Nighttime is nog steeds the right time voor Flying Horseman. Hoewel die zinsnede uit vorige album ‘Night is long’ komt, gold de leuze nog steeds op de albumvoorstelling van nieuweling ‘Rooms / ruins’. En net als bij die voorganger vond het doopfeest plaats in Het Bos.
Opwarmen deed Clement Nourry, een spilfiguur binnen de Brusselse underground. Met enkel een gitaar en glittertrui probeerde hij de aandacht van de zaal een half uur vaste houden, met wisselend succes. Zijn spel kenmerkte zich in contrasten, zowel qua songstructuur als qua intensiteit. De ene keer kreeg je fijnzinnig getokkel, de andere keer wat abstract gefrunnik aan een effectpaneel. Een interessante oefening, maar weinig memorabel.
Op zich paste de aanpak van Nourry wel bij de nieuwste langspeler van Flying Horseman. Daarop kiest spilfiguur Bert Dockx met een immer verbeten grijns op z’n gezicht voor de trage verleiding, anders dan de bij momenten erg directe voorganger ‘Night is long’. ‘Rooms / ruins‘ bleek alvast de ideale soundtrack voor de ondergesneeuwde en verlaten snelweg richting Antwerpen. Live manoeuvreerde de band als een goeie chauffeur steeds weer richting groove, net wanneer Dockx vervaarlijk aan het slippen ging met z’n gitaar. Dat deed hij onder andere in ‘Private isle’ en ‘Stars’, dat in het slot knipoogde naar Radioheads ‘Bodysnatchers’.
De rest van de band stond in een halve cirkel rond Dockx opgesteld en kreeg voldoende ruimte om accenten te leggen. Zo liet Alfredo Bravo opener ‘Deep earth’ een versnelling hoger schakelen, en lieten zussen Loesje en Martha Maieu zich een eerste keer spookachtig gelden in ‘Fever room’. Het nieuwe materiaal stond logischerwijs centraal, al maakte een gejaagd ‘Bright light’ vlotjes de overgang naar ‘Faithfully yours’ – gemakkelijk een van de beste Belgische nummers van de afgelopen jaren en ook nu weer een hoogtepunt in de set. Het door Dockx solo ingezette ‘America is dead’ was daarna een welkome adempauze. Die teug zuurstof kwam van pas toen even later ‘Money’ tussen onze ribben werd gemikt. De muzikanten bleven strak in het gareel, maar het nummer zelf mocht onstuimig in het rond springen.
Het was ondertussen iets voor middernacht, maar de band kwam terug het podium op voor een bisronde die “een beetje langer is dan normaal. ‘t Is hier veel te gezellig.” Met het tien minuten lange ‘Ruins’ werd wederom niet voor de makkelijkste weg gekozen. De loden basrif van ‘Lucile’ kwam daarna des te harder binnen, en ‘Brother’ maakte het eindsalvo volledig af. Op bijna twee uur tijd liet Flying Horseman tien verschillende gezichten zien, met een onderhuidse spanning als enige constante. Ongemakkelijk goed.
Lees hier nog eens het interview dat we met Bert Dockx hadden naar aanloop van ‘Rooms / ruins’.
Flying Horseman live aan het werk zien kan nog in STUK Leuven (07.3), Handelsbeurs Gent (09.3), MOD Hasselt (10.3), AB Brussel (15.3) en Cactus Brugge (17.3). Tickets en info vind je hier.
Het Bos programmeert binnenkort onder andere Shannon Lay (08.03), Wiley (23.03) en No Age (05.04). Een volledig overzicht vind je op de website van de zaal.