De eerste volwaardige dag van deze Dour had een veelbelovend programma. Hieronder lees je of de headliners het ‘s avonds konden waarmaken, hier check je nog eens onze review van ‘s middags. Mac DeMarco (foto) kreeg een aparte review, daarvoor moet je hier zijn. Volg ons live op Snapchat via indiestyle.be. Foto’s zijn van de onnavolgbare Xavier Marquis!
Nog niet zo lang geleden zagen we Rhye (foto) al eens in de Botanique en besloten we een beetje ontgoocheld dat de magie van weleer verdwenen was. Met aangepaste verwachtingen gingen we op Dour in een eerder lege Petite Maison nog eens kijken, en bleek het bovendien allemaal nog wel mee te vallen. Bij aanvang deed ‘3 days’ nochtans even vrezen voor het ergste. Het nummer werd lang uitgerekt, maar gleed te gemakkelijk en niet echt boeiend voorbij richting een finale die zo’n opbouw niet waard was. Dan deden ‘Major minor love’ en ‘Last dance’ dat trucje beter: de eerste bewees met z’n postrockslot dat de groep onder leiding van Milosh wel boeiend kan uitweiden, de tweede had dan weer een funky groove die van iedereen minutenlang voort mocht denderen. Op zo’n groot festivalpodium boet Rhye sowieso aan intimiteit in; de oplossing die we daar op Dour voor zagen, bleek na een valse start uiteindelijk eerder geslaagd. (Thomas)
Pomrads sound is ondertussen al bekend. Zijn funky beats flirten vaak met kitsch en in de Boombox werd duidelijk dat de Antwerpenaar die nu in een uitgebreidere productie kan steken. Waar hij vroeger de volledige instrumentatie zelf voor zijn rekening nam, stonden een extra toetsenist en drummer Adriaan van de Velde nu bij. Hierdoor nam hij zelf een frontmanrol aan. Toch hadden we er wat meer van verwacht. De funky nummers werden redelijk straightforward gebracht, op een goeie, maar weinig uitdagende manier. Het duurde tot ‘Cookies & fish’ voor de vlam echt in de pijp kwam. Met meer HudMo-invloeden zette het nummer de menigte in beweging. Op zich een goed optreden, maar het miste punch om memorabel te zijn. (Daan)
Zonder een idee van wat te verwachten, zakten we af naar Le Labo om Dean Blunts nieuwe project Babyfather te zien. De eclectische Londenaar staat niet meteen bekend om zijn toegankelijkheid. Met Babyfather (foto) schuift hij meer op richting hiphop, maar dan op zijn geheel eigen wijze. De eerste helft bestond uit een dj-set van Atlantabangers waarover DJ Escrow (oftewel een vermoedelijk alias van Dean Blunt) wauwelde, met naast hem een mc die weinig meer deed dan joints rollen en Grey Goose drinken. Uiteindelijk kregen we dan toch nog een echt optreden met eigen werk te zien, waarbij gemuteerde hiphop en dub-geïnspireerde songs afgewisseld werden met harde noise. Achteraf waren vooral gemengde reacties te verzamelen. Of het nu goed of slecht was, weten we niet, maar interessant was het zeker. (Daan)
In de Cubanisto Dancing luidde de Franse internetsensatie Bonnie Banane de avond van een mooie programmatie in. Op een zwak belicht podium sloeg ze er vooral in om te overtuigen met een zelfzekere performance, die al vanaf het begin door een kleurrijk volkje op de eerste rijen laaiend enthousiast onthaald werd. De songs op zich stelden dan weer minder voor. Het werd ons niet echt duidelijk waar de hedendaagse hypnagotic pop naartoe ging, ondanks indrukwekkende Lana Del Rey-achtige vocals. (Thomas)
Ondanks zijn relatieve nieuwkomersstatus in de grimescene, was de Boombox tot de nok gevuld voor Stormzy. De man heeft natuurlijk zijn eigen hits, maar eerst mocht een dj de tent opjutten. Hierdoor was het kookpunt meteen bereikt toen de mc zelf het podium betrad. Daarna was het verloren moeite om de menigte te kalmeren. Als een echte volksmenner bracht Stormzy zijn nummers, die vaak woord voor woord werden meegerapt. De taferelen die we vandaag zagen doen veel beloven voor de komst van Skepta op zaterdag. (Daan)
Het stukje Kevin Gates dat we meepikten was wel in orde. De rapper uit het zuiden van de VS stond in de Boombox voor een behoorlijk aantal toeschouwers. Die kregen goed gebrachte trap voorgeschoteld, maar wij kregen het gevoel dat je na enkele nummers alles wel al had gezien. In tegenstelling tot veel van zijn collega’s, waren de raps zuiver, zonder gewauwel of volledig te teren op de backing track. Op zich wel oké voor liefhebbers van de stijl, maar niet uitdagend genoeg om nieuwe zieltjes te winnen. (Daan)
Vergaap je hieronder aan plaatjes van de eerste dag, en houd ons verder in de gaten voor meer verslagen.
