We zullen er nog nostalgisch op terugkijken: de jaren waarin ‘rock’ dood werd verklaard, hoe iedere festivalzomer we weer dezelfde resem bands aan de bovenkant van de affiche zagen terugkomen en hoe we smachtten naar iets nieuws. Enter de post-punk revival revival. Sinds bands als Idles, Black Midi, Fontaines D.C. en ga zo maar door het licht en het publiek vonden, galmt er een nieuwe, snedige wind door het muzieklandschap. Fontaines D.C. stelde in een razendsnel uitverkocht Vorst Nationaal hun nieuwste elpee ‘Romance‘ voor. Hun zoveelste met loftrompetten onthaalde langspeler intussen, bracht éindelijk soelaas voor de massa. ‘Starbuster’ is een anthem en Vorst Nationaal werd in brand gestoken achtergelaten.
Felgroene stroboscopen, neen, dit is niet de SWEAT-tournee, wisselen waarachtige pianotoetsen af. Hier en daar schemeren vijf silhouetten wisselend door het gigantisch, groen verlichte, gordijn. “Romance is dead“, verklaart frontman Grian Chatten in quasi half parlando. Maar niet tot we de keet tot de grond gelijk hebben gesloopt, moest men gedacht hebben. Nochtans vormt de band al even niet meer de literaire oproerkraaiers uit D.C. Tegenwoordig mag het allemaal iets gepolijster, iets liefdevoller, zelfs. “Into the darkness again“, smacht Chatten. Het klinkt bij Smithiaans waarna hij ‘Jackie down the line’ door de boxen doet schallen.
Fontaines D.C speelde onomwonden. Chatten dirigeerde zijn band perfect, en toch gaf Vorst zich nog niet meteen gewonnen. Het publiek draaide als een motor warm na dat overweldigende openingsoffensief. Chatten hing aan zijn microfoon à la Liam Gallagher, elders zocht hij de eerste rijen op tijdens ‘Roman holiday’. De energie van de band richting het publiek toe werd gekanaliseerd via Chatten. Als een zenuwpees ijsbeerde hij rond met zijn micro in de hand dan wel met de hele stander. Chatten doet niet aan grootspraak, noch aan het non-chalante croonergedrag dat zoveel rockgoden ‘iconisch’ maakt. En toch hing je aan zijn lippen, betoverd doorheen een hagelbui van gierende gitaren.
Ondanks dat ‘Romance’ nog geen half jaar oud is, pasten de songs niet alleen perfect naast die van bijvoorbeeld ‘Skinty fia‘. Het publiek klonk naarmate het concert vorderde ook steeds luider en luider. ‘Here’s the thing’ vormde zo een mooi moment in de set waarbij het publiek het nummer uit volle borst mee zong. De band speelde die o-zo herkenbare gitaarriedel passeerde en even voor een moment voelde dat alles, elke puzzelstuk in elkaar paste bij Fontaines D.C. Het even catchy ‘Bug’ van de nieuwe plaat bevestigde dat alleen maar. Alsof de je op roze wolk had gezet.
Het beste hield de band echter voor het einde. “Did you know / I could claim the dreamer from the dream?“, verklaarde Chatten tijdens ‘Favorite’. En je geloofde hem. Met een vrij droge dankjewel droop de band nadien het podium af waarna na zes, zeven, acht minuten (iemand ze geteld?) ze terugkwamen om te bissen. De bands bisronde was het summum van het hele concert. Zal er ooit een band beter doen dan het rondje ‘In the modern world’, gevolgd door ‘I love you’ om je wandelen te sturen met ‘Starbuster’ nog pas achter de kiezen.