Ik heb het hier al vaak geschreven en moet het hier vandaag ook nog eens vermelden: ‘Entity’ is een album dat niet gemaakt is voor Sportpaleizen, Paleis Twaalven en Pukkelpopheadlinesets. De songs zijn veel te intiem en mysterieus en sensueel voor zo’n grote locaties, en hoe hard Oscar & the Wolf ook hun best doen om van alle liedjes anthems te maken, het blijft soms moeilijk om de kern van het werk niet te raken.
Dat gezegd zijnde speelden Max Colombie en z’n band zaterdagavond als afsluiter van Pukkelpop het optreden van hun leven. In een nieuwe podiumbezetting – met Ozan, Claudio en Jasper in de achtergrond op een verhoog en videoschermen all over the place – kreeg de frontman meer dan ooit de ruimte om te shinen. En dat deed hij ook. Als het op laatste single ‘The game’ klonk “Livin’ life like I got a bigger name” dan zagen we in Kiewit pas hoe gerelateerd Max de Popster is aan de echte Max.
Het leek zelfs alsof de Brusselaar meer dan ooit zichzelf was op het podium. Geen afstandelijke poses, wel een fucking epische mantel, van kop tot teen een letterlijk schitterende witte outfit en een bril die de zanger wel uit de loge van Rihanna leek gestolen te hebben als toonbeelden van een performance die het niet zo nauw nam met genderverwachtingen. Wat was het heerlijk om Colombie voluit te zien schuren tegen z’n microfoon of zelfs te zien twerken als een echte Rihanna: in het jaar waarin mannelijkheid meer dan ooit het dominerende thema was in intellectuele-muziekcircels, had België – nee, zelfs de wereld, nood aan een echte popster om het debat open te trekken en ook gewoon de daad bij het woord te voegen door gigantisch te slayen. In dat opzicht was het zaterdagavond zo waanzinnig indrukwekkend en zelfs belangrijk om ‘s lands belangrijkste artiest voor een volgepakte Pukkelpopwei met zoveel vertrouwen de nog veel te vaak verwachte patronen te zien doorbreken.
Op die manier slaagde Max er bovendien in om de set nog beter dan vroeger in z’n eentje te dragen. Neem nu het opgefriste ‘Moonshine’: puur door performance en charisma werd het een hoogtepunt in de setlist. Wat niet wil zeggen dat de rest van de productie niet z’n werk deed: grootse visuals maakten het geheel nog indrukwekkender en ook rook, vonken en vuurwerk werden op de juiste momenten ingezet om de show een gouden randje te geven. Bovendien hebben we het dan nog niet over de nieuwe nummers gehad: ‘The game’ toonde vol bravoure bij aanvang de evolutie die Oscar and the Wolf aan het doormaken is, terwijl twee andere nieuwe songs duidelijk meer als extraverte hits met een erg eigentijdse productie klonken, en al meteen laaiend enthousiast door het publiek onthaald werden.
Zo dompelde Colombie de wei een hele headlineset lang onder in zijn wereld van nachtelijke decadentie en van onverhulde queerness. Jongens (en meisjes) konden en mochten zonder oordelende blikken hun meest vrouwelijke kant aan de wereld tonen, terwijl een ontketende frontman zijn wolven op sleeptouw nam naar een spannende nieuwe stap voor zijn project. De toekomst oogt op z’n minst bijzonder boeiend voor onze nationale trots en deze show was een ongelooflijk relevante eerste etappe.
Foto’s van Guillaume Decock