Het is niet de eerste keer dat de Botanique een boontje heeft voor PC Music. De label night was al een paar keer uitgesteld en verplaatst omwille van welbekende redenen. Nu kon het echter wél plaatsvinden. In tussentijd was de context rond het label verschoven. Artiesten als AG Cook, GFOTY en Hannah Diamond hebben duidelijk hun impact gehad op (hyper)pop. Ondertussen is evenwel een nieuwe lichting artiesten bij PC Music aangesloten.
De eerste die dus het podium betrad, was de relatief nieuwe Ö. Hij besloot om van zijn optreden een korte dj-set te maken. Deze varieerde van Tomorrowland-achtige muziek zonder de testosteron tot hypergepolijste vrolijke bass. Na verloop van tijd opteerde hij toch voor een ruwer geluid. Harde metalige klanken en loops vol noise begonnen de mierzoete muziek te infiltreren. Toch ging Ö hier niet helemaal voluit in. De balans tussen beide geluiden in de set werd helemaal in evenwicht gehouden. Daardoor kregen we een staalkaartje van PC Music 2.0, maar echt uit de band springen deed het niet meteen.
Toen Felicita opkwam, werd duidelijk waarom er gitaren opgesteld stonden. De eerste tien minuten van hun set stemden ze hun gitaren, zij het terwijl er hoge noise à la Mika Vainio door de boxen werd gestuurd. Een overweldigend begin sloeg prompt over in een glossy technofeest. Felicita koos, meer dan Ö, voor een non-stop puls in de set. Opnieuw kregen we een mix van verhakkelde bass en plotse tempowisselingen om wat zeemzoete rust te brengen. Al had het allemaal net wat meer punch. En uiteraard was dat gitaarstemmen niet voor niets. Als afsluiter kregen we opnieuw noise, maar ditmaal met wat meer melodie, getuige de ‘Claws’-cover.
Naar Namasenda was het reikhalzend uitkijken. Haar ‘Unlimited ammo’ keek nadrukkelijker dan andere labelgenoten in de richting van stevige clubsounds. Met ‘I could die’ opende ze meteen met een blikvanger. De hardcore bleef nog ingehouden. Toch was duidelijk dat er straks meer zou volgen. Het tempo nam nog even een duik met ‘☆’ , maar ontplofte dan toch met de breakbeats van de plaat. Deze werden nadien opgevolgd door ‘Banana clip’ en publieksfavoriet ‘Donuts’. Het bleek uiteindelijk de langverwachte climax van een initieel misschien te traditionele “start-stopset”.
Met Hannah Diamond sloot, iemand die er al van de eerste dag bij is, de labelnacht af. Het toonde meteen een duidelijke stijlbreuk aan. Hannah Diamond presenteerde zich veel meer als Y2K-popster, waardoor we meer supergestileerde pop hoorden dan clubmuziek. De trancesounds bleven wel in het pakket zitten, en gaven het geheel een heerlijk zweverige sfeertje. Richting het einde barstte het feestje dan toch nog opnieuw los. ‘Fade away’ zorgde voor wilde taferelen, afgetopt met de grand cru remix van 100 gecs’ ‘xXXi_wud_nvrstøp_ÜXXx’.
Op zich dus een geslaagde avond voor de fans, maar toch bleef ikzelf wat op mijn honger zitten. Waar voor mij PC Music’s catalogus perfect in de club zou moeten werken, leek de concertcontext niet direct de allerbeste setting om de muziek tot zijn recht te laten komen. Die lichte teleurstelling sloeg echter volledig om toen bleek dat ze nog een verrassing in petto hadden. In een zich in hoog tempo vullende bar leek het alsof een spontane houseparty was uitgebroken, waarbij Ö, Felicita en Hannah Diamond zich ontfermden over een dj-booth. De mede-gitariste van Felicita ontpopte zich tot volksopjutter terwijl een happy hardcore versie van Loreens ‘Euphoria’ afgewisseld werd met andere eurodance-klassiekers van onder andere Darude, of Bladee en Mechatok. De generatiekloof met het initieel verbaasde publiek dat net van Squarepusher kwam werd zelfs overbrugd met ‘Fuck the pain away’ van Peaches. Zeker gezien de setting leek het alsof hier een heleboel mensen eindelijk hun coronaschade dolenthousiast inhaalden.
De lokale dj die net voor die gekte zijn Lee Gamble-style breakbeats onterecht niet zag aanslaan bij het bierhalend publiek, nam over en jaagde de intensiteit nog wat meer de hoogte in. Hij probeerde nog even die post-jungle te pushen, maar schakelde vrij snel over naar je m’en fous bassline en een heleboel hardcore en typische Britse donk om de “foute sfeer” verder te zetten.
Ondertussen leek ook de vertraging die The Bug opgelopen had bijna opgelost. De met mist bepakte Orangerie baadde in een onheilspellende rode gloed. Niet zo lang geleden zagen we hem al met Dis Fig aan het werk in Gent. Nu bracht hij zijn ‘Fire’-album samen met mc’s Flowdan en Logan. Bovenop dat rookgordijn trok Kevin Martin een geluidsmuur op van jewelste. Eerst nog solo haalde hij instrumentale deep cuts uit zijn catalogus door de mangel, terwijl de overheersende noise nog comfortabeler aanvoelde dan de dwingend dubpuls die doorheen dat alles in de aandacht stond. Na die twintig minuten maakte Flowdan en even later Logan zijn opwachting op ‘Pressure’. Het bleek begin van een overweldigende catharsistrip die eerst nog met herkenbare nummers als ‘Skeng’ of ‘Fuck off’ begon, maar gaandeweg oversloeg in een duister dancehallfeest.
Uitblazen of doorgaan, Croation Amor bespeelde beide delen van het publiek. Zijn post-industriële sounds zijn niet meteen de meest dansbare of comfortabele, toch heeft hij met Posh Isolation een stevige fanbase uitgebouwd. En dus stond zowat de helft te dansen op dystopisch-met-optimistische-ondertonen sound design, doorweven met vocale schimmen. De andere helft van de zaal lag dan weer comfortabel achterover, terwijl af en toe een glimlach opdook tijdens de meer naar ijzige techno neigende stukken, die tegelijk onze cue was om helemaal overrompeld naar huis te gaan.
In Botanique spelen in het kader van Les Nuits de komende dagen nog Lido Pimienta (09.05), Vendredi Sur Mer (11.05) en ascendant vierge, coucou chloé, Catnapp en Promis3 (13.05), tickets en meer informatie vind je op de website van de zaal.