, ‘Our Darkness’ moest er immers nog aankomen. Dit deed pas echt een bom ontploffen in Gent, het was dansen en opletten voor uitzwaaiende ellebogen geblazen. De jaren 80 werden even herbeleefd, alsof ze morgen gewoon verdergaan. Wij genoten er best wel van.
New Wave Classix programmeert het hele jaar door fijne New Wave-events. Op de hoogte blijven van hun activiteiten kan via de website en Facebook-groep van de organisatie.