Ook zaterdag waren we van de partij op Crammerock, een drukkere dag die veel tieners en gezinnen aantrok. Regenen deed het gelukkig net niet, ideaal weer voor een hoop optredens dus.
Gisteren speelden onder andere Oscar & The Wolf en Girls In Hawaii op Crammerock. Caroline De Meyer ging op pad met haar fototoestel. Het verslag is van Yanni Ratajczyk.
Girls In Hawaii zagen we eerder deze zomer al op podia verschijnen. Door vervoersproblemen kwamen we echter niet op tijd om de hele set van de heren te zien, al pikten we het tweede deel nog mee. Ook in Stekene kozen de mannen ervoor om het einde van hun optreden opwindend te maken met uptempo nummers waarbij er al eens goed aan de gitaarsnaren werd getrokken. De soms ietwat zweverige indierock die door de groep gebracht wordt, werd gisteren aangevuld door een stevig gedeelte dat meurde naar noiserock. Songs als ‘Rorscharch’ en ‘Flavor’ bewezen dat Girls In Hawaii nog steeds boeiend zijn.
Gelukkig waren we wel paraat voor School Is Cool. Wie de band een beetje kent weet dat ze ondertussen een gedifferentieerd optreden kunnen neerzetten met materiaal uit hun twee platen. Ook gisteren zagen we dit gebeuren. Vergezeld door de zware tonen van ‘Tusks’ kwamen de muzikanten op. Wij zagen angstige blikken in de ogen van tienermeisjes op de eerste rij. “Is dit School Is Cool?”, konden we aflezen van de gelaten. Na het tweede album ‘Nature fear’ brengen ze een sound waar je een constante dreiging voelt. Bovendien had het gezelschap drie blazers uitgenodigd die het geheel nog wat extra kracht konden bijzetten. Toch was de muziek niet enkel overweldigende duisternis, doch ook een uitnodiging om de ziel uit je lijf te dansen. Zanger Johannes Genard deed het voor, maar het publiek volgde niet echt, terwijl wij het toch onmogelijk vonden om tijdens ‘Blue jeans’ of ‘Wide-eyed and wild-eyed’ stil te staan. Luid applaus was er wel, maar we moesten wachten op de bekendste songs om wat meer beweging te zien. Tijdens ‘The world is gonna end tonight’ en ‘New kids in town’ deed iedereen zijn best.
Buffalo Tom, een Amerikaanse band uit Massachusetts die hun grootste successen tijdens de jaren 90 kende, begon een aantal jaren geleden terug muziek te maken en live te spelen. In Stekene werd meteen gestart met ‘Summer’, hetgeen met luid applaus onthaald werd. Wat volgde was een groep die aan een hoog tempo meezingbare liedjes uitspuwde. Buffalo Tom-nummers durven wel eens hetzelfde klinken, maar dit ging eigenlijk niet irriteren door het enthousiasme tijdens het optreden en de bindteksten van zanger Bill Janovitz. Zo sprak hij zijn steun uit voor de Rode Duivels, maar vergiste zich in de veronderstelling dat ze te Crammerock goed konden dansen. Toch leek het festival blij te zijn met de komst van Janovitz en co. Zo bleek toch tijdens hits als ‘Tallights fade’ en ‘Sodajerk’.
Milow heeft z’n voor- en tegenstanders, maar toegeven dat hij één van de meest succesvolle singer-songwriters van ons land is moet iedereen. Het was zeven festivalseizoenen geleden dat Jonathan Vandenbroeck op Crammerock had gestaan, en in die tijd is er qua bekendheid veel veranderd. Na enkele handen in de lucht die bewezen dat ze er vorige keer bij waren droeg Vandenbroeck ‘You don’t know’ op aan deze trouwe toeschouwers. De grootste meezingmomenten konden we gisteren noteren tijdens het optreden van de kale Belg. Liedjes als ‘Little in the middle’ en ‘You and me’ deden het goed, al lieten ze ons net zoals op het album snakken naar meer variatie in structuur. Een uur Milow duurde te lang voor ons.
Ook Hooverphonic mocht aantreden. Wie onlangs de Belpop-documentaire zag, kon zich buigen over hun woelige carrière. Sinds kort lijkt de situatie weer stabiel door het aannemen van Noëmie Wolfs, die al de vierde zangeres op rij is. De laatste twee platen van de groep getuigden voor ons van te weinig afwisseling, misschien moesten we ze live een kans geven. Het bleek een feit dat Wolfs’ stem geweldig klinkt. Alles werd ook prima uitgevoerd, maar wanneer Alex Calier in het midden van de set beloofde enkel nog hits te spelen viel het contrast tussen oud en nieuw werk op. ‘Mad about you’ en zeker ‘Eden’ zijn songs die een eigen karakter hebben, wat nieuwelingen als ‘Amalfi’ en ‘The night before’ ontberen . En ja, we missen nog steeds Geike Arnaert, zeker omdat het de nummers zijn uit haar periode die telden als hoogtepunten.
The Hives waren nog eens afgezakt naar België en daar was iedereen duidelijk blij om. De groep staat nog steeds voor datgene waarmee ze ooit bekend werden: punkrock gespeeld op het scherpst van de snee met een flinke scheut volksmennerij. Zanger Pelle Amqvist bewees weer een overschot te hebben aan energie. Dit loste hij op door ontelbare keren over het publiek te hangen, highfives uit te delen en wandelingen te maken door het joelende volk. Er werd afgetrapt met het recente ‘Come on’, waarbij je niet veel meer moet verwachten dan deze twee woorden. Iedereen werd door de Zweden opgehitst om alles te geven tijdens ‘Hate to say I told you so’, ‘Walk idiot walk’ en het vurige ‘Tick tick boom’. Er werd massaal veel zweet geproduceerd tijdens dit uur met ongeveer een stagedive per halve minuut. The Hives staan voor puur plezier, een festivalband die je gezien moet hebben.
De eer om af te sluiten was weggelegd voor een groep die in een hele korte tijd een hele status verkregen hebben in het thuisland. Vertel ons eens op welk festival Oscar & the Wolf deze zomer niet stond? De dreampop met dance-invloeden deed het ook deze avond goed bij de aanwezigen. Tussen het bekende decor van palmbomen deed zanger Max Colombie het publiek zweven over de verstrooide tonen van ‘Strange entity’ en ‘Joachim’. ‘Princess’ werd opgespaard tot het einde, waarbij de confetti rijkelijk rondom de oren vloog en iedereen in trance raakte. “Run for the gold, for the money, for the infinity’”, maar iedereen bleef voor Oscar & the Wolf.