De programmatie van de zaterdagnacht van Dour was van stevig kaliber. We vergaten even hoe miserabel we ons voelden na deze overdreven warme dag en de pijn in onze voeten leek ook even als sneeuw voor de zon te smelten. Er was keuze te over en zo trokken wij met volle moed het dansfeest tegemoet.
Als er een naam hyperrelevant is op de affiche van Dour, moet het wel Ross From Friends zijn. De dj en producer werd dankzij de hype rond lofi house een van de bekendste namen van de stroming. Ondanks, of misschien dankzij zijn artiestennaam, weet hij zich wel te onderscheiden en op te vallen door een eigen twist te geven aan de muziek. In Le Labo werd hij vergezeld door 2 kompanen om meer dan een dj-set te geven. Met basgitaar, extra percussie en saxofoon kwamen de reeds aanwezige melancholische toetsen in de muziek extra in de verf. Vrij verbazend werd die kaart getrokken in plaats van meer dansvloergerichte sounds. Lange, spacey transities kregen de voorkeur op een continue housebeat, met als resultaat dat nochtans bekende nummers als ‘Talk to me you’ll understand’ en ‘Romeo Romeo’ minder uitbundig onthaald werden. Ross From Friends wist te verrassen en overtuigen, en toonde zich als een artiest met meer inhoud dan je op het eerste zicht zou denken. (Daan)
Daphni, of ook wel een alterego van Caribou, ging samen met La Petite Maison de nacht in. Waar Boys Noize op de Elektropedia heel hard aan het gaan was, werden we zo vrolijk van deze set waar we ondere andere wat afrobeat, soul, funk en house op een bedje van techno en elektro kregen voorgeschoteld. Van begin tot einde bleef Daphni boeien met zijn optimistische muziek die ons zo gelukzalig deed voelen zonder dat we daarvoor middelen hoefden te nemen. Er was geen enkel moment waarop de set inzakte. Daphni is het ideale compromis tussen techno en makkelijk dansbare muziek zonder dat deze plat commercieel worden. We vergaten voor een moment dat onze voeten pijn deden. (Naomi)
In La Caverne draaiden, bewust of niet, drie vrouwen de hele tent kapot. Lena Willikens bracht een uitstekende set, die op het eerste zicht niet meteen opviel, maar eens je in haar donkere groove raakte, kwamen de uitgekiende details naar boven. In plaats van zich te beperken tot harde “clubtechno”, bepaalde ze zo goed de intensiteit, dat je het eigenlijk pas te laat opmerkte. Tussen het 4/4-ritme werd een flinke dosis elektro gemengd, maar ook breakbeats en acid kwam aan bod. Een beetje jammer van de pijnlijke voeten, maar op deze set zou je uren kunnen blijven doorgaan. (Daan)
Paula Temple en Rebekah toonden meteen wat voor muziek hen aan het hart ligt. Een intro van 30 seconden werd uit het niets meteen omgezet in de meest brute techno die je je kan voorstellen. Het volgende anderhalf uur werd ons industriële techno van de bovenste plank voorgeschoteld, aan een razend tempo. Enorm harde bassen, snijdende kicks en ratelende snares werden op het meer dan talrijk opgejaagde publiek afgevuurd, met quasi geen rustmomenten om te bekomen. Zoals het een goeie back to back-set betaamt was niet meteen duidelijk wie welke platen koos, maar geen van beiden moest onderdoen voor elkaar. Alsof de industriële stukken nog niet intens genoeg waren, kwam ook zoemende acid en een bpm op de rand van hardcore in de set. Met ‘Colonized’ kwam in het laatste halfuur een herkenningspunt in een optreden dat mij volledig meekreeg om de laatste beetjes energie eruit te persen. (Daan)