Gisteren kon je in NEST terecht voor een breed aanbod aan bedwelmende middelen. Allereerst was er de hallucinante psychedelica van Shy Dog. Het soloproject van Bed Rugs-drummer Noah Melis paste als gegoten als voorprogramma van de roesopwekkende Chelou.
Shy Dog ging van start met de opener van de uitstekende zelfgetitelde plaat die vorig jaar uitkwam. Fronsend aanschouwden we het eerste anderhalve nummer. De balans zat niet helemaal goed op het podium. Te veel nadruk op de drum liet weinig plaats voor de primordiale melodieën. ‘I wonder’ sloot af met al iets meer aandacht voor het gitaarwerk en weekte nadien ook andere vragen los. Melis was oprecht verwonderd maar dankbaar over het feit dat de aanwezigen een avondje NEST verkozen boven de eerste van de drie dagen durende Belgische zomer. Misplaatste verwondering: de set groeide immers snel uit tot een evenwichtig geheel. Sterkhouders van het album (‘Dream house’ en ‘The long way home’) bereikten met prominent aanwezige synths uiteindelijk volledig het gewenste effect.
Wanneer hij voor de tweede keer over de zon en de aanwezigen begon, verdachten we hem van onzekerheid of licht sadisme. Probeerde hij de eerste symptomen bij zonneslaglijders op te wekken bij het horen van het woord ‘zon’ alleen? We zagen niemand kokhalzend de zaal uit lopen, dus mensen waren er echt voor je muziek Noah, niet om te ontsnappen aan UV-stralen. Na de shoutouts voor z’n muzikanten kreeg hij van toetseniste Martha nog een meewarige grijns en een terechte middenvinger naar z’n hoofd geslingerd toen hij haar een fantastische euhm… vrouw noemde. Verdiend, zeker als je je mannelijke drummer net ervoor nog tot fucking geniale drummer doopte. De enige visual – een exemplaar van de plaat met een kurkdroog broodje op – stond in schril contrast met het warme en bijzonder gezellige optreden van een van Vlaanderens meest productieve muzikanten.
-
Chelou -
Shy Dog -
Shy Dog -
Shy Dog -
Shy Dog -
Chelou -
Chelou -
Chelou
Foto’s door Agathe Danon
Als je Chelou kent, kan dat zijn omdat je fan bent van illustratrice Polly Nor. Ze animeerde de geweldige video van ‘Halfway to nowhere‘. Ofwel shuffelde je er ooit langs op Youtube nadat je een nummer van Bon Iver opzette. De rest van het repertoire leunt hier dicht tegen aan en had gisteren een hoog relaxerend vermogen. Al snel ging de helft van de zaal knus naast elkaar op de grond zitten om de twee te aanschouwen.
De grootste sterkte van Chelou was echter geloofwaardigheid door af en toe stevig uit de hoek te komen. Mensen die onrustwekkend kalm blijken onder elke situatie, vallen vroeg of laat wel eens door de mand. Het is moeilijk om jezelf te herkennen bij artiesten die je hartslag kunstmatig onder de 60 slagen per minuut houden. Iedereen maakt wel eens iets mee wat minstens licht hartaanval-inducerend is. Chelou kaderde de rust met explosieve uithalen die heel organisch opgebouwd werden. Naargelang de avond vorderde vulde de zaal zich met onzichtbare doch voelbare structuren. Vergeet de boom met de tak en het blad waar uiteindelijk een nest op komt. Eerst was er het NEST. Aangemoedigd door Chelou, ontsproot de rest van Gent gisteren gestaag vanuit de oude stadsbibliotheek.
Democrazy boekt binnenkort onder andere Sarah Blasko (29.04), Fenne Lily (01.05) en The Low Anthem (03.05). Een volledig overzicht vind je op de website van de concertorganisatie.