Deafheaven is ondertussen geen onbekende meer in zowel de metal- als de hipsterwereld. In de eerste worden ze verguisd door puristen maar aanvaard door de meer open geesten, in de tweede worden ze opgehemeld omwille van de emotionele atmosfeer die ze in hun muziek weten op te wekken. Op nieuwe album ‘Ordinary corrupt human love’ doet de groep alvast geen toegevingen naar die eerste groep, want de plaat staat meer dan ooit te voren vol met postrock-passages die het metallabel volledig naar de achtergrond verdringen. Met deze nieuwe telg in hun discografie kwam de semi-controversiële band nu het beste van zichzelf geven in de Trix te Antwerpen.
De avond werd afgetrapt door Sons Of A Wanted Man, een Belgische post-metalband met black-metalinvloeden. De groep was een degelijke openingsact maar miste iets om echt memorabel te zijn. De sound bleef iets te veel hangen tussen zwaar en atmosferisch. Doordat er nooit echt resoluut voor één van de twee gekozen werd het soms een beetje een “vlees noch vis”-situatie. Wel zaten de nummers goed in elkaar en was het duidelijk dat de groep nog veel groeipotentieel heeft als ze wat meer durf in hun sound en podiumuitstraling durven steken. Al bij al was het misschien geen enorm impressionante start van de avond, al hebben we er zeker geen spijt van vroeg in Trix aanwezig te zijn.
Daarna was het de beurt aan Deafheaven-tourmakkers Inter Arma, een band die net als het voorprogramma ergens tussen black- en post-metal schippert. Het belangrijkste verschil hier was echter dat er wel duidelijke artistieke keuzes gemaakt werden. De atmosferische passages slaagden er effectief in om het publiek in zwijm te brengen en de zware momenten deden de zaal daveren. Het enige minpunt aan dit optreden was dat de band de soundcheck precies enkel met hun trage nummers uitgevoerd had. Wanneer de gaspedaal ingedrukt werd en de drummer aan het blastbeaten sloeg verdween de muziek namelijk jammer genoeg soms in een geluidsbrij die de nuances van de muziek deed verdwijnen. Een jammer noot op een verder puik optreden.
Het eerste wat opviel toen Deafheaven aan hun show begon was de theatrale mimiek van frontman George Clarke. In het beste geval zette hij hiermee de intensiteit van de muziek in de verf, in het slechtste geval kwam het pompeus over. Wanneer hij keihard stond te headbangen op de serene outro van ‘Honeycomb’ was het moeilijk om hem serieus te nemen. Gelukkig was het tijdens het merendeel van de show wel toepasselijk en kreeg hij zo niet veel kansen om te ver te gaan. De rest van de band was er duidelijk gewoon om muziek te spelen terwijl Clarke het showaspect van het concert op zich naam. Toch verdient de drummer een extra shoutout voor de intense ritmes die hij foutloos uit zijn drumkit wist te halen.
Muzikaal gezien kende de setlist vooral een sterk begin en einde. De slechtere nummers van nieuwe plaat ‘Ordinary corrupt human love’ zorgden halverwege wel voor een dipje. De eerste helft kende enkele emotionele pieken zoals de gitaarsolo in ‘Honeycomb’ of de volledige title track van hun magnum opus ‘Sunbather’, maar ook ‘Canary yellow’ kwam live erg goed uit de verf. Net voor de encore werd er echter wat in mineur geëindigd met ‘Worthless animal’, dat de kracht van de voorgaande nummers gewoonweg niet kon evenaren. Over het nut om zo vroeg in de setlist een encore in te lassen kun je ook discussiëren, want daarna speelden ze nog eens drie nummers wat in Deafheavens geval goed is voor nog een half uur aan muziek.
De bisronde werd ingezet met ‘You without end’, op plaat al een sentimentele draak van een nummer dat bol staat van de post-rockclichés. Daar houdt het echter nog wat als albumintro, maar om het zo midden in je set te ploffen slaat nergens op en haalt alle vaart uit het optreden. De groep moest dus heel wat uit de kast halen om het niveau weer omhoog te krikken, en dat is ze godzijdank ook gelukt. Met ‘Glint’ speelden ze eindelijk weer een goed nummer vanop ‘Ordinary corrupt human love’ en bewezen ze na de vorige twee dompers dat ze toch nog in staat waren om de aandacht te blijven vasthouden. De echte climax was echter ongetwijfeld ‘Dream house’ waardoor we de zaal alsnog met een euforisch gevoel konden verlaten.
Alle bands in de Trix vertoonden gisteren een paar mankementen in hun show, en bij alle bands konden die de pret niet bederven. Hoofdact Deafheaven had midden in hun set misschien de ergste dieptepunten van de avond, maar doordat ze op andere moment ook de hoogste toppen scheerden wisten ze toch een sterke indruk te maken.
Trix boekt de komende weken onder andere Son Lux, Mitski en Fatima Al Qadiri. Een volledig overzicht vind je op de officiële website.