Lang geleden, in een melkwegstelsel hier ver, heel ver vandaan was er eens een onwijs coole underground venue waar de vibes van kunstzinnigheid als wonderbaarlijk, kosmisch slijm van de muren dropen, met telkens weer onwijs coole acts die ons keer op keer van onze onwijs wijzer dan wijs coole sokken bliezen.
Mopje, da’s gewoon nu in Gent, In De Ruimte, tijdens de vierde editie van Cosmic Slime, alwaar maandagavond de bands Venus Tropicaux, Gomme en MANE geprogrammeerd stonden om ons naar de gezelligste uithoekjes van het universum te voeren. Plexi Cola drinken en dansen, ja ze.
Mijn avond begon met Gomme, een postpunk-trio ontstaan in Parijs. Begin april losten de smaakvolle dames hun eerste langspeler ‘Hiss’, gevuld met lo-fi punk en filosofische duisternis. Betsy, Gaïlla en Hannah gaven er vanaf seconde één een lap op, ook al moest de zaal toen nog beginnen volstromen. Ondanks (of net dankzij) hun verschillende landen van afkomst – liedjesschrijfster Betsy Rozstowiak komt uit San Francisco, Gaïlla uit Parijs en Hannah uit Wenen – vormen de drie de perfecte match op het podium: een gebalanceerde combinatie tussen goth, slacker en feeëriek mondde uit in een charmante uitstraling van artistieke nonchalance.
De band brengt geen ingewikkelde songs, wel rechttoe rechtaan, donkere punk met de nodige dosis noise en rauwe vocals. Daarvoor moet de drive en energie perfect zitten om het publiek mee op sleeptouw te kunnen nemen. Dat lukte eigenlijk pas na een aantal nummers, toen Betsy nadrukkelijk interactie met het publiek begon te zoeken. Haar charmante bindteksten zorgden voor een komische noot tussendoor, en eens toeschouwer en band mekaar wat beter leerden kennen, konden de kopjes zonder schroom op en neer gaan.
Bij momenten leken de gebrachte songs wat op mekaar, maar de onderlinge instrumentenwissels zorgden ervoor dat het geheel interessant bleef om volgen. Hoogtepunten uit de set waren het emotionele ‘My heart is a wall’ en het loeiharde ‘Gott ist tot’, waarbij Nietzsche’s dollemansmanifest werd verwerkt in een knallende, Bauhaus-achtige, darkwave grunge-song. Tot slot hadden Betsy en co nog een geslaagde cover van Xmal Deutschland’s ‘Geheimnis’ in de aanbieding; een turbulente postpunk-song die perfect aansluiting vond bij de rest van de set.
Meer volk uit San Francisco als afsluiter: MANE. Dit vrouwelijke duo had afgaande op de soundcheck wat meer toetsen en beats voor ons in petto. Binnen dezelfde sfeer van darkwave en postpunk, ging MANE nog net dat tikkeltje experimenteler te werk in vergelijking met wat voorafging. Betsy van Gomme vervoegde haar mede-San Franciscanen voor de eerste paar nummers. Na meer dan twee weken samen te hebben getoerd, was ze natuurlijk bekend met MANE’s oeuvre en bracht ze het er dan ook voortreffelijk van af als gelegenheidsdrumster.
Echt intrigerend werd het weliswaar pas toen Betsy haar plaats afstond aan een vreemdsoortige drumcomputer, die onder meer instond voor overstuurde, digitale drumsounds en een sample over feminisme: de rode draad doorheen de sombere, 80’s-getinte plaat ‘Alpha female’. Een bevreemdende act was het bij momenten, maar met gevoel, en bijgevolg overtuigend. Een bisnummertje met onze geliefde Betsy opnieuw achter de drums namen we er graag bij.
De donkere stemming die maandagavond In De Ruimte uitging vanuit Gomme en MANE toverde paradoxaal genoeg een glimlach op ons gezicht. Beide bands wisten te overtuigen met samenhangende (zij het bij momenten ietwat eentonige) sets waar een originele en mysterieuze esthetiek binnen schuilging. Op die manier pasten ze perfect in het plaatje van Cosmic Slime, waar de Gentse underground zich altijd op z’n meest fascinerend en meest onwijs wijzer dan onwijs wijs toont.