De vrijdag liet zich meteen gelden op Cactusfestival. Het Minnewaterpark, sinds jaar en dag het sfeervolle kader voor het Brugse festival, mocht meteen het neusje van de Belpopzalm verwelkomen. Oscar and the Wolf, SX, Goose en Faces on TV brachten het nodige volk op de been en het was dan ook bij momenten over de koppen lopen in een uitverkocht park. Dat kon echter de pret niet drukken.
Aftrappen deden ze in Brugge wel met een ietwat valse noot. Kirsten Lemaire, Studio Brussels finest, stond helaas nog in de file waardoor ze zelf niet de aankondiging van opener Eliza kon doen. Gelukkig was daar onze eigenste Pieter D’Hooghe om de meubelen te redden en het festival officieel voor geopend te verklaren. En dan waren we met zijn allen klaar voor de start, die Eliza voor haar rekening nam. De enige niet-Belg op de affiche, en dat hebben we gemerkt aan het publiek. Voorzichtig schuifelde men dichter bij het podium, met een gezonde doch terughoudende nieuwsgierigheid.
Tenslotte is Eliza geen grote naam. In een vorig leven kenden we haar als de artieste achter ‘Pack up’, toen ze nog Eliza Doolittle heette. Die dagen liggen achter ons, al klinkt de Britse nu niet bepaald schrikwekkend anders. De fijne mix tussen r&b en pop is er nog steeds, al valt het iets te licht uit om echt aan onze botten te blijven plakken. Een festival openen is nooit een echt dankbare taak (tenzij voor local heroes) en dat bleek hier wederom. Een publiek dat niet de stap zette van nieuwsgierig naar oprecht geïnteresseerd, een ietwat makke set en de laatste felle zonnestralen maakten er een beetje een loom gedoe van.
Een heel ander beeld bij Faces on TV, het geesteskind van Jasper Maekelberg. Live werd hij bijgestaan door zijn band en ondertussen heeft hij duidelijk naam voor zichzelf gemaakt. Het park liep al aardig vol voor de band en Maekelberg weet ondertussen ook hoe hij zich moet verkopen. Hippe kledij, zonnebril, een gitaar die altijd achteloos op zijn rug bungelt en waar hij maar zelden op speelt: hét beeld van de hippe rocker anno 2019. Al blijft het geheel wel weinig verrassend. Hits als ‘Love/dead’, ‘Traveling blind’ en oorwurmen als ‘Suspicious’ vonden moeiteloos hun weg naar het Cactuspubliek, maar echt de wei inpakken, dat zat er net niet in.
Het lag alleszins niet aan de inzet van de band, die er alles aan deed om het een memorabel optreden te maken. Jamsessie rond de drummer? Check. Maekelberg die het publiek in springt en ondertussen zijn zanglijnen blijft aanhouden? Check. Alleen verloor de band zich soms te veel in zijn eigen geluid. Het mag geen geheim zijn waar Faces on TV z’n mosterd haalt, gezien Maekelbergs rol in de band Balthazar, maar soms hadden we net te veel het gevoel dat we naar een light-versie van die band stonden te luisteren. Fijne geluiden en knappe songs, alleen prefereren we misschien het origineel.
Tijd dan voor een rondje Kortrijkse trotsen. Zowel SX als Goose sierden immers de affiche en beide zijn zo ongeveer kinderen aan huis bij het Cactusfestival. SX mocht de spits afbijten en bracht een uitgebalanceerde set die helaas niet zijn spanningsboog kon aanhouden en inlossen. Na een veelbelovend begin, waarin de hits van de groeps nieuwe album een prominente plek kregen, zakte de set te veel in. ‘Devotion’ en ‘Designed/desire’ werden al vrij vroeg verschoten waardoor we moesten wachten op ‘The dancers’ voor een energiestoot. Afsluiten deed SX wel in stijl, met oude getrouwe Belpopklassiekers als ‘Black video’ en ‘Gold’. Fijne show, maar ook niet meer dan dat.
