Rond vijf na acht betraden vier mannen samen goed voor tweeënhalve snor het podium van de museumzaal in de Botanique (voorheen Grand Salon). Lylo is de perfecte opwarmer voor de hoofdact. Niet alleen qua muziek, want de band is ook de begeleidingsband van Cassandra Jenkins.
De zwoele indie meets synthpop haalt de mosterd bij bands uit de jaren tachtig en geeft er een hedendaagse twist aan. Dit jaar kwam hun plaat ‘Thoughts of never’ uit, een aanrader. Daarvan speelden ze ‘Downtown’, een uitschieter in hun set. Op plaat verzorgde Cassandra Jenkins daar de backing vocals, maar in de Botanique spaarde ze zich voor haar eigen set.
Alle lichten gingen uit voor de main act. Er speelde ambient op tape en krekel- en andere natuurgeluiden. We stapten duidelijk en onherroepelijk binnen in de wereld van Jenkins en haar field recordings, die we ook op haar albums horen. Na een technisch mankementje (de akoestische gitaar van Jenkins werd even niet versterkt) waren we vertrokken. De opener van de show was ‘Devotion’, het eerste nummer van jongste plaat ‘My light, my destroyer’. We maakten (opnieuw) kennis met de zachte, warme en pakkende stem van Cassandra Jenkins.
Op tape speelde tussen verschillende nummers door een opname van natuurgeluiden vermengd met ambient, met verknipte vocalen ‘My light, my destroyer’ over. In haar nummers herhaalde ze ook bij drie verschillende nummers “I don’t wanna laugh alone anymore” als een mantra. Het zorgde ervoor dat de volledige show als een geheel aanvoelde van begin tot eind. Alleen de encore vormde hier een uitzondering op. Jenkins speelde op haar akoestische gitaar ‘American spirits’, enkel begeleid door keyboard.
Wie erbij was in 2021 in de Botanique zag een meer zelfverzekerde Jenkins. Ze maakte ruim tijd voor bindteksten, grapjes en verhaaltjes. Bovendien nam ze deze keer ook een paar keer de microfoon vast zonder gitaar op de meer elektronische nummers van op ‘My light…’, zoals ‘Delphinium blue’. Daarbij wist ze te vertellen dat ze zelf nog in een bloemenwinkel gewerkt had. Toen had ze veel tijd om trieste poëzie te schrijven. Daar plukten we als publiek nu de vruchten (of bloemen?) van. Ze voegde er nog aan toe dat het “allemaal heel romantisch leek tot je een valentijnsbestelling krijgt voor een boeket met rubbereendjes in verwerkt”.
Voor ze het adembenemende ‘Ambiguous Norway’ inzette – over het overlijden van haar vriend David Berman van Purple Mountains en het verwerkingsproces – lichtte ze ons het concept van haar ‘Cosmig guest list’ toe. Het is heel eenvoudig: iedereen mag denkbeeldig iemand bij zich uitnodigen in de zaal en op de ‘Cosmig guest list’ zetten. Levend of overleden. Die gastenlijst is oneindig. Zelf nodigde ze deze tour al vaak haar kat uit. En in de Botanique ook haar vriendin Hailey Gate. Wanneer ze “you’re gone, you’re everywhere” zingt, voelde je ook de verbondenheid met de artieste, de zaal, en de ‘cosmic guest list’.
Cassandra Jenkins charmeerde en imponeerde in de Botanique. Haar muziek stond als een huis en haar innemende persoonlijkheid stal hart na hart – van het overigens fantastische publiek – in de mooie setting van de museumzaal in de Botanique. Dat konden zelf de kleine technische probleempjes niet verhinderen. We zagen een artieste met veel levenswijsheid en de indrukwekkende gave om die soms banaal, soms grappig, maar altijd treffend te doen raken.
In Botanique kun je binnenkort ook BLUAI (21.11), ML Buch (uitverkocht) (24.11), Nilüfer Yanya (uitverkocht) (24.11) en Party Dozen (28.11) aan het werk zien. Voor een volledig overzicht, kun je terecht op de website van de zaal.