Wij moeten onszelf soms eens in arm, been, nekvel en oorlel knijpen om ons te vergewissen dat Bert Dockx een doodgewoon ogende Antwerpenaar van middelbare leeftijd is. Van Flying Horseman tot Dans Dans wendt hij virtuoos zijn gitaar aan om te grooven, knallen en fijnproeven, maar nooit klinkt het als een egoïstische tentoonstelling van wat hij technisch allemaal kan. Met Strand maakte hij een intens claustrofobisch soloalbum, en als we ons niet vergissen ligt zijn gemiddelde albumscore op Indiestyle netjes tussen vier en vijf. Foto’s door Caroline De Meyer.
In de Handelsbeurs aangekomen kregen we een kort voorgerecht van Mooneye, een prima singersongwriter die echter nog wat fingerspitzengefühl moet kweken om de valkuilen van het genre te ontwijken. Sommige strofes vielen wat stil, akkoorden klonken zelden exotisch, en toch werden wij meerdere malen betoverd door de sterke refreinen.
Toen Bert Dockx met zijn vliegende paardkompanen aantrad werd de zaal echter herdoopt tot het krocht van een duivelse cult. Als een ware Nick Cave proclameerde hij zijn bezwerende teksten over aardedonkere grooves, inclusief de ongemakkelijke maar charismatische heupbewegingen en de lichaamstaal van een hypnotizerende charlatan. De ritmesectie klopte overuren om alle maatsoorten bij te houden terwijl de twee synths het klanktapijt uitrolden en fantastische backing vocals voorzagen. Dat alles ondersteunde Dockx’ proclamaties en zijn verdorie buitenaardse gitaarspel, het soort dat geen seconde om techniek draait maar zo veel gevoelige snaren raakt dat elke gitaar op de Gentse feesten mee trilde.
De selectie aan songs was donker en bezwerend om uit te monden in eclectische geluidsmuren die op ons afkwamen van alle kanten. Er was een verbluffend ‘Bright light’ waarin de polyritmiek moeiteloos ronddartelde met een perfect melige gitaarriff. We hoorden ook de absolute hoogtepunten vanop absoluut meesterwerk ‘Night is long’. Er was ‘Faithfully yours’, met zijn minimalistische groove die eindigt in wilde gitaarsteken. Er was titeltrack ‘Night is long’ waarin gemeenzaam gemeanderd wordt op een minimaal tikkend tempo. En er was hoogtepunt van de avond ‘Money’, dat er vanaf de start in hakt met z’n wild om zich heen slaande ritmesectie die dan overtroffen wordt door de binnenkomende backings. Vervolgens wordt alles tot het minimum afgebroken om te bouwen naar de geniaal georkestreerde maatwissel die ons hoofd telkenmale explodeert, iets wat enkel Animal Collective ook lukte bij ‘In the flowers’. Verbluft van hoeveel intensiteit er in één uur past, penden wij neer dat Flying Horseman ons torenhoge hoogtepunt van de Gentse feesten was. Of Shht zou dat nog moeten overtreffen op een maandagochtend.
Na de ultieme high van de Horseman kreeg Condor Gruppe de aartsmoeilijke opdracht om daar nog een afterparty aan te breien. We zagen in het collectief een pet van Suicidal Tendencies, een t-shirt van STUFF. en een blinkende sitar: om maar te zeggen dat het alle richtingen uit kon. De expeditie geleid door Condor Gruppe trok door woestijnen vol wigwams en prairies met tipis om nu en dan richting Oosterse fronten te dwalen of zelfs éénmalig in een discozaal aan te belanden. Condor Gruppe wordt geruggesteund door een groovy ritmesectie tussen minimalistische stoner- en krautrock waarop van tijd tot tijd een blazer- en zangmelodie wordt gelanceerd die zo uit een soundtrack weggelopen lijkt. Het vintage videomateriaal de geprojecteerd werd, was dan ook een sterke meerwaarde doorheen de show.
Tussen de grooves zijn er de wervelende, extreem virtuoze gitaarsolo’s die van tijd tot tijd minutenlang ontketend werden. Met uiterst effectieve effectpedalen liet Condor Gruppe meermaals iedereens mond tegen de grond openvallen, zo ook bij hoogtepunt één: de ijzersterke sitarsolo die het instrument moeiteloos van gimmick naar riante riffmaker tilde. Condor Gruppe oversteeg echter éénmaal glorieus zichzelf op de avond, toen de blazers aan de haal gingen met ritmische stoten en blazen die minutenlang dooreen kronkelden en het geheel naar een complexere hoogte tilden. Condor Gruppe was virtuoos en meeslepend, maar kan nog iets meer zulke gewaagde momenten gebruiken om van straf naar verbluffend te gaan.