Dit bericht bekijken op Instagram
SX???Tolle Band, tolle Sängerin, tolles Kleid #cactusfestival #cactusfestival2019 #
Wie wel meteen het park naar zijn hand zette was Goose. Je hoorde en zag meteen dat dit een band is die gewoon is om hun publiek weg te spelen. Vanaf de eerste noten rolde de band zo’n geluidsmuur uit over het Minnewaterpark, dat het bijna onmogelijk was om niet je aandacht op het hoofdpodium te vestigen. Hun nonstop tour bleek ook niet gelogen want we werden bij aanvang van de set meteen getrakteerd op een goeie twintig minuten nonstop muziek. Pompende techno, hits als ‘Low mode’ en ‘British mode’, het zal er allemaal in. Het verschil met de voorgaande bands was echter het werk van drummer Bert Libeert. Als er één takeaway is van de eerste dag van het Cactusfestival, is het wel hoe belangrijk een goeie drummer is voor je liveshow. Ongeveer elke band beet zijn tanden stuk op dat gegeven, maar Faces on TV en vooral Goose leken dat het best te snappen.
Ergens onderweg speelde het viertal ons ietwat kwijt toen ze per se wederom even een impressie van Depeche Mode wilden neerzetten, maar een ziedende finale met ‘Can’t stop me now’, ‘Words’ en ‘Synrise’ maakte dat meer dan goed. Tussendoor liet de band de boel eventjes gecontroleerd ontploffen met ‘Bring it on’. Goose mag dan misschien niet de meest sexy naam van de affiche zijn en al lang geen nieuwe muziek meer uitbrengen, live blijft het een veelkoppig monster dat perfect weet hoe een goeie show te brengen. En dat vakmanschap was weer on full display in het Minnewaterpark.
We waren nog lichtjes aan het nagenieten toen Oscar and the Wolf het podium opkwam voor zijn show. Dé absolute headliner van de dag en duidelijk de band waarop het publiek het meest zat te wachten. De geruchten dat zijn show te groot was voor het podium van Cactus (nochtans geen klein podium) haalden een paar uur voor aanvang nog de krant en dikten de verwachtingen alleen nog maar verder aan. Tenslotte was dit een buitenkansje voor de fans. Met enkel een datum op de Lokerse Feesten blijft de Belgische fanbase grotendeels verstoken van Oscar and the Wolf deze zomer en zonder nieuwe muziek onder de arm was het een ideale gelegenheid om die trouwe schare fans te verwennen.
Ze kregen alleszins een grootse liveshow voor de kiezen. Een muur van licht, een heuse show met spots, tot zelfs rookkanonnen en confetti die naar het einde van de set door de nacht geschoten werd, het zat er allemaal in. Daarbovenop werden we natuurlijk getrakteerd op het fenomeen Max Colombie, die van zichzelf zo’n sterk performer heeft weten te maken dat hij probleemloos kan neuzelen in de microfoon en toch weet te beroeren met die magische emotionele en melancholische ondertoon in zijn stem. Het park hing aan zijn lippen en danste er vrolijk op los. ‘Breathing’, ‘Joaquim’, ‘You’re mine’, you name it, het park smulde er van.
Al hebben we toch een aantal kanttekeningen. Los van de kwaliteitsstempel die je Oscar and the Wolf al dan niet wenst te geven, viel op dat zijn liveband al bij al matig presteerde. De uitgekiende producties die zijn stem zo perfect weten te omkaderen op plaat gingen grotendeels verloren in het Minnewaterpark en vaak vroegen we ons ook gewoon af wat de band daar deed. Afgesloten werd er bijvoorbeeld met ‘Fever’, dat voorzien werd van een overdreven EDM-beat. Wederom, geen waardeoordeel, maar in plaats van een full band die er niet in slaagde om een park in pakken, had misschien een DJ soelaas kunnen bieden. En wederom kijken we naar de drummer, die niet dwingend en strak genoeg was. Al zaten er nu ook niet zo veel inventieve, beklijvende drumpatronen in de muziek van Oscar and the Wolf.
Daarbovenop was het ondanks de grootste show ook een beetje een makke bedoening. Colombie slaagde er niet in om de vlam volledig in de pan te krijgen en beperkte zich veeleer tot het voorzichtig aanwakkeren van de continue waakvlam. Maar goed, het publiek leek er allerminst om te malen en rondom ons zagen we mensen enthousiast meekelen en meezingen, dus misschien waren wij gewoon de verkeerde recensent op de verkeerde plaats. Voor ons was het net niet goed genoeg. Maar ach, wij zijn dan ook streng.