Het einde van het voorjaar is in zicht en dat geeft de zalen altijd de kans om nog eens uit te pakken met iets leuks. Ook de Botanique profiteerde van het startschot van het festivalseizoen. Dat kwam op gang met Dunk! in eigen land en Best Kept Secret bij onze Noorderburen. Efrim Manuel Menuck, beter bekend van Godspeed You! Black Emperor kwam na een stop op beide festivals nu ook even langs in Brussel. Vorig jaar bracht hij het ongrijpbare ‘Pissing stars’ uit, waarop hij met noise en drone aan de slag ging. Voer voor de fans dus.
De avond werd geopend door bààn, dat bestaat uit toetsenist Paulus (bekend van bij Melanie Di Biasio) en drummer De Gheest, die al eens voor Mark Lanegan op de vellen sloeg. Kerels met adelbrieven op zak, die een ronduit fantastische show brachten. De volledig instrumentale muziek viel geen seconde stil. Het eerste nummer leek een goeie 25 minuten te duren, met daarna nog een uitlopertje van een minuutje of tien. Het flitste evenwel langs alle kanten. Retestrak gingen ze doorheen jazz, mathrock, postrock en alles wat zich daartussen situeert. Dat we duidelijk niet de enige waren die hun reputatie al had horen waaien, resulteerde in een aardig gevulde Rotonde. Terecht, want de band speelde alles en iedereen weg met een adembenemende set.
Een ander verhaal was het bij Efrim Manuel Menuck. De Rotonde vulde zich nog maar een beetje bij na bààn. Wie hem echt al wilde zien, was misschien het voorbije weekend op pad geweest. En kwam alleszins niet terug. Het was dan ook een lastige set die hij speelde. Vrij kort ook, ruim onder het uur, maar daarom niet minder lastig. Live kwam er enkel een gigantische hoeveelheid aan draadjes en knopjes bij piepen om noise en drones uit te stoten en een microfoon. Met zijn tweeën stonden ze daar, Efrim Manuel Menuck en zijn brother in arms.
Menuck verliet af en toe de booth om de zanglijnen voor zijn rekening te nemen en net daar de lag de grootste zwakte. Allereerst omdat zijn microfoon niet eens goed stond afgesteld bij ‘Do the police embrace?’, en vooral omdat hij daarmee net kracht van de set leek weg te nemen. Wat ‘Pissing stars’ zo goed maakte was de uitstekende combinatie tussen die zangstem en de golf van noise. Wat het hier zo jammerlijk maakte was dat die balans grotendeels verloren ging. De muziek had zijn volle aandacht kunnen gebruiken. Echter doordat Menuck de helft van de tijd in de microfoon stond te prevelen (echt verstaanbaar zingen kon dat niet over de gehele lijn genoemd worden), ging er aan veel aan vernuft achter de knoppen verloren die misschien wel een deftige wall of sounds konden creëren. Daar slaagden ze nu amper in, want ook tot een aantal mensen in de zaal leidde die zich stilletjes aan verwijderden.
Het was misschien ook de concertganger ten goede gekomen mocht Menuck niet zo verkrampt stond te zingen. Tijdens ‘A humming void and emptied place’, waarin hij wel erg goed zong, begon het ons op te vallen dat hij altijd dezelfde houding aannam als hij zong. Ogen dicht, rechterhand op de rechterkaak en lichtjes door de knieën. Noem ons muggenzifters, groot gelijk. En toch blijven we zeggen dat als je spotlights op je gericht hebt telkens je zingt, en van jezelf dus de facto het beeld van je muziek maakt waarop wij focussen, je toch iets moet brengen. En er niet als een zoutpaal staan. Ja, misschien gaat hij gewoon op zijn muziek. Als hij er echter niet in slaagt om ook consequent in de microfoon te zingen (zoals op ‘Joy is on her mount and death is at her side), gaat ook die boodschap voor ons, het publiek, grotendeels verloren.
We doen het klinken alsof alles zo vreselijk was. Dat was natuurlijk niet het geval. Manuel blijft een ingenieus muzikant en we krijgen nog steeds een degelijke show te zien die bol stond van de hoogwaardige drones. Wel verklaart het waarom het zo vreselijk log en zwaar was. Er zat veel meer in. En er kwam zo weinig souplesse uit. Nu zaten we bij momenten eerder te kijken naar een eigenzinnige muzikant, die teert op zijn reputatie om zo toch iets te vergoelijken. Eentje die het solo echt voor zichzelf doet en het brengt zoals hij het wil. En als dat dan niet zo publieksvriendelijk is, be damned leek Manuel te denken. Goed punt. Hij heeft het verdiend na al die jaren.
In de Botanique kun je de komende tijd nog Cult Leaders (18/06), Ava Luna (23/06) en Feels (29/06) aan het werk zien. Meer info vind je op de site van de Botanique.