Nacht drie van Dour startte vroeg en eindigde laat. Met voornamelijk house in de aanbieding op de Elektropedia, Petite Maison en Le Labo werd onze uithouding danig op de proef gesteld.
Bij het vallen van de avond stond Daniel Avery met stip genoteerd op de line-up. Na het lange wachten op ‘Song for alpha’, de opvolger van het bejubelde ‘Drone logic’, was ik meer dan benieuwd naar wat en hoe de Brit ons zou voorschotelen. Avery kon op basis van zijn laatste album verschillende richtingen uitgaan, maar opteerde toch voornamelijk voor opbouwende techno met zijn karakteristieke acid-kenmerken en synthlijnen. Het droge ‘Sensation’ trok de boel in gang, om vervolgens meer aandacht te schenken aan droge kicks, en de bassen nog even op zak te laten. Het 4/4-ritme verdween nooit echt uit de set, maar varieerde wel qua intensiteit. De meer naar ambient neigende songs kwamen sporadisch aan bod, maar pas bij het ondergaan van de zon ging het tempo de lucht in. Met ‘Need electric’ kwam nog eens een zeldzaam herkenningspunt in een set die verder weinig bekend materiaal bevatte. Op het uur varieerde Avery op het technogetik, door onder meer andere drumritmes over de doorspelende beats te mixen en een industriëler geluid te laten horen. Hoewel de set alle elementen van een succes in zich had, bleef Daniel Avery toch ietwat onder mijn verwachting. Dat lag echter niet aan de producer zelf, maar vooral de veel te ruime setting van de Elektropedia en het feit dat zijn muziek beter tot zijn recht zou komen in een tent in het holst van de nacht. (Daan)
Een hoogtepunt van deze vrijdag was zonder twijfel Soulwax. De broers Dewaele brachten hun drie drums en andere vrienden mee voor een geniaal optreden dat vol klassiekers zat. Wie Soulwax het afgelopen jaar bezig zag, wist aan wat die zich kon verwachten: ‘FROM DEEWEE’ en ‘Any Minute Now’ waren prominent aanwezig, het enige verschil met de vorige sets was dat ze wel ruimte lieten voor nieuw materiaal van op hun laatste plaat ‘Essential’, namelijk de ‘three’ en ‘five’-variant. Deze laatste werd hartelijk ontvangen door al het aanwezige publiek aan The Last Arena. Soulwax is duidelijk een geoliede machine, al het materiaal liep vlekkeloos over in elkaar, de rustpauzes waren zorgvuldig gekozen en bepaalde variaties van bekende nummers hielden het optreden interessant. Bovendien hadden ze hun twee ‘DEEWEE’-hoofden opnieuw mee op het podium wat voor een spectaculaire lichtshow zorgde tijden ‘NY Excuse’, meteen ook afsluiter van de set. Soulwax stelt nooit teleur en wie niet aanwezig was, had zonder twijfel ongelijk. (Naomi)
Na de triomftocht van twee jaar geleden, deed Fatima Yamaha opnieuw La Petite Maison volstromen. Het recept is ondertussen al gekend bij de meesten, waarbij hij vooral opvalt door uitzinnige livevariaties van de albumtracks te spelen. Opener ‘Love invaders’ bleef in de eerste minuten dicht bij de originele versie, maar daarna werd de drumtrack gebruikt als basis om te improviseren met krakende synths en een zoemende bas. Plagerig stelde Bas Bron de hoogtepunten telkens opnieuw uit om zo tot een nog broeierige sfeer te komen. Toch had ik af en toe het gevoel dat het optreden beter tot zijn recht zou komen, moest het gaspedaal meer en langer ingeduwd zou worden, zoals hij op het einde wel deed met, uiteraard, ‘What’s a girl to do’. (Daan)
The Black Madonna staat gekend om haar iets plattere techno. Gisteren kregen we een gevarieerde set van haar met house-invloeden en soms hier en daar zelf wat invloeden die dicht aansloten bij disco. Dit was een echte meerwaarde in deze zorgvuldig uitgekozen set waar duidelijk oog was voor detail. We merkten bovendien een evolutie in de sfeer die ze bracht. Black Madonna bracht eerst levendige en vrolijkere techno om vervolgens naar het einde toe te opteren voor wat donkerder materiaal waarbij bepaalde tracks sneerden langs onze trommelvliezen. La Petite Maison sloeg dankzij deze uitstekende technoset dezelfde hartslag, ademde dezelfde lucht, schuifelde, stampte of sprong mee naargelang de energie dat nog toeliet. The Black Madonna maakte het publiek warm voor Talaboman die daarna het stuur mocht overnemen. (Naomi)
Na release van ‘The bells’ in 2016 had Kornel Kovacs volgens mij instant geboekt moeten worden, maar met een jaartje uitstel stond de producer in een aangenaam gevulde Labo. Zijn outside House ging na een halfuur intenser, mede door zijn draaistijl. Net niet te gejaagd, maakte hij vaak gebruik van microloops waarbij enkele tellen lang disco- en funkinvloeden op te merken, maar vervolgens opnieuw de grove se overhand te laten halen. Kovacs bewaakte perfect het evenwicht tussen iets grotere drops en minutenlang doordansen zonder te veel aandachtrekkende details, waardoor zijn set de perfectie benaderde. (Daan)
Talaboman temde zijn demonen in een dampende show in La Petite Maison. John Talabot en Axel Boman leverden een energieke honderdtwintig minuten af, vlotjes afwisselend tussen zachte techno en tropische elementen. De beatknutselaars toverden een verscheiden set op tafel, wobbelend tussen Ibiza en Afrika. De tempowijzigingen bleven subtiel en gaven de set een constante. Talaboman vloeide als een rustgevende gloed over La Petite Maison, op een levendige en warme manier. (Johan